Het bericht over Fabrice’ plotseling overlijden heeft me erg geraakt. In het schooljaar 1971/1972 zat Fabrice in de vijfde klas van de Tweede Daltonschool. Hij was 10, ik was 21 en ‘zijn’ onderwijzer op die school. Het was mijn enige jaar als onderwijzer, een jaar later ging ik naar het conservatorium en werd daarna met veel plezier gitaardocent tot mijn pensioen. Maar je eerste jaar voor de klas vergeet je nooit. Ik had 33 kinderen in de klas, in een noodgebouw. Fabrice was rustig, erg op zichzelf en ja, hij kon prachtig tekenen. Toevallig heb ik een tekening van een vloot schepen op zee. Waarom schrijf ik dit? Bij een expositie van zijn werk in de Pijp (lang geleden) besloot ik hem op te zoeken. Hij herinnerde zich mij nog als die onderwijzer van toen. Ik vertelde hem van die tekening en hij zei dat ik die maar een keer moest brengen, ‘dan zal ik hem signeren’ Maar zoals die dingen gaan, dat komt er dan niet van. Ik weet ook dat zijn jongere zusje Jessica op school zat, ze hadden prachtig zelfgemaakte kleurrijke truien aan en ach, alle kinderen waren toen slank, de jongens hadden lang haar, de ouders vertrouwden hun kroost aan mij toe en ik deed mijn best.
In mijn klas waren kinderen, jongens en meisjes, aan het borduren, ik zong met ze in de klas. We liepen naar de schooltuinen aan de voormalige Karel Lotsylaan. We gingen naar het Zuiderbad voor zwemles, de jongens, ook ik, hadden een badmuts op. Een onvergetelijk tijdsbeeld, het is bijna niet voor te stellen dat die tijd ooit heeft bestaan. Toen ik zijn kunstwerken in Amsterdam zag opduiken en begreep dat dit het werk was van ‘mijn tienjarige Fabrice’ werd ik heel blij. Die kleuren en die vrolijkheid die ze uitstralen. Dat is altijd zo gebleven, maar nu, zult u begrijpen, is er ook vlaag somberheid te bespeuren. Ik wens jullie veel sterkte toe om dit verlies te dragen. Moge Fabrice rusten in vrede.
Theo van Lent
