Heb je de laatste jaren gekend als een lieve eerlijke oprechte positieve vrouw met een geweldige uitstraling want dat had je en ook dat kleine ondeugende lachje van je zal het missen fioon. Daarom voor jouw de allerdikste knuffel die er bestaat sruur ik nu naar boven naar je toe .Heel veel liefs van mij gerrie dielemans

Bijna vanaf het begin van onze kookgroep was je erbij en met je vrolijkheid en je positiviteit je babbels en je lekkere trek werd je een gewaardeerd lid van onze groep.
Vanuit je scootmobiel dirigeerde je je team genoten in hoe ze het beste met de potten en pannen konden omgaan en er was altijd weer ruimte voor een grap en n grol.
Dag lieve Fiona we zullen je lach missen
Namens de kookgroep van het Marikenhuis
Gina Beijen

Lieve, dappere, sterke, opgewekte en vrolijke Fioon,

Wij, je BC vrienden, zeggen je graag het volgende.

Natuurlijk zijn wij ook heel erg verdrietig maar we denken vooral ook aan alle mooie dingen. We gaan je missen maar je blijft zeker ook gewoon bij ons.

Je verzuchtte wel eens: “Ja, ze zeiden dat ik niet lang meer zou leven. Maar, ik ben er nog hè. Daar moet toch een reden voor zijn?“
We hebben wel een idee wat die reden is.

Fioon, je hebt ons voorgedaan hoe het moet. Het leven leven. Open en eerlijk. Onderzoekend en nieuwsgierig. Door te genieten en aandacht te hebben. Je had je hart op de tong, was eigenwijs en je kon giebelen.
Je hebt het ons voorgedaan. Tot aan het laatst. En daarbij heb je heel veel mensen geraakt. Zodat wij het ook weer kunnen doorgeven. Dat is toch prachtig?! Dat gaan we doen.
En wat zo belangrijk was voor jou: Eric. Ook Eric heeft ons geraakt. Hij heeft het mooiste en meest onbaatzuchtige gedaan wat uit zijn liefde voor jou voortkwam: hij heeft je volledig en écht de ruimte gegeven om je eigen weg te gaan en je eigen keuzes te maken. Of dat nou om de aanschaf van een nieuw model pan ging (daar kun je echt alle gerechten in maken!) of om toch nog wat langer bij vrienden te blijven als het gezellig was. Achteraf soms toch iets tè lang en te vermoeiend. Eric wilde je alleen maar zien lachen en genieten en niet degene zijn die dat afkapte. Daarnaast heeft Eric je, oa samen met zorgverleners en ouders, onvoorwaardelijk geholpen en gesteund in moeilijke tijden. Dat is ook prachtig!
Terug naar jou, Fioon.
We zijn dankbaar dat we je hebben mogen kennen. Dankbaar voor de levensvreugde die je ons steeds gaf. Dankbaar voor je humor die vaak heel onverwachts opdook.

In je geliefde Spaans: Al mal tiempo buena cara. Ook in je slechte tijden bleef je opgewekt/positief. Typerend zijn je woorden: “Ik kan wel steeds verdrietig zijn maar daar heb ik ook niks aan he.” Klopt.

Ook hield je van sport en dans. Je sportte graag (oa heel hard fietsen om net ! op tijd te komen voor college) en altijd bleef je enthousiast toeschouwer. Natuurlijk van Eric. En ook genoot je van bijvoorbeeld de Giro en Wimbledon. En van sportief rijden. Onze vroegste herinnering is tijdens een studie opdracht in Duitsland; waren we nog wat jonger en vonden het dus super stoer om een Mercedes in te halen, ook al was het een oudje. Ook later, in de scootmobiel, hield je van doorrijden. Je maakte ook hier het beste van.
En natuurlijk was er altijd tijd voor iets lekkers. Je wist altijd precies wat lekker was. En je kookte heerlijk voor ons. Heerlijke herinnering.
We sluiten af met een gedicht.

Ergens op de wereld staat de levensboom,
Een sterke boom,
De vriendenboom.
Eén die niet van zon en regen leeft
Maar van een beetje tederheid,
Vriendschap en genegenheid –
We zijn het langzaamaan vergeten.

’t Is misschien een onvervulde kinderdroom,
Die boom van mij,
De vriendenboom,
Maar hij zou er moeten wezen
Overal waar mensen samen zijn,
Arm of rijk en groot of klein –
Dat moest de hele wereld weten.

Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken
Staat hij heel dichtbij misschien,
Kun j ‘m uit je venster zien –
Maar hij staat nergens in de boeken.

Als je durft te leven zonder angst of schroom,
Dan groeit-ie wel,
De vriendenboom.
En je zult het met me eens zijn:
’t Allermooiste van de hele schepping
Is de vriendenboom.

Fiona, 22 juni 2017

Toen Eric en Fiona een relatie kregen, kwam Fiona niet veel later in ons leven: een warme persoonlijkheid met een enorme positieve uitstraling en levenslust. Wij sloten haar onmiddellijk in ons hart.
Ondanks de ziektes die haar belaagden, zagen wij Fiona nooit als iemand die ziek was. Daar zorgde ze wel voor: ze was en bleef gewoon dezelfde Fiona, met al haar interesses en belangstelling voor anderen. Als wij aan Fiona denken, zien we vooral veel mooie momenten:
Hoe ze hield van eten, van koken en kookprogramma’s. En daar heel smakelijk over kon vertellen. 24 Kitchen is dankzij Fiona een begrip bij ons thuis, vooral bij onze dochter.
Ik herinner mij veel gezellige etentjes over en weer, ondanks de hindernissen van ons tuinpaadje .
Maar vooral aan de zomeravonden met BBQ in de tuin van Eric en Fiona bewaren we dierbare herinneringen.

Hoe Fiona genoot van sport en wij ervan genoten om samen met haar sport te beleven:

Tijdens het WK voetbal 2014 kwamen Fiona en Eric de wedstrijd Nederland-Spanje bij ons kijken. Allebei in vol ‘oranje’ ornaat. Fiona was het meest fanatiek in haar aanmoedigingen. Het was een geweldige avond, niet in de laatste plaats door de geestdrift van Fiona.
Ik zie haar nog wegrijden in het donker, op de scootmobiel, vol triomf na afloop van de 5-1 overwinning. Eric op de fiets ernaast, of beter, erachteraan. Stevig doortrappend om Fiona bij te houden.

Of die keer dat Rolf geblesseerd was en Eric wel voor hem wilde invallen op het vader-zoon tennistoernooi, zodat onze zoon mee kon doen. Fiona was natuurlijk ook van de partij en moedigde samen met ons vanaf de zijlijn zo enthousiast aan dat Eric en Hugo de chocolade medaille wonnen.

Maar we herinneren ons ook nog hoe je op een tuinfeestje van Edwin vertelde dat je je liet onderzoeken omdat je al een tijd pijn in je buik had. Hoe luchtig we daarover spraken, maar hoe het achteraf het begin van het einde bleek te zijn. Maar je bleef jezelf: positief, sterk en met een open hart voor de wereld om je heen.

We hebben veel mooie, gezellige, maar ook intense momenten met jou beleefd. De laatste jaren zijn we nog meer met jou verbonden geraakt. En wat ons vooral bij blijft is jouw belangstelling, zelfs de laatste maanden en weken, voor de wereld om je heen, voor onze alledaagse beslommeringen en vooral ook voor onze kinderen.

Fiona, je blijft in ons hart.

Een paar weken geleden heb ik een brief geschreven aan Fiona.
Het was een voortzetting van de gesprekken die we hebben gevoerd.
Ik wil daar graag een stukje uit voorlezen. De brief begon zo:

Lieve dappere, vrolijke, grappige, optimistische, culinaire, empathische, integere, levenslustige, alles onthoudende, slimme, mooie, Fiona

Het doet pijn om te zien waar je nu doorheen moet gaan, de keuzes waar je voor staat en hoe je daar mee worstelt. Natuurlijk heb je je de afgelopen jaren afgevraagd waarom dit allemaal bij jou gebeurt. Is het iets wat je niet goed hebt gedaan in het leven? En als jij het niet bent dan misschien jouw voorouders wel? Hoe kan de God waar jij in gelooft zoiets anders doen?

Maar dan omarmde je de nieuwe situatie weer, deed een stapje terug, maakte nieuwe plannen en ging hoopvol en met de jou kenmerkende levenslust door. En dat was niet al te veel praten over jou maar des te meer je bekommeren om de mensen om je heen.


