Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Fientje is voor mij gegroeid van een buurvrouw, naar een soort extra oma tot een goede, lieve en kritische vriendin.
De laatste keer dat ik Fientje zag was vlak voor mijn reis naar Nepal en Nieuw-Zeeland. Ik was nog bezig mijn tas in te pakken en de laatste dingetjes te regelen. Langs Fientje en Theo gaan hoorde daar bij, want ik moest ze een half jaar gaan missen. Dat ik Fientje nooit meer terug zou zien had ik nooit over nagedacht. Fientje hoorde in mijn leven. Ze was meer dan een oma voor mij, ze was sinds de laatste jaren een goede vriendin geworden. Toen ik (eindelijk) afgestudeerd was nam ze mij mee uit eten in Utrecht. We praatten over van alles, wat we altijd deden. Fientje bracht mij altijd vernieuwende perspectieven en liet mij nadenken over de keuzes die ik maakte in mijn leven. Die avond vertelde ze dat onze vriendschap vanaf nu gelijkwaardig was geworden, omdat ik het werkende leven in ga stappen en dus in een andere levensfase zou komen. Ik kreeg lieve persoonlijke cadeautjes voor mijn afstuderen en een bijdrage voor mijn reis. Ik voelde mij in de watten gelegd, ze zei dat ik veel voor haar betekende en dat ik een plekje in haar hart had. De afgelopen jaren heeft ze mij vaker getrakteerd in Utrecht, ook samen met Theo, omdat ik niet zo vaak meer in Amerongen kwam. Ze zei altijd dat mijn beurt van trakteren/koken nog wel zou komen als ik zelf geld verdiende. Voordat ik op reis ging beloofde ik dat ik voor haar en Theo zou koken als ik terug was. Ik vind het vervelend dat ik die belofte niet kan nakomen. Als ik terug ben ga ik wel voor Theo koken en dan kunnen we het samen over Fientje hebben. Ik ga haar missen en dat doe ik nu ook al. Het is nog moeilijk te beseffen zo aan de andere kant van de wereld. Soms lijkt het alsof Fientje mij hier nog gedag komt zeggen. Ik had bloemetjes voor haar geplukt en daar kwam steeds een vogeltje bij zitten, heel dichtbij, alsof het een boodschap door kwam geven. Dat vond ik wel bijzonder. De bloemetjes liggen nu al drie weken verdroogd op het dashbord van de auto. Zo lijkt het alsof Fientje nog dichtbij is en moet ik af en toe aan haar denken. Als ik het even moeilijk heb denk ik er wel eens aan hoe ik dit met haar zou bespreken en dan kan ik weer door. Fientje was een wijze vrouw met een heel groot hart. Ze had een uitgesproken mening en af en toe wat eigenaardigheden, maar ik hield enorm veel van haar. Vaak was ik van plan om eventjes langs te gaan, maar dat is nooit gelukt, het werd altijd een paar uur, wat ik helemaal niet erg vond. Nu zou ik willen dat ik nog meer tijd met haar had doorgebracht, maar dat kan helaas niet meer. Gelukkig heb ik mooie en fijne herinneringen om aan terug te denken. Fientje heeft ook een plekje in mijn hart.

Voor het eerst ontmoetten wij elkaar in de bus.
Jij kende mij al als moedertje op de klompen van twee vrolijke meisjes.
Vervolgens kwam je met Gerda onze, hond, Dorus uitlaten. Er werd meer en meer uitgewisseld: groente, de krant, tijdschriften, boeken, recepten, maaltijden, koffiepotjes. Wat voor de een niet bruikbaar was, kan de ander weer gebruiken.
Wij werden verwend en jullie voelden je verwend. Hoeveel gezellige briefjes gingen er niet over en weer. We deelden diep verdriet en veel blije momenten.
Hele intensieve tijden rond ziekte en later onze crisis die jij liefdevol omarmde en ons hartelijk verwelkomde rond feestelijke maaltijden, met altijd weer een nieuw recept uitgeprobeerd. Jampotjes en jammetjes. Huis, tuin en keuken deelden wij. Echte buren.
Spontane bezoekjes met altijd een hartelijk gesprek, vol belangstelling, inspirerend en aangemoedigd om goede keuzes te kiezen. Jullie samen gaven mij en ons veel zelfrespect en waardering. Heel veel geleerd in de reflecterende gesprekken over grenzen bepalen en eigen keuzes nemen. Creatieve geest! Ik had nog zoveel willen delen ....., je naaikunst je boeken, je wijsheid, je recepten en kookkunsten, onze dromen over een huis in Groningen, reizen met de camper. Tja
Fijn dat we al zoveel hebben gedeeld. Groot respect voor je.
Je was mijn Crone, innig verbonden, een grootse vriendin, een voorbeeld, een moeder.
Ik mis je verschrikkelijk Fientje. Anna

