Troost van de overkant


Waarom treur je, nu ik ben bevrijd
en uit mijn pijn verheven?
Mijn lichaam heb ik afgedaan
om grenzeloos te leven.
Ik ging je vóór, de donkere poort
van angst is overwonnen
en onbeperkt leef ik nu voort,
daar was het om begonnen.


Mijn lichaam ging de weg van zaad
dat sterven moest en breken,
dwars door de weg van goed en kwaad
is het nog slechts een teken
van wat er in me heeft geleefd
en ooit nog uit moest komen
en wat door mij werd uitgesproken
in verre toekomstdromen.


Nu keert het terug waar het begon
toen ik er in kwam leven
het wordt nu langzaam door de tijd
aan de aarde teruggegeven.
En ik, ik woon nu uit de tijd
maar in mijn beste dromen
en het is goed want ik ben bij
mijn Oorsprong teruggekomen.


Droog maar je tranen, huil niet meer
om mijn voorbije leven,
waarin ik al wat ik bezat
gestalte heb gegeven.
Groei maar aan mijn herinnering, bewaar vooral de goede
omdat ik daarin uiting gaf
van het heil dat ik vermoedde.


Gedicht van Yvonne van Emmerick

Nature’s first green is gold,
Her hardest hue to hold.
Her early leaf’s a flower;
But only so an hour.
Then leaf subsides to leaf.
So Eden sank to grief,
So dawn goes down to day.
Nothing gold can stay.
- Robert Frost -