Toen we in december afscheid kwamen nemen van Fiona, was dat vooraf voor mij heel moeilijk. Want waar moet je het over hebben? Welke woorden moet je kiezen? Moet je het over de grote levensvragen hebben, over de dood?
Maar Fiona zorgde ervoor dat het gezellig, fijn en warm was. Alsof we koffie kwamen drinken en bijkletsen over hoe het met ons ging, en dat we de volgende keer weer gewoon de draad oppakten.

Dat is typerend voor Fiona: altijd begaan met de ander:
Hoe is het met je moeder?
Gaat het weer wat beter op het werk?
En met jou?
Ze wist de zevenheuvellooptijden van mijn broer, afgezet tegen die van Eric (Eric was dit jaar echt sneller)
Ze liet een ontroerend filmpje zien van de hond van een vriend in Spanje (omdat ik ook zo’n hond heb)
Ze nam de nieuwe muziek op studio Brussel met me door
Enzovoort, enzovoort.

Fiona onthield alles. Ik denk dat zij haar leven heel bewust heeft geleefd en alle mooie momenten op haar harde schijf opsloeg. En dat ze daar ook nog een razendsnelle zoekfunctie bij had.

Als we samen waren met onze vriendinnen Lucia en Aynur ging het wel eens over vroeger natuurlijk.
Hoe heette die aardrijkskundeleraar van de Elshof ook al weer?
Het een of andere klasgenootje?
De economieleraar van Craneveldt?
Fiona wist het.

Zo was ik allang vergeten dat wij 22 waren toen we op fiets-kanovakantie naar de Dordogne gingen en in een heel andere plaats aankwamen omdat we in de verkeerde bus zaten.
Maar ook wie we daar hebben ontmoet, wat ze deden, hun seksuele geaardheid en of ze wel of niet lekker konden koken.
Wat ik me dan weer wel herinner is dat wij allebei zo onhandig waren dat het ons nooit lukte om zelf de tent op te zetten.

En dan Fiona’s eerlijkheid!
Die heeft er wel eens toe geleid dat ik mijn verjaardagscadeautje aan haar weer mee terug mocht nemen omdat ze het echt niet mooi vond.

Ik ben mijn verhaal over Fiona begonnen met het begin van de brief die ik haar schreef. Ik eindig met de laatste zinnen uit deze brief. Het geeft mij troost te weten dat zij deze zinnen ook gelezen heeft.

Ik ben dankbaar en trots dat wij al 35 jaar vriendinnen zijn.
Ik hou heel veel van je, ik heb veel van je geleerd en ik zal je ontzettend gaan missen.
Ik hoop dat je nu snel de rust zult krijgen die je zo ongelofelijk verdiend hebt. En ik denk dat jij straks, op wat voor manier dan ook, bij ons bent en over ons waakt.
Wij dragen jou in ieder geval altijd mee in ons hart.

Dag lieverdje

Beste familie, vrienden en kennissen,

Lieve Fiona,
Heel dichtbij mochten wij met jou meewandelen tot dat je op
Woensdagnacht dit leven los liet.
Heb jou voor het eerst ontmoet op de verjaardag van jouw vriendin Puk.
Er was meteen een klik en een paar maanden later heb ik gereageerd op
jouw zorgvraag.
Naast de zorg hadden wij veel ondernomen, wandelen, uitstapjes en veel
plezier maken. Koken was voor ons een passie en vergat je daardoor
even je moeilijkheden.
Je zag altijd alles, had oog voor details. Iedere keer als ik binnen kwam
had je een opmerking over mijn kleding. Hé, dat heb je je nog niet eerder
aan gehad. Dat staat je leuk.
Slim, altijd vrolijk, intelligent. Ook sociaal betrokken bij alle mensen om
je heen.
Met veel praktische zelfgemaakte dingen in huis door Eric en zijn vader
bleef je zo optimaal mogelijk leven. Zelfs met je bed naar buiten werd
een mogelijkheid.
God en geloof waren jou raadgever. Eric was jou grote steun .De liefde
was enorm groot tussen jullie.
De laatste week werd jij enorm ondersteund door je fantastische ouders.
Dat gaf jou moed en kracht om het laatste stukje sterk te blijven.
Dappere Fiona, je kon en wilde niet opgeven want je wilde zo graag
leven.
Nu ben je niet meer met ons maar alle mooie herinneringen blijven
we koesteren diep in ons hart.