Fientje
de krant in onze bus
gezellige spontane etentjes over en weer
een jonge geest, betrokken, helder, duidelijk en directief.
respect, ieder in zijn waarde
ondersteunend in moeilijke tijden
luisterend oor, lief, warm en gevoelig, open
een oma voor onze jongste dochter
bij de tijd, discussies over actualiteiten uit de krant
met beide benen in de wereld staan

Lieve Fientje
wij gaan je missen
jullie samenzijn, ons samenzijn
Liefs van Anna en Robert
we houden van je voor altijd!

Eind jaren 1990 leerden wij elkaar beter kennen. Theo werkte sinds de fusie van de Bank samen met mijn helaas in 2010 overleden Aart. Wij bleken veelal dezelfde belangstelling te hebben voor muziek, opera en toneel. Zo gebeurde het dat wij met ons vieren regelmatig uitgingen, maar altijd van tevoren gezellig eten bij O sole Moio, Fantasia en andere gelegenheden. Veel plezier met altijd goede inhoudelijke gesprekken. Ook gingen wij vaak naar Amerongen en genoten van de gastvrijheid en lekker eten, want Fientje kon heerlijk koken.
Toen werd het februari 2010. Mijn Aart werd ernstig ziek. Daar stond, zodra zij het gehoord had, Fientje op de stoep met een mand met kleurige voorjaarsbollen.
Zo innig lief en betrokken. Vanaf dat moment bleef Fientje samen met Theo komen en diepgaande gesprekken voeren, maar ook lekker koken. Eind augustus van dat jaar kwamen Fientje en Theo bijna elke dag. Haar liefdevolle aandacht was een grote steun. Zij met haar nuchterheid en zorgzaamheid wist Aart en mij te bemoedigen in die zware tijd.
Op de begrafenis waren zij beiden zo betrokken en liefdevol en zorgzaam en dat is zo gebleven. Fientje vond de uitvaartdienst zo mooi dat zij tegen mij zei" je zou er haast van gaan geloven"
Zo lief is Fientje voor mij gebleven. Samen naar Berlijn en Parijs.Gewinkeld etc.
Mooie sjaals, oorknoppen en gedichtenbundels bracht zij voor mij mee.Fientje en Theo namen mij mee naar Duitsland. Fientje was een trouw baken in mijn en het leven van Aart.
Haar levenslust is een voorbeeld voor mij. Eind van het vorig jaar aten wij samen met Linda voorafgaand aan een voorstelling bij Haesje Claes en vlak voor Kerst kwamen Fientje en Theo even langs. Fientje had een prachtige dichtbundel en een geborduurd cadeautje bij zich. Ze had weer een prachtig jasje voor zichzelf gemaakt. Ze was zo handig op de naaimachine en wist van lappen en lapjes van alles te maken.
In het nieuwe jaar zouden we weer uitgaan. Dat heeft niet zo mogen zijn.
Het verlies is zo groot. Mijn wereld is nu vol verdriet en rouw, want ik heb een kostbare vriendin verloren. Hoeveel te erger moet dat voor jou zijn Theo?

Ik geloof toch dat zij nu veilig is bij de God, die de natuur waar zij zo veel van hield, schiep. Lieve Fientje, dank voor alles wat je mij en Aart hebt gegeven uit de volheid van je hart.

