Tranen vloeien ik stap in.
Het nummer ce la vie vanaf het begin.
Ik weet het maar ik wil nu even rouwen.
Ik wil je even missen maar toch zet je het het op stop want je was niet zonne flauwe.
Steeds meer witte pluisjes komen mij tegemoet.
En ik vraag mij af of jij het doet.
Alsof je mij wil zeggen dat bij de dood, het leven niet stopt.
Ik probeer dit echt te eren maar het voelt nog zo beknopt.
Moet ik nu genieten ondanks het verlies?
Het mooie zien in alles in plaats van dat geknies?
Ik laat de zon stralen op mijn huid.
Ik rij even gedachteloos mijn weg toch weer vooruit.
Tjah rouwen, het loslaten van hetgene van wat je was en eren wat je gaat zijn.
Maar toch sta ik even bij je stil, al doet het mij pijn.