Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Beste Fabrice,
5 jaar lang waren jij en Cornelia onze onderburen. Altijd een praatje en een lach en een beetje gemopper op de veranderende buurt. Je vond het maar wat geweldig dat onze oudste zoon Rembrandt heet. Vanaf ons balkon zagen we jullie vaak lekker in de tuin zitten, de heerlijke kleurrijke tuin. Toen ik je de laatste keer toevallig tegenkwam vertelde je me over het schoolproject dat je had afgerond. Het was intesns zei je, maar ook heel bijzonder geweest. Toen dacht ik, zoiets zou ik ook wel willen voor onze gloednieuwe basisschool. Je hebt zoveel mensen kleur en vrolijkheid gebracht met je kunst. Rust zacht. Wiske, Gabrielle, Rembrandt en Mathilde

Ik woon aan de overkant van de vroegere Galerotiek op de Jacob van Lennepkade en heb jaren lang kunnen genieten van de regelmatig kleurrijk verschijning van Fabrice buiten aan het werk (in de zomer). Toen hij ging verhuizen in november vorig jaar vond ik dat een grote verlies, maar nu is het helaas een blijvend verlies. Vaak hoorde ik hem fluitend aankomen of vertrekken op zijn mooie geschilderde fiets. Hij was zo´n vrolijk, warm en aardig persoon en had altijd tijd voor een praatje. Hij kon ook een goede djembé spelen! Gelukkig heb ik een prachtige schilderij van hem en zijn boek, die ik zal koesteren. Ik vond het heel fijn om zijn ceremonie te kunnen volgen via livestream. Echt ontroerend. Zijn prachtige werken door de hele stad van Amsterdam zullen altijd een dierbare herinnering aan hem blijven. Heel veel sterke aan Cornelia, familie en vrienden.

Lieve groetjes, Joan Whiteford

Beste familie en vrienden van Fabrice,
Van harte gecondoleerd met het plotselinge verlies van jullie partner, vader, broer en vriend. We zullen zijn vrolijke, kleurige kunst gaan missen! Maar gelukkig is zijn werk op allerlei plekken in de stad te zien, waar het waarschijnlijk tot in de verre toekomst nog een glimlach op vele gezichten zal toveren!
Sterkte gewenst met jullie verlies door Yolanda Eveleens (abonnee van zijn Nieuwsbrief).

Fabrice,
De ontmoetingen, in de buurt meestal, met Fabrice kleurden mijn dag. Hoewel je 1 straat verder woonde, was jij voor mij de kleurrijke creatieve vriendelijke buurman. Gelukkig heb ik het fraaie boek nog, met jou persoonlijk bodschap op het voorblad. En de tekening die ik ooit bij de galerie, vroeger wat verderop in mijn straat, eens had gekocht. Maar die zullen nooit de ontmoetingen en het praatje met jou kunnen vervangen. Bedankt voor wie je was en wat je ons geschonken hebt Fabrice. Als ìk overlijd en jou daar weer ontmoet, verwacht ik natuurlijk wel dat het in een ondertussen uitbundig kleurrijk omgeving is. Tot ziens!
Frans

Lieve Fabrice,
Pure liefde en authenticiteit zijn vaak verbonden. Op de vrije school was je al een kleurrijke persoonlijkheid met een eigen manier en zeer vrije geest. In Edam kwam ik je weer tegen en je hebt in de vriendschap tussen onze Maeve en jouw Isabel een belangrijke rol gespeeld als liefdevolle en zeer creatieve vader en fantastische (gastheer) van Maeve. Maeve was dol op jou en genoot van jouw aparte creatieve karakter en de open wijze van communiceren. Wij zijn je zeer dankbaar voor de momenten dat Maeve bij jou en Isabel mocht zijn en weten zeker dat jij haar een belangrijk stukje hebt mee kunnen geven. Een stukje van jouw zelf. Alle liefs, Dirk-Jan, Pauline en Maeve.

Genoeg bijzondere herinneren aan Fabrice waardoor hij
voor mij onsterfelijk is en deel is geworden van mijn leven.
Dat zal zeker voor anderen ook gelden en ook voor de stad Amsterdam.

ik neem aan dat hij geen witte, maar een gekleurde tunnel in is gegaan!

Ik ben heel verdrietig dat jij niet meer bij ons bent. Hoe kunnen we zonder jou verder? Ik wil je bedanken al het moois dat je voor Amsterdam hebt gemaakt! Ik zal je actieve leven missen.
Thomas Jensen

Het bericht over Fabrice’ plotseling overlijden heeft me erg geraakt. In het schooljaar 1971/1972 zat Fabrice in de vijfde klas van de Tweede Daltonschool. Hij was 10, ik was 21 en ‘zijn’ onderwijzer op die school. Het was mijn enige jaar als onderwijzer, een jaar later ging ik naar het conservatorium en werd daarna met veel plezier gitaardocent tot mijn pensioen. Maar je eerste jaar voor de klas vergeet je nooit. Ik had 33 kinderen in de klas, in een noodgebouw. Fabrice was rustig, erg op zichzelf en ja, hij kon prachtig tekenen. Toevallig heb ik een tekening van een vloot schepen op zee. Waarom schrijf ik dit? Bij een expositie van zijn werk in de Pijp (lang geleden) besloot ik hem op te zoeken. Hij herinnerde zich mij nog als die onderwijzer van toen. Ik vertelde hem van die tekening en hij zei dat ik die maar een keer moest brengen, ‘dan zal ik hem signeren’ Maar zoals die dingen gaan, dat komt er dan niet van. Ik weet ook dat zijn jongere zusje Jessica op school zat, ze hadden prachtig zelfgemaakte kleurrijke truien aan en ach, alle kinderen waren toen slank, de jongens hadden lang haar, de ouders vertrouwden hun kroost aan mij toe en ik deed mijn best.
In mijn klas waren kinderen, jongens en meisjes, aan het borduren, ik zong met ze in de klas. We liepen naar de schooltuinen aan de voormalige Karel Lotsylaan. We gingen naar het Zuiderbad voor zwemles, de jongens, ook ik, hadden een badmuts op. Een onvergetelijk tijdsbeeld, het is bijna niet voor te stellen dat die tijd ooit heeft bestaan. Toen ik zijn kunstwerken in Amsterdam zag opduiken en begreep dat dit het werk was van ‘mijn tienjarige Fabrice’ werd ik heel blij. Die kleuren en die vrolijkheid die ze uitstralen. Dat is altijd zo gebleven, maar nu, zult u begrijpen, is er ook vlaag somberheid te bespeuren. Ik wens jullie veel sterkte toe om dit verlies te dragen. Moge Fabrice rusten in vrede.

Theo van Lent