Als vrienden van mijn ouders leerde ik Fientje en Theo van kleins af aan kennen met vele weekjes oppassen in Amsterdam en logeerpartijen in het huisje in Amerongen als gevolg. Bij Fientje was het nooit saai. Zij bracht altijd reuring en was enorm geïnteresseerd. Juist ook geïnteresseerd in de dingen die ze niet direct snapte. Zo heeft ze vele oprechte pogingen gedaan om te begrijpen waarom ik als 10-jarig jochie eigenlijk alleen maar aan voetbal kijken of zelf voetballen kon denken. Ik weet overigens niet of ik het haar ooit echt heb kunnen uitleggen...

Ook de laatste jaren bleven we elkaar zien. Niet vaak - te weinig denk ik nu - maar als we elkaar zagen was het vrijwel direct weer vertrouwd. Eten in Amerongen na een rondje op de MTB of in Amsterdam. De nabespreking na haar eerste kennismaking met Fientje en Theo leidde bij mijn vriendin tot een hoogst verbaasde en haast bewonderende constatering: “wauw, zij is misschien nog wel feministischer dan ik”. Nee, ook bij eerste kennismakingen stak Fientje haar mening niet onder stoelen of banken. En misschien is het wel daarom dat het nooit saai was!

Ik ga je missen, liefs!

Dat was de naam die Anneke haar gaf.
De afgelopen 15 jaar kreeg ik nu en dan post van Fientje met eierbonnetjes om gratis bio eieren bij de biowinkel te halen.
Ook nadat Anneke en ik uit elkaar waren. Ze hield liefdevol contact en krabbelde bijna onleesbaar, maar ik wende daar aan, hoe het met haar was qua gezondheid en wat ze ondernam. En stelde belangstellende vragen over hoe het met mij ging en met mijn kinderen en kleinkind.
Mooie Fientje , mooi helder hart. Precies zoals 'Vrouwtje Camstra' haar beschrijft.
Sterkte Theo.
Ans

Via muziek leerden we elkaar kennen, Fientje en ik, op de Overtoom. Na de solfège oefening met Wietze, kwam zijn vriendin even langs, een frisse jonge vrouw.
We bleken de interesse voor mooie dingen te delen, en gingen samen naar Wietzes blokfluit optredens op de voorspeelavonden van het Conservatorium, in de Suite, op de Willemsparkweg.
Het begin van een jarenlang contact, met soms lange tussenpozen.
De partners wisselden, de woonadressen ook. Ik volgde Fientje vanaf het eerste moment via A’dam West , naar Amstelveen, nog met Wietze. Ik paste toen ook eens op hondje Kolja, dat net loops werd...Ik kwam denk ik, één keer in Diemen, waar de Siamese katten ‘s nachts de boel wakker hielden...Voor Fien al een start met de tuinenhobby aldaar !Prachtig werd het !
Soms waren er droeve tijden, en de adressen veranderden mee…
Nieuwezijds’,Rozengracht….later, de Bijlmer...Juiste volgorde?
We wandelden regelmatig door de stad….in het Vondelpark waren er de hippies, we gingen graag naar een expositie, daar kon je toen onaangekondigd naar toe...Met Fien door Mokum wandelen bleef niet onopgemerkt. Ze was een jonge vrouw met allure.Trok best aandacht, maar ze hield zich onverschillig. Meestal ronduit afwijzend naar de mannen, zeer gedecideerd.
Als Fientje op hoge toon schaterlachend iets aan de kaak stelde, betekende dat onverholen kritiek. Ze had een scherpe opmerkingsgave. En kon haar mening ook weinig zoetsappig uiten.Soms ook zeer verhelderend ! Daarnaast kon ze ook enthousiast complimenten uitdelen, wanneer iets in de smaak viel. Heel royaal.
Ze volgde ook mijn verhuizingen: eerst in de Pijp de eigen woning, die ook nog even van krakers ontdaan werd. Later de Churchilllaan, en van daaruit naar Brabant, met de zorg voor een gezin en de geboorte van de jongste zoon. Toen ze opgroeiden bleef ze hen steeds zeer geïnteresseerd volgen. Tot en met de interviews in de krant, en de optredens van de middelste, plus recensies.
Opeens hoorde ik over Dalfsen, in het weekend, met éne Theo. Ik volgde het vanuit de
verte...De plannen voor Amerongen...spannend !Ja, dat was een prima stap. Op de Holleweg kon ze haar hart ophalen ; Theo, de leuke tuin, met bloemen, even zelfs groente, en fruit. Een bos vlak bij, de natuur om de hoek.
De gezondheid, de aanvallen daarop….Ze was dapper. Bleef toch zo ondernemend mogelijk. In elk woonoord, hoe klein ook ooit, kon ze iets moois tot stand brengen.Heel smaakvol, een ruimte harmonisch ingericht. Als ik een dagje kwam, viel me vaak op, dat ze zorgend of poetsend, vaak zachtjes liep te neuriën. Een eigen wijs, zomaar “vrije geluiden’, dat wel.
Ze onderhield vele contacten, ook via vakanties in het buitenland.Ik ken haast niemand
persoonlijk, alleen via haar verhalen over hen. Die krabbelde ze op de prachtige kaarten die ze regelmatig stuurde. Later, de apps.
Gelukkig konden we in november 2019 nog gezellig lunchen in Breda, ter ere van onze meer dan 50 jaar vriendschap !Ik bemerkte bij het weggaan, dat ze steeds iets moeilijker liep…..
En nu, zo pijnlijk, is ze zomaar, in die moeilijke nacht, mijn leven uitgegleden…
Lieve Fientje, ik denk heel vaak aan je, ongetwijfeld…..onvergetelijk !

