De laatste der Mohicanen is niet meer
Papa je was in één woord onnavolgbaar.
Je was een Indisch kind, opgegroeid in de Gordel van Smaragd. Beschadigd door de oorlog en noodgedwongen naar Nederland verhuisd na de dekolonisatie van Nederlands Indië. Je zag er prachtig uit met je zwarte haren, je hoge vetkuif en je mooie blauwe ogen.
Je paste je aan aan de Hollandse levensstijl en zoals dat zo mooi heette zijn de Indische Nederlanders naadloos geassimileerd in de Nederlandse samenleving.
Maar jij, jij kon maar moeilijk wennen aan de Nederlandse kou, de Nederlandse hutspot en de Nederlandse koektrommelmentaliteit.
Desalniettemin deed je de HBS op het Aloysiuscollege, je ging Economie studeren en je deed ook nog MO Frans. Je werkzame leven heb je grotendeels doorgebracht bij de Sociaal Economische Raad.
Jouw grote liefde was Mariette Schoonbrood. Jouw meisje zoals je altijd zei. Zij was een sterke vrouw en dat had jij ook wel nodig Frans Buschman. Want jij kon wel wat tegengas gebruiken. Want jij was markant en onnavolgbaar! Dit uitte zich in een no-nonsense-mentaliteit, gecombineerd met een feilloos vermogen om je verbaal goed uit te drukken. Je was een tikkeltje autoritair. Je was authentiek en je was echt een puur. Je was ruimdenkend en niet gevoelig voor status.
Zo weigerde je bijvoorbeeld een hoge onderscheiding in ontvangst te nemen omdat je het niet eens was met de Nederlandse houding ten opzichte van Japan na de oorlog.
Tijdens mijn wekelijkse bezoekjes met altijd een kop thee en een veel te groot stuk spekkoek vroeg je me met je te dansen op jouw favoriete nummers van Marvin Gay en Michael Jackson. Mijn voorliefde voor soul en dansen heb ik van jou.
We hadden het ook over de ontwikkelingen in de wereld. Je las drie kranten per dag en je was beter geïnformeerd dan menigeen. Vooral Poetin moest het ontgelden. Je was belezen en erudiet.
Maar ondanks onze vrolijke momenten samen was je ook erg eenzaam na de dood van mama. je zei eens dat je graag een Eskimo was geweest want Eskimo's gaan samen. Ter illustratie: je vertelde me dat je eens op een bankje zat in het centrum van Den Haag, de mooiste vrouwen passeerden, maar niet die ene. Niet die ene...
Papa, ik weet dat je nu bij je meisje bent. Je hebt nu rust gevonden. Voor jou is de dood een bevrijding.
Papa, je was mijn baken en mijn held.
Monique Buschman
