Frans as een oud-collega van mij bij de Belastingsamenwerking West-Brabant. Een fijne en warme collega, altijd een luisterend oor en vol begrip. Een vakmens, waarmee je heel fijn kon werken. Des te groot is de schok van zijn overlijden. Ik heb fijne herinneringen aan Frans zowel op de werkvloer als onze uitjes naar Antwerpen.
Ik wens de familie veel sterkte in deze moeilijke periode.

In de brugklas op het Norbertuscollege waren we klasgenoten. Ik herinner me Frans als een aardige, lieve,stoere jongen. Ik voel me gezegend dat ik Frans heb “gekend”. Veel te jong gegaan, zo jammer!
Sterkte voor de nabestaanden.

Wat kwam dit bericht als een donderslag bij heldere hemel. Vorige maand stonden wij bij AH nog bij te praten over onze kids.
Onze families kwamen ongeveer tegelijkertijd wonen in de toen in aanbouw zijnde nieuwebouwwijk "de Kroeven". Jullie in de Marnixlaan en wij om de hoek, in de Melis-Stokelaan. Er stonden, denk ik, nog maar tien blokken met huizen. Bestrating was er nog niet. Dit was in geloof ik in 1964. Wij bouwden, samen met andere, vele hutten in bomen. Wel 10 meter hoog. 6-7 jaar waren we toen. Bouwmaterialen voor de hutten waren er genoeg. Er waren toen nog geen bouwhekken....... Er heeft door ons een grasveld/wei in de fik gestaan. Brandweer erbij. Het was in een tijd dat de poort en achterdeur nog gewoon open stond. We liepen dan ook bij elkaar in en uit. Voetballen op het veldje bij jullie voor de deur. Of voetballen op het pleintje bij ons achter. Carnaval in Huis ten Halve. Toen we wat ouder waren op vrijdagavond en zaterdagavond naar buurthuis de Wieken en het Fatimahuis. Daar zat jij, toen al, te kaarten als de beste. Knutselen aan brommers. Frans stond altijd te kijken met zijn twee linker handen. We knipten elkaars haar in de laatste mode. Stekels van boven en lang in de nek. Op mijn zolderkamer plaatjes draaien op de pick-up. Bij ons thuis mocht de muziek hard staan. Met 15-16 jaar naar de Damstraat. We pakte altijd de kortste weg terug naar huis. klimmen over de vangrail van de rondweg. Door Frans heb ik mijn vrouw ontmoet in de Huifkar in de Damstraat.
Herinneringen zullen blijven...

Dinsdag werd ik gebeld door Koen de Jager met de mededeling dat jij overleden was!
Voor mij was dit een klap bij helder weer, ongeloof maakte zich meester van mij.
In de loop der jaren werd je van mijn leidinggevende tot vriend waarmee wij, een club van 7 belastingmensen, regelmatig gingen lunchen. Ook zijn we een tweetal keren met deze groep een dagje naar Antwerpen gegaan, waar we genoten van de wandeling een biertje en een lunch en een diner! Jammer dat jij daarbij in het vervolg zult ontbreken! Ik wens je nabestaanden heel veel sterkte met dit grote verlies!

De tijd staat even stil wanneer ik hoor dat Frans is overleden.
Een mooie tijd mogen optrekken als collega’s bij de gemeente Emmen.
De inbreng van Frans was ontzettend waardevol in de doorontwikkeling van het team Belastingen. De Brabantse inslag binnen de Drentse context. Als opdrachtgever kon ik daar van genieten.
Betrokken en relativerend waar nodig. Frans heeft een stevig fundament gelegd waar we nog steeds de vruchten van mogen plukken.
Heel veel sterkte in deze periode van afscheid nemen!
Rolf Sloots.

Beste Frans,
Ik leerde je voor het eerst kennen in 2003 Frans, ik was net begonnen bij een detacheringsbureau en jij was toen de interimmer die ik volgens iedereen moest leren kennen. En wat hebben wij veel samen opgetrokken sinds die tijd! Het samen schrijven van aanbestedingen, productontwikkeling, maar hoofdzakelijk opdrachten en projecten uitvoerend die ik, en ook anderen, voor je binnen haalde. Ik heb veel voor je kunnen doen, maar dat was ook zeker wederzijds. Ik heb veel van je geleerd; met name het lezen en begrijpen van anderen was bij jou met de paplepel ingegoten. Ik heb hierdoor altijd veel baat gehad bij onze gesprekken. Je was een gevoelsmens tot in jouw haarvaten.

En voor welk bureau ik ook uitkwam Frans, daar was jij weer. En zo hebben we lang samen kunnen optrekken, tot de laatste klus tot eind 2022. Ik sprak je nog halverwege januari. Je gaf toen aan even bij te moeten komen en dat jij je wel weer zou melden als het zover was. En nu ben je er niet meer. En opnieuw kunnen we de conclusie trekken dat wat gezegd wordt ten behoeve van een uitvaartplechtigheid eigenlijk veel eerder gezegd had moeten worden.

Goede reis mijn vriend, ik zal je missen.

Jan Martin