Het was echt schrikken.
Niet te bedenken dat iemand die altijd geknokt heeft om zeer ernstige ziektes het hoofd te bieden, nu op deze manier plotseling weg valt.
We zagen elkaar niet veel, maar die bezoeken waren altijd zeer waardevol.
Buiten dat je mij soms zaken uit onze jeugd wist te vertellen, welke ik niet, of niet meer wist, was jij het die altijd open en eerlijk je mening gaf.
Die stak je niet onder stoelen of banken.
Tot het laatste moment, heb je de regie in handen gehouden.
Het zal vreemd zijn, om nu op de Holleweg te arriveren en het zonder jouw aanwezigheid te moeten doen.
Natuurlijk is Theo er nog, en die zullen we zeker niet vergeten.
Jammer dat we jou al; zo snel moeten missen.

Je neef Bob

Met Fien maar steeds in mijn hoofd, zoek ik naar de juiste woorden, hoe ik mijn vriendschap met Fien in de afgelopen 25 jaar zal beschrijven. We leerden elkaar kennen door mijn winkel in het dorp.
In gesprek komen met Fien kostte totaal geen moeite, de klik was er snel en liep als vanzelf door in de loop van de jaren. Onze gezamenlijke interesses in van alles en nog wat, gaven ons altijd genoeg gespreksstof. Na het stoppen met mijn winkel zo’n 16 jaar geleden, stapten we geregeld op de fiets en reden we naar voor ons leuke en mooie plekken, het liefst ergens met een aangename pleisterplaats !
We begonnen met struinen op markten en waren allebei gek op (kleding)stoffen, onze afwijking zeiden we altijd. We kochten jaren geleden haast tegelijk een goeie naaimachine om zo lekker aan de gang te gaan en elkaar van advies en commentaar te voorzien bij alles wat we in elkaar zetten. We wilden beide niet voor gek lopen, dus eerlijk commentaar vonden we beiden erg belangrijk en leuk om mee bezig te zijn. Elkaar opjutten of anders gezegd elkaar inspireren om dingen aan te pakken en de kick te krijgen bij goed resultaat, dat was aan ons beiden goed besteed.
Allebei behoorlijk impulsief ,dus ’s-morgens een appje “Hoe gaat het, heb je zin, gaan we onze zinnen even verzetten?” waren volgens mij vaak haar woorden! Hoe laat en waar gaan we heen?
Zo tuften we een paar weken geleden nog in mijn Fiatje 500 naar Tiel en op zaterdag nog naar Barneveld, we wilden nog even kijken in de uitverkoop en hadden elkaar even niet gesproken, dus een combinatie van een tochtje over de berg naar Barneveld om lekker bij te kletsen en om nog leuk te slagen voor iets in de kledingkast. In Barneveld namen we nog even 2 kroketten met brood en een kopje thee bij de Rozerie, een restaurantje gerund door jeugd met een beperking, we hadden daar ook weer een patent op! Gaan we weer voor de kroketten, deze week heb ik ze nog niet gehad ! Ja heerlijk vonden we dat en wat zal ik dit allemaal missen lieve Fien !
Je oprechte belangstelling, je humor, je schaterende lach , je directe manier , wat hield ik er van.
Ik zag dat het niet goed met je ging maar je vertikte het om daar de hele tijd mee bezig te zijn. Gewoon door gaan met plannen maken, niet zeuren, want anders wordt ik daar zo chagrijnig van, zei je dan. Ik teer op de herinneringen en leef mee met haar lieve Theo en iedereen die haar lief hadden.
Een dikke knuffel, Anneke Kraan van Beijmerwerdt (Amerongen)

