Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Met ongeloof hoorde ik vorige week dat je er niet meer bent. Blijkbaar hebben ze ergens daarboven wat humor en gezelligheid nodig en dachten ze meteen aan jou.

Ik kan niet bevatten hoe oneerlijk het leven kan zijn.

Bijna 6 jaar mocht ik jouw mijn vriend noemen en hebben we veel gedeeld, gelachen, gehuild maar vooral genoten. Jij was altijd positief, gezellig, zorgzaam,reuze grappig en lief voor iedereen.

Eerst crosste we door het Gooi op je rode Vespa,met je te kleine helm omdat er gewoon geen grotere helmen bestonden, en later in onze eerste auto, een witte Fiat Panda waar je maar nét inpaste.

Ik denk ongeveer 22 jaar geleden kwam ik iedere vrijdag in Weesp om mijn man op te halen van zijn werk en we zagen elkaar weer na jaren. Ik was met m'n dochter en jij met je pasgeboren eerste zoon Ive (met I V E, zei je meteen). Wat was je trots. Je vertelde voluit over je kleine mannetje en de plannen om samen met je vrouw een woonboot te kopen. Jaren later kwamen we elkaar nog een keer tegen in Hilversum en vertelde je weer vol trots dat jullie nog een zoon hadden gekregen, een woonboot hadden gekocht en zag ik wederom die enorme trots en liefde voor je gezin. Zo mooi om te zien hoe gelukkig je was.

Ik ben en zal je nooit vergeten, je houdt altijd een plekje in mijn hart. Ik wens jouw vrouw, je zoons, Marga, Karel, Quinten en iedereen die je lief had ontzettend veel sterkte en kracht toe.



Liefs,

Sharon