Mijn hele leven ben ik Geert iedere keer weer opnieuw tegen gekomen. Vroeger kwam Geert bij ons thuis op bezoek omdat zijn oma, oma Kappen, bij ons woonde. Een ondeugend menneke. Later zag ik hem als portier in Den Bosch, bij de Likkepot, op een receptie, als stratenmaker in Den Uilenburg, onderweg in een vrachtwagen op de A2. Zijn arm uit het raam. Luid toeterend.
Eén andere keer totaal onverwacht op het kerkhof aan de Oude Baan in Rosmalen. Op zijn stoere motor kwam hij aan rijden. Even bij gekletst, waarna ik vroeg: "Wat brengt jou hier"? Zijn antwoord: "Ik kom even naar het graf van jouw Cobi". Dit had ik totaal niet verwacht. Stoere Geert. Uitgerekend Geert die zo betrokken is. Het heeft me geraakt. Ik ben het nooit vergeten.
Het is bizar dat Geert nu is overleden aan dezelfde ziekte als Cobi.
Allebei zo sterk, allebei goedlachs, allebei mensen waar je niet om heen kunt, allebei midden in het leven staand, allebei tot het laatste moment genietend van sigaretje of sigaartje, allebei kleurrijk, allebei veel te jong!
De mooiste bluumpkes worden het eerst geplukt!
Monique, Jamie en Indy, ik wens jullie heel veel sterkte en blijf dicht bij elkaar en ben er voor elkaar!
Hartelijke groet,
Marcel van tante Zus Kappen.