Dag mijn lieve vriendin,
Rust zacht

Graag wil ik u vanuit een diep respect voor wie Fiona is en hoe ze in het leven stond, een korte schets geven hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. Waarbij het merendeel door Eric aan mij is verteld, maar ook een kleine input vanuit de ontmoetingen die ik gedurende 3,5 jaar met haar had, gestart als vrijwilliger, geworden tot vriendschap.
Ik zag hoe ze getergd door ondraaglijke verliezen, de vitaliteit van het leven bleef uitdragen, hoe ze vanuit haar diepste vertrouwen in haar geloof, vele dilemma’s, teleurstellingen, tegenslagen wist om te zetten naar passie en liefde. Geen berusting, maar op volle kracht vooruit! Binnen die enorme beperking van haar bewegingsruimte. Een houding die naar mijn mening ook als krachtig medicijn werkte tegen de kanker.
Fiona was de vierde van vijf kinderen en groeide op in de wijk Hatert in Nijmegen. Ze had liefhebbende ouders, maar een moeizame jeugd. Een vader die worstelde met een oorlogstrauma en nieuw bestaan in Nederland en een psychisch kwetsbare moeder. Als jong meisje zocht Fiona naar een balans binnen het gezin en vond daarin God. Haar baken, voor hulp, bescherming en begeleiding door heel haar leven.
Na het overlijden van haar vader, en later de opname van haar moeder, bleef ze trouw aan Nijmegen. Ze hielp hier haar broertje en ging vervolgens studeren: bedrijfscommunicatie. In Nijmegen Oost begon haar eigen leven; ze genoot van haar vrienden en vrijheid. Van sporten, uitgaan, dansen, studeren en vooral koken. Op zondag ging zij vaak met een pannetje eten naar haar moeder in PCN.
Onder andere uitval van haar rechteroog bleek MS te zijn. Ze was 25 jaar! Een chronische, voortschrijdende ziekte met toenemende beperkingen van haar lichaam, die veel wegnam wat haar dierbaar was. Een ziekte waar zij geen weet van wilde hebben. Haar levenslust mocht het niet verstoren. Ze was niet de ziekte. Telkens hervond zij zich en kanaliseerde haar verdriet. Tegenslag kon ze beteugelen door te relativeren, want anders kan je niet leven. Opgeven was geen optie. Zo stond zij in het leven.
Vervolgens ontmoette zij Eric. Eric en Fiona vulden elkaar aan, waren gelijkwaardige geliefden, betrokken en begaan met elkaar, over de grenzen van de dood heen. Ze ondernamen samen alles wat in haar bereik lag. Een ‘Ode aan de Liefde’ zoals haar zeer betrokken huisarts dat laatst treffend omschreef.
Toen in 2013 geconstateerd werd dat zij ook een agressieve vorm van eierstokkanker had, stortte haar wereld in. Na zware operaties en antihormoon-kuren, krabbelde ze wonderbaarlijk goed op. Ze liet de artsen versteld staan. Taai en veerkrachtig herpakte zij zich keer op keer. Ze leefde in ‘reservetijd’, veel langer dan verwacht. Maar de strijd tegen deze ziekte was oneerlijk, niet te overwinnen.
Ze wilde gewoon zijn, net zoals iedereen. Met haar levensverhaal, uiterlijk en instelling lukte dat misschien niet helemaal want ze viel op, op een positieve manier. Warm, open en ontwapenend : zo won ze menig hart. Met humor en onomwonden vertelde zij met haar innemende lach wat zij ervan vond.
Ze gaf ook graag iets aan de ander, vaak treffend en bijzonder; ik zag thuis deze dagen veel kleine tastbare details, die mij aan haar blijven herinneren. Ik denk dat veel aanwezigen hier dat zullen herkennen. Voor Eric niet altijd een feest als het bijvoorbeeld om ingewikkelde keukenmachines gaat.
Ik heb in mijn ontmoeting met Fiona een verrijking van mijn leven gekregen. Een sterke, lieve en mooie vrouw zal door Eric en vele anderen intens gemist gaan worden, maar laat fijne herinneringen achter. En iemand die zoveel liefde wist te geven, krijgt dat vast dubbel en dwars terug nu….

