Ik kan het nog steeds niet geloven dat jij, degene met zoveel levenslust en plannen, dit is overkomen.
Jij. Een sterke vrouw!
Moeilijk vind ik het te bevatten dat we niet meer samen over het leven kunnen praten, het samen beleven. Delen.
Lachen en filosoferen mijmeren en vooral vriendinnen zijn. Of het nu was op jouw bank, de mijne, of zoals vaak voor kwam tijdens onze uitjes, ergens op een bankje, of in t veld op een kleedje, met een kopje koffie. Dan kwam het regelmatig - lees bijna altijd - voor dat het al laat begon te worden. De tijd was altijd te kort en onze gespreksstof niet.
Het was genieten op vele manieren. Dat was dan ook aan jou duidelijk te zien en merken.
Zelden was er onenigheid. Als het er was dan was dat even een obstakel in onze vriendschap. Maar daar werd dan wel over gepraat èn uitgepraat.
Het versterkte onze band.
Deze begon toen Cindy persé bij Yvonne voor de deur zingen wilde met Sint Maarten 1987. En die duurt al 3 decennia.
JIJ maakte van jouw huis een Thuis waar velen zich Thuis voelden…. een warm gevoel.
Het is mij heel dierbaar. En ik weet zeker velen met mij.
We hebben samen beleefd hoe onze kinderen gezamenlijk opgroeiden.
Met een lach en soms ook een traan.
Je bent een 2e moeder geweest voor mijn kids en ik denk ook zeker wel voor andere.
Dat was zoals je met veel dingen deed, met veel liefde en geborgenheid.
Vooral voor mijn zoon Sven, die samen met Marijke ”wilde avonturen” beleefde en zich broertje en zusje waande.
Fijn was het en mooi om te zien hoe je de kinderen hun eigen wereld liet ontdekken, volstrekt hun eigen wereld konden beleven.
Recht doen aan het kind.
Laura, die eigenlijk nooit doorsliep 's nachts, maar die keer dat ik met Jan naar Parijs was en jij oppaste dus wel.
En Julian die een lelijke diepe snee in zijn knie opliep, door te vallen op een blikje met fietsreparatie spulletjes (Simson), en alle theedoeken die voorhanden waren werden gepakt om het overvloedig bloeden te stelpen.
Je hart en ziel waren gul, op vele manieren, die maakten dat je een voor ons en mij … bijzonder mens was.
Toewijding en een groot empathie voor mens en dier.
Dat bleek ook in jouw werk.
Met grote toewijding aan diegenen die het nodig waren.
Je hart kwam samen met kennis en kunde en zorgde ervoor dat er vanuit de cliënten waardering voor je was.
“Het zijn ook mensen”, zei jij … “een ieder is uniek”.
Recht doen aan het individu.
Diepe dalen waren er zoals in ieder mensenleven.
Ik heb tijdens onze vriendschap kunnen meemaken dat jij als “reiziger” door het leven, een weg zocht naar hoe uit die dalen te geraken.
Worstelend met levensvraagstukken. Zoals elk mens.
Zoekend naar de essentie van het leven. Ervan te leren . . . Je wilde dieper.
Het was een leerschool, een college, waarin je zitting nam en je opdrachten en werkstukken maakte om zo te groeien, en waarbij jezelf zowel student als docent was.
Om zo een mooi en beter mens te worden, wat je eigenlijk al was, vond ik.
Van binnen en van buiten!
Recht doen aan jou zelf!
Zolang wij allen jou herinneren … en samen kunnen herdenken, ben je bij ons.
Margreet