Lieve, eigenwijze, kritische Fientje. Vanaf de jaren zeventig toen je nog op de Nieuwezijds Voorburgwal woonde en bij Tandheelkunde kwam werken ken ik je. We raakten bevriend en hadden hele gesprekken, belangrijke gesprekken, die mij verder brachten in het leven. je verhuisde naar de Rozengracht, werd actief voor de vrouwenbeweging op de VU en ook binnen de vakbond. We bespraken persoonlijke zaken, gingen samen naar Parijs en je was als eerste op kraamvisite bij mijn zoon. Dat is iets wat je ook heel graag wilde, een kind. helaas is dat niet voor je doorgegaan. Daardoor had je wel heel veel contacten met kinderen in je omgeving, met die van je vrienden. Mijn kinderen waren graag bij jullie. Je was streng en duidelijk maar ook weer heel lief met aandacht en taartjes bakken. Lange wandelingen in het bos en lekker spelen in de tuin waar je zo dol op was. Gelukkig vond je in Theo een geduldige en lieve partner waar je mooie reizen mee gemaakt hebt. Je zat nog zo vol leven, ook toen we de laatste keer met de oud tandheelkunde collega's bij elkaar waren. Niets deed vermoeden dat je er zo ineens niet meer zou zijn. Ik wens Theo heel veel sterkte met dit grote verlies en weet dat ik heel veel aan Fien te danken heb door de vragen die ze stelde en me steeds weer aan het denken zette en ook de fijne verblijven in Dalfsen en bij jullie in het huisje. Bedankt daar voor.

Lieve, lieve Fientje,

Wat te zeggen over jou,
die ik al sinds 1976 ken,
die toen, heel even mijn vriendinnetje was,
waarbij wij samen al snel ontdekten
dat wij in die zin niet de goede combi waren?

En toch, bleven wij al die jaren in elkaars nabijheid,
ondanks, vaak ook geografisch, werelden van verschil.
We deelden leed en vooral veel lief,
waarbij jouw ontdekking, Theo, de absolute topper was.
We knokten geregeld als twee super 'eigen wijzen'
over 'de wezenlijke dingen des levens'.

Het geheim?
Je eerlijkheid, je onorthodoxe visie, je trouw, respect, warmte?
Je betrokkenheid, je onmogelijke standpunten?
Wij zullen het nooit weten!
Moeten wij ook niet naar willen zoeken!
Wij genoten van elkaar,
dat was, is en blijft voldoende basis!

Je begrijpt ….. de schok,
die verdomde woensdag,
zo maar ….. weg!
Noch jij, noch Theo, niemand was voorbereid.
Een gapend koud gat, een leegte.
Wij vullen het met onze warme herinneringen.

Ik weet het, je moet niets van kerkachtige formules hebben,
maar toch “blijf de zelfde, daar in je hemel!”
Ik kijk naar je foto,
denk aan al die mooie momenten,
en geef je een kus!

Dag,
Gerben