Vanaf onze eerste ontmoeting 11 jaar geleden noemde ik u al "Opa". Waarschijnlijk omdat mijn man u zo noemt. Maar meer nog omdat u mij zo'n warm en welkom familiegevoel gaf. Dankuwel dat ik nog 11 jaar het gevoel van een opa heb mogen ervaren. En wat voor een! In mijn herinnering met beide armen gespreid in de lucht en een grote grijns op het gezicht, klaar om te knuffelen.
Rust zacht lieve Opa.

Oom Ferdinand zal ik altijd blijven herinneren als een bijzonder hartelijke, vrolijke, attente oom. Met hem in de buurt, was het altijd gezellig. Hij was enorm belangstellend naar ieders omgeving. Als ik nu met onze kleinkinderen 1-2-3-4 hoedje van papier zing, denk ik altijd aan hem , bij hem op zijn nek zong hij dat met ons.


Pia

Met Ferdinand kennisgemaakt bij mijn lieve broer Anton en zijn vrouw Laila. Het waren korte, hartelijke ontmoetingen met een man met een brede, accepterende lach, die imponeerde door zijn ruimhartigheid voor mens en dier, de schat benga. Ik wil graag al zijn gelieven veel kracht en dankbaarheid toewensen om het verlies van deze lieve man te verwerken m. n zijn vrouw Kirsten 🌹met warme groet, Elsbeth van Genuchten

Wij, Gerard en Emmy Couvreur, hebben Ferdinand Fransen vijftig jaar mogen meemaken, zakelijk en vooral in vriendschap en uiteraard veel herinneringen aan hem overgehouden.

Algemeen bekend was de enorme dreun op je schouder als vriendelijke begroeting. Mocht hij je niet zo, dan ontliep je de klap.

Ferdinand hield zijn conditie heel goed bij. Altijd een hotel met een zwembad en dus voor het ontbijt zwemmen en daarna zoeken naar een tegenstander voor het gebruikelijke tafeltennissen.

Als Ferdinand op de zaak onvindbaar was zat hij zeer waarschijnlijk met chauffeurs te klaverjassen.

Ferdinand nodigde als Prins Carnaval van Enschede zijn westerse vrienden uit om dit fenomeen en hem echt te leren kennen. Zo leerden we ook dat Hannah uit Losser van die mooie kajuten had.

Op een ANVR-congres in Zuid-Italië doorbrak Ferdinand de te formele sfeer door zichzelf te benoemen tot Prins Carnaval van Lecce. De viering eindigde pas toen de deelnemers op de terugvlucht verplicht in de riemen moesten nadat de prins een generaal per ongeluk een fles wijn ( geen Chablis) over diens fraaie uniform had uitgegoten.

In 1984 werd de “Ferdinand Fransen Reiskoffer” ingesteld als jaarlijkse erkenning van een persoon, die zich verdienstelijk had gemaakt voor de reisbranche. In 2013 reikte hij, 85 jaar, de laatste uit.

Ferdinand werkte niet alleen voor zijn Arke Reizen, maar besteedde ook veel tijd en aandacht aan de belangen van de reisbranche. Hij was vanaf de zeventiger jaren onder meer bestuurslid van de brancheorganisatie ANVR, voorzitter van de Vereniging van Reisorganisatoren, vicepresident van de International Federation of Touroperators (IFTO), lid van de Geschillencommissie Reizen, voorzitter van de onderhandelingscommissie Reisvoorwaarden. Maar ook lid van het voetbalteam van de reisorganisatoren.

Ferdinand hield ook van een gokje. Niet in de branche, maar in de vaak fraaie buitenlandse casino’s. En niet aan de roulettetafel, maar aan de 21-tafel. Geldverliezen hield hij niet van en dat deed hij dan ook maar zelden.

In de epiloog van “Tachtig jaar ontmoetingen” lezen we dat Ferdinand zijn optimisme en humor van zijn vader heeft meegekregen en het goede in de mens van zijn moeder. Die karaktereigenschappen deelde hij met zijn oprechtheid en zucht naar wederzijdse strikte loyaliteit. Met zijn olifantengeheugen vergat hij nooit wie zich daar niet aan hield. Ferdinand was voor ons een man om nooit te vergeten.

