Lieve Frans,
Ik ben eeuwig dankbaar dat ik jou als leermeester en voorbeeld heb gehad tijdens mijn opleiding bij Ganesha. Jij en Aafke waren een surrogaat vader en moeder voor mij. Ik ging graag naar Alkmaar, naar een stukje thuis in mezelf.
Je bent me heel dierbaar en altijd in mijn hart.
Liefs,
Genny

"Frans was hier, maar jullie niet. Jammer he." Schreef Frans met een ogenpotloodje dat hij in onze tent vond, op een blaadje uit zijn agenda, toen hij ons kwam opzoeken op de camping in Petten. Hij reed naar Den Helder, en stapte restaurant Lands End binnen voor een kopje koffie. Daar zaten wij met zijn allen, net klaar met de maaltijd. Dat werd een vrolijke ontmoeting! Om nooit te vergeten. Ik koester het briefje, en de foto die we toen maakten.

Lieve Frans,
10 duizend stappen, bij elke stap denk ik aan jou.
De lijn tussen leven en dood, we liepen zover we konden met je mee.
Jij bent daar, waar geen pijn meer is.
Je bent hier, in onze harten, gedachten, herinneringen.
10 duizend stappen, bij elke stap denk ik aan jou.
Je stem hoor ik nog als ik mijn ogen dicht doe.
Je ogen met je mooie wenkbrauwen erboven
En die dierbare mooie wallen eronder,
Je lach...
Mijn alleroudste herinnering is aan jou,
Stemmen achter een deur op zoveel hoog op de Willemsparkweg
Dank voor al je liefde en warmte
Je nichtje en oomzegger Jeanine Otten

Weet je nog, Frans..? Die grandioze trip van ons viertjes naar Canada en de States...? We bezochten je broers en hun (ook toen al) extended families. Ik kon de namen van al mijn nieuwe neefjes en nichtjes nauwelijks onthouden, maar viel als een baksteen voor Jan en Henk. Wat een mannen! Wat een ooms had ik toch! Broers van mijn vader! En herinner je je onze roadtrip door the Rockies naar het zuiden, de bizons en de spuitende geisers, en die beer die we maar niet zagen, tot in het hallucinogene landschap van Utah, en daarna terug langs de kust, met die bossen vol oeroude woudreuzen die zomaar om konden lazeren..? Natuurlijk weet je dat nog! De verbijsterende, keiharde schoonheid van Moeder Aarde, waarin je je als mens zo nietig voelt en waarin de tijd een heel andere dimensie krijgt, maakte op ons allevier een onuitwisbare indruk.
Zoals op deze foto waren jij en ik vaak, samen. We begrepen elkaar, ook zonder woorden, op een manier waarop niemand anders ons ooit heeft kunnen begrijpen. En waarop niemand anders mij ooit zal begrijpen. Oh man oh man, lieve skeet, wat mis ik je toch...