Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ach lieve Fabrice, hoe kan dat nou? Haalde gister een goede herinnering aan jou op, over onze eerste ontmoeting op de dansvloer bij Seymour Likely (weet niet eens of ik het goed spel, het is allemaal zo immens lang geleden...) toen ik pas hoorde dat je er helamaal niet meer bent!!! Wat een akelig rotnieuws! Zag je nog in december, spontaan, zoals meestal, in jouw bijna lege atelier. Hartelijk, enthousiast, geinteresseerd als altijd was je. Bah. Echt akelig en kaal, deze stad zonder jou. Amsterdam heeft met jou één van haar meest kleurrijke inwoners verloren! Misschien wel de laatste echte flamboyant. We zullen je missen, en herinneren zolang ons geheugen duurt. Gecondoleerd, vrienden, kinderen, familie

De eerste keer dat ik Fabrice ontmoette, was op de Jacob van Lennepkade in nachtgalerie De Maan van Eduard en Ankie, waar tot in de vroege uurtjes legaal gedronken kon worden zonder horecavergunning... Er hing dan ook echt kunst aan de muren, collages van Kees Dijkman, die allemaal verkocht werden in de loop van de tijd. Fabrice zat daar achter de vleugel en speelde de dodenmars van Chopin, en de schilderijententoonstelling van Moussorgski. Ik was onder de indruk! Het is toch vaak zo, dat kunstenaars in meer dan één metier uitblinken, en voor Fabrice gold dat zeker. En aardig vond ik hem ook. Niet lang daarna kwam ik terecht op een feest/ expositie van hem in zijn woning/atelier in de Pijp. Barstensvol mensen en schilderijen.... ik keek mijn ogen uit.
In de opvolgende jaren ben ik Fabrice natuurlijk altijd blijven tegenkomen. Zeker toen hij aan de Jacob van Lennepkade zijn vaste stek had gevonden, de Galerotiek, maakte ik daar wel eens een praatje. Wat een ontzettend fijne en inspirerende man was het! Overtuigd van zijn kunnen en een bevlogen kunstenaar, maar op geen enkele manier uit de hoogte of arrogant. Gewoon een fijn mens, hartelijk. Hij zag er ook geweldig uit, natuurlijk. Met zijn jas aan was hij zelf een wandelend schilderij. Ik heb nog eens een werkje van hem gekocht, een vrouw met een paard, dat ik aan mijn tante cadeau heb gegeven. Zij stond mij in 2000 een nier af, dus ik wilde haar ook iets moois geven... Het grappige was dat mijn tante het onmiddellijk herkende, want zij woonde ook ooit in Amsterdam en kende Fabrice als een soort graffiti-kunstenaar... alomtegenwoordig in de stad.
Ik was erg geschokt toen ik over zijn dood las op Facebook... en ik wil alle nabestaanden en allen die van Fabrice gehouden hebben, heel veel sterkte wensen. De besten sterven altijd te vroeg...

Beste Fabrice,
Ik heb altijd van jouw kunst in de stad genoten. Zelf kocht ik ooit op koningsdag twee stukken van je. Ik vond ze echt mooi en had later spijt dat ik niet meer gekocht had.
Een gaf ik er weg aan een bevriende kelner die een eigen bar begon in Hoorn. Ik dacht: "dan neemt hij een stukje Amsterdam mee naar Hoorn".
Wat jammer dit. Het ga je goed in de hemel!
Sterkte vrienden en familie!

Ik zag je niet vaak, maar als ik je tegenkwam was het altijd in in een bekende openheid. Dat was je grote kracht: in alle openheid het leven en de energie van de mensen om je heen in je opzuigen en die op de meest creatieve en kleurrijke manier weer teruggeven aan de wereld. Wat een gemis voor iedereen die van je hield en voor Amsterdam, maar wat zullen ze blij zijn met jouw kleurrijke aanwezigheid daarboven. Het ga je goed daar!

wat jong!
wat jammer!
wat snel!
wat een naar idee Amsterdam zonder jou!

hoop dat je een nieuwe kleuren palet tot je beschikking hebt,
waar je ook bent!

en dankjewel voor de kleuren dat je in ons bewustzijn hebt gekerfd.

Alicia.

.