Volledige versie
AFSCHEIDSVIERING FIONA WALRAVE SCHOONDERWAL
CREMATORIUM JONKERBOS 22 JUNI 2017 14.00 UUR
MUZIEK BIJ BINNENKOMST: Asturias/ Xavie Coll
WELKOM EN INLEIDING Hennita
Van harte welkom bij dit afscheid van Fiona Walrave Schoonderwal. Familie, vrienden, kennissen, verzorgenden: welkom. Een speciaal welkom voor Eric.
Namens Eric zal ik dit afscheid begeleiden.
Op deze speciale dag was Fiona jarig en zou zij 47 jaar worden. Dit afscheid is voor een groot deel vormgegeven samen met Fiona. Al haar wensen zijn er in meegenomen. En geheel naar haar aard is er dan ook naast gevoelige muziek ook wat vrolijks en stevigs. En hoort u naast religieuze teksten ook zeker dingen waar om gelachen kan worden.
U heb allemaal de rouwkaart ontvangen met daarop een afbeelding van “the Giants Causeway “: Een ruige rotsformatie bestaande uit basaltzuilen. Die bevindt zich in Noord-Ierland, waar Eric en Fiona 4 keer geweest zijn. Klauterend over die rotsformatie heb je zicht op een prachtige zonsondergang. Fiona kon die tocht over de stenen toen zelf al niet meer maken vanwege haar gezondheid, maar zij heeft de tocht innerlijk gemaakt: elke steen op haar weg vormde zij om tot een stapsteen, zodat ze verder kon en weer zicht had op het licht. Nu is ze in het grote licht aangekomen.
AANSTEKEN VAN DE PAASKAARS Eric
Fiona was een gelovig mens. Ze had enorm veel steun aan haar geloof. Ik heb een meet en greet met God in de leven zei ze met twinkelende ogen. Kok in de hemel wilde ze worden. En later in haar ziekteproces schetste ze het beeld dat ze bij God op zijn schouder zat, haar hoofd tegen hem rustend. We steken de paaskaars aan als symbool voor het licht van Christus, dat altijd brandend blijft. Tevens een symbool voor die liefdesvlam in ieder van ons, die ons met elkaar verbindt. In dit uur is die verbinding extra sterk voelbaar.
OPENINGSGEDICHT: Hennita
Fiona voelde zich gedragen door God. Ik lees een gedicht dat aansluit bij dit vertrouwen van haar en ook gelezen is tijdens het sacrament van bemoediging dat ze voor haar dood heeft ontvangen.
Leven voorgoed
Luister zegt God,
Ik heb je gedragen vanaf het begin
Ik nam je op de arm vanaf je geboorte
Ik zal jou blijven beschermen, waar je ook bent.
Ik ken de kleur van je ogen
Ik ken jou bij naam en bij toenaam
Ik zal er zijn, waar je ook gaat.
Maar als het donker wordt, waar bent U dan ?
En als ik pijn heb, blijft U dan ook in de buurt?
En als ik niets van U hoor, bent U dan toch bij mij ?
In het donker en de pijn: ik blijf bij jou
In de nacht en de stilte: ik blijf bij jou
Ik houd je vast; jouw hand in de mijne
Jij bent mijn kind.
Als ik aan jou denk, word ik ontroerd,
en ik fluister je naam.
Ik zal je doen leven voorgoed.

MUZIEK 2 : Nick cave/ Into my arms
Nummer waarvan de tekst naadloos aansluit bij Eric en Fiona, ook
op hun huwelijk gedraaid.
KAARS 1 Ingrid namens sectie Spaans
Aan de paaskaars ontsteken we licht voor Fiona. Licht dat onze liefde uitdrukt en haar begeleid op haar weg.
TEKST1 biografie n.a.v. tekst Eric Anke
Kwam als vrijwilliger en er groeide een vriendschap
KAARS 2 Marielle namens de zorgverleners
TEKST 2 gedicht Editha
Zorgverleenster die er heel veel voor haar was, ook was in de nacht
van haar sterven. Voor Fiona voelde zij als een zus
MUZIEK 3 +4+ foto’s: Madonna/Holiday; Prince/Kiss
Het leven genieten, daar hield ze van. Kijken naar wat wél
mogelijk is en dat vieren. Dansen. Bereid u zich voor op
swingende muziek: Madonna en Prince
KAARS 3 Mark namens familie Walrave
TEKST 3 : over het leven van Fiona Karin
Heeft al sinds de middelbare school een vriendschap met Fiona
KAARS 4 Naomi namens nichtjes Verhegge
TEKST 4 over het leven van Fiona