Lieve Kirsten, Monique, Ellen, Barbara en familie,
Een charismatisch man, een betrokken man, een familieman, een bijzonder mens.
Hij is gegaan, wij blijven achter met onuitwisbare herinneringen.
Voor altijd in mijn gedachten en mijn hart!
Heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.
Marijke Eulderink

Lieve familie Fransen,
Ferdinand Fransen zal altijd in ons hart blijven. Hij, die het mogelijk maakte om Jan zijn laatste wens in vervulling te doen gaan, n.l. nog 1 keer naar Portugal met zijn gezin.
Op 25 mei 2011 vertrokken we met Jan, een onvergetelijke week.
Nogmaals heel veel dank daarvoor, wij bewaren hier prachtige herinneringen aan.
We wensen jullie heel veel sterkte voor de komende tijd.
Alide Ensink, Bart Ensink en Gert Jan Ensink

Graag schets ik een beeld uit mijn jeugd begin jaren zeventig. Oom Ferdy kwam af en toe bij ons op bezoek in Roosendaal en dat zorgde voor de nodige reuring.

In Etten-Leur belde Ferdy vanuit de auto dat hij er aankwam. Een uur later arriveerde hij, mopperend op de ‘Duitse navigatie-dame’, omdat zij de Ruusbroeclaan niet kende. Bij binnenkomst moest je op je hoede zijn voor het handenschudden, want dan je wist je dat je drie dagen geen potlood kon vasthouden. Uit de cadeautas kwamen een paar flessen Auslese en Spatläse van Hannes in Brodenbach die mijn ouders met moeite uitschonken: “Zonde, veel te duur!” De chauffeur van dienst werd Roosendaal in gestuurd, die moest zichzelf vermaken, wat best sneu was want, in Roosendaal valt er zeer weinig te beleven. Bij ons werd geïnformeerd naar onze school- en vooral sportprestaties (ai!) en het feest kon beginnen. Van de koffie en het gebak belandde steevast een deel op de mooie kasjmieren pullover. Terwijl Tante Nardy even moest gaan rusten, bepleitte oom Ferdy bij mijn vader dat er in onze tuin ook best plaats was voor een zwembad. Erna en ik kruisten hoopvol de vingers maar dat zwembad kwam er natuurlijk nooit. Onder het genot van een kopstootje en het verorberen van een paar harinkjes informeerde Ferdy fijntjes bij het hele gezelschap wat ze nu eigenlijk per maand verdienden. Als mijn moeder niet voor erwtensoep of koude schotel had gezorgd (alles werd overigens in grote dank aanvaard) gingen we soms een “hapje” eten. Dat was voor ons heel bijzonder, wij gingen toentertijd zelden een “hapje” eten. Ja naar de Chinees, maar dat is toch anders. Soms mocht je dan mee in de Mercedes en dan hoopte je maar dat een klasgenoot je zag. In het restaurant werd je met alle egards behandeld. Men had meteen door dat we hier niet met een huis-tuin-en-keukengast te maken hadden en alles werd uit de kast getrokken. Na nog een bakje koffie ging het gezelschap huiswaarts. Eigenlijk was oom Ferdy letterlijk (toen nog) en figuurlijk te groot voor onze bescheiden woonkamer. Hoewel in hetzelfde nest opgegroeid leefden de broers in parallelle werelden. Maar die kloof werd overbrugd door veel liefde en wederzijds respect. Oom Ferdy heeft mijn vader altijd meegenomen in “zijn wereld” en mijn vader vond dat fantastisch. Door alle reizen, feesten en andere duiten in de zak, gaf oom Ferdy mijn ouders wat mee van zijn eigen joie de vivre. Als oom Ferdy wat gaf aan pa en ma zei hij er altijd bij: “Leuke dingen mee doen, niet op de bank zetten” en dat hebben mijn ouders gedaan. Daarmee heeft oom Ferdy ook ons leven en zelfs dat van onze kinderen veel glans gegeven. Tot op de dag van vandaag profiteren wij (en ik vermoed vele anderen) mee van het succesvolle en gulle leven van mijn oom. Ik ben daar trots op en dankbaar voor.
Lieve oom Ferdy bedankt voor al het moois.
Carla