Natuurlijk beginnen deze herinneringen vroeg. In onze jeugd waren onze families veel samen, iedereen woonde in de stad Enschede en de broers Fransen hadden een hechte band.
Maar vooral onze gezinnen (van Wim en Ferdinand) kwamen veel bijeen; iedere donderdag avond was de kaartavond van onze ouders, vele jaren lang en met veel plezier. Op zondag wandelen, soms alleen met de moeders en kinderen (dan waren de papa’s naar het voetballen), maar ook wel met ons allemaal. Liep ik dan naast Ferdinand, kneep hij in je hand tot het te pijnlijk was. Natuurlijk gaf ik niet gauw op en hadden we er lol om. De wandelingen waren vaak op het Lutterzand en als we mazzel hadden gingen we wat drinken na afloop en kregen we frietjes, want dan werd er in het café Sport in Beeld gekeken.
Al vroeg mochten we mee op zomervakantie, 6 jaar was ik toen we in Torremolinos samen met het gezin van Ferdinand en Gerard vakantie vierden. Uiteraard werd dit alles door Ferdinand geregeld. Het stelt nu niets meer voor, maar destijds een heel avontuur.
Daarna gingen we jaren samen op vakantie, wat een mooie herinneringen heb ik daaraan. Oom Ferdinand regelde het en er was altijd wel iemand die op bezoek kwam of die ons meenam op bijvoorbeeld een boottocht, vanwege de contacten van oom Ferdinand. Daarnaast ook de dolle salto’s op de duikplank van het zwembad of het stoeien in het water, zwemwedstrijdjes, kaarten of andere spelletjes en lange strandwandelingen .
In die tijd ging Ferdinand al veel en vaak op reis. Regelmatig bracht hij dan cadeautjes mee voor mij. Kan me er echt nog een paar voor de geest halen, een heel mooi Spaans etui , popjes of prachtig vuurwerk voor het oud en nieuw feest. Nu ik zelf volwassen ben besef ik me dat het bijzonder is om van een dienstreis iets voor je nichtje mee te nemen…
Na de dood van mijn vader (1975) werd als vanzelfsprekend Ferdinand onze voogd. Dat was totaal geen discussie, hiervoor kwam maar één iemand in aanmerking en daar waren we (Ferdinand jr, Alide en ik) het volledig over eens. Ferdinand vervulde zijn rol goed, is altijd zeer belangstellend en hulpvaardig geweest. Als we over de schreef gingen moest je naar kantoor… oei. Streng was Ferdinand geenszins, altijd in voor een grap en gesprek, een potje kaarten een stoeipartij of koppen met de bal. Toen we na het overlijden van mijn vader nog steeds met onze twee gezinnen samen vakantie vierden, liep Ferdinand trots naast Nardy en mijn moeder en lieten we iedereen in de waan dat Ferdinand twee vrouwen had en 6 kinderen..
Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad na de dood van mijn vader, maar Ferdinand was er altijd voor haar, zowel wat betreft aandacht, warmte als financieel. Na de drukke uitvaart van mijn vader verstomde de aandacht, maar Ferdinand is er altijd voor haar en ons geweest.
Op mijn 21-ste verjaardag kreeg ik een briljantje aan een hanger omdat het voogdijschap ophield. Ik draag het nog altijd regelmatig.
In de periode dat ik trouwde en kinderen kreeg, woonden we in het zuiden van het land en is Ferdinand wat uit mijn beeld verdwenen. Slechts op verjaardagen of andere bijzondere gelegenheden kwamen we elkaar tegen. Ik vond het altijd fijn hem weer te zien.
Ferdinand is ook de drijvende kracht geweest achter de familie Fransen reünie. Toen we elkaar op een trouwerij (van Erna) tegen kwamen, werd dit idee geopperd. Uiteraard was iedereen enthousiast en werd er een commissie gevormd. Maar zoals het vaker gebeurt, kwam er geen actie. Toen het te lang duurde heeft Ferdinand aangespoord om dit toch te regelen, anders geen subsidie! Toen was het snel geregeld.
En wat was die eerste reünie geweldig, wat hebben we daardoor een goede band met de neven en nichten en de aanhang gekregen. Dit is de kracht van Ferdinand.
Toen Ferdinand wat dementerend werd, vroeg Kirsten wie af en toe aandacht aan Ferdinand wilde geven. Die handschoen heb ik graag opgepakt. Af en toe op vrijdagmiddag gingen Ferdinand en ik op stap in Enschede . Naar het museum, muziekcentrum, Jozef kerk (waar we zijn hoed zijn vergeten, ondanks de waarschuwing van Kirsten!) of gewoon wandelen en natuurlijk altijd even op het terras iets lekkers drinken en eten. Het waren echt hele mooie middagen met, voor mij, mooie gouden randjes.
Daarna verhuist Ferdinand naar villa Meyling, de vrijdagmiddag is muziekmiddag en ook daar kwam ik af en toe om met hem te zingen. Soms emotioneel maar vaak ook vrolijk en gezellig. Beetje duwen beetje swingen, hij hield ervan. Altijd een grijns als ik binnenkwam en liefst met knuffels en hand vasthouden.
Warm en mooi, onze band was altijd goed. Langzaam glijdt Ferdinand weg. Een van de laatste levensdagen heb ik nog op vrijdagmiddag bij Ferdinand gezeten, gezongen, gepraat en gebeden.
Lieve oom Ferdinand, een betere oom kon ik me niet wensen, ik ben trots op je en super blij en dankbaar dat je in mijn leven was, ik houd van je.
Je jongste nichtje
Ineke
