Lieve lieve opa,
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, maar ik mis je zo veel.
Volgende week ga ik trouwen met martin.
Ik heb het je volgens mij niet eens kunnen vertellen, ik was het vergeten de laatste avond dat ik je in het ziekenhuis was bij je.
Vergeten, hoe stom kon ik zijn, zoiets vergeet je toch niet.
Maar ja, dat is nu niet meer terug te draaien.
Ik ben de volgende dag nog geweest, om het te vertellen, maar toen lag je nog op de uitslaapzaal of wat is dat, dus ik kon en mocht niet bij je.
Toen het me iets te laat werd en ik hoorde dat alles goed was gegaan dacht ik, oké, dat komt dan morgen wel.
Maar morgen kwam voor jou niet meer.
S morgens om half 8 de telefoon, roy belde me dat je was overleden.
Het enge is dat roy me 17 dec '99 om precies half 8 belde dat oma was overleden en nu , nu weer hetzelfde.
Ik wist eerst niet hoe ik moest reageren, ik kon hetn iet geloven, want het was toch niet z'n moeilijke operatie.
Zoveel had ik je nog willen zeggen.
Ook nu er wat problemen zijn, ik had zo graag naar je toe gestapt gegaan en te vragen wat ik zou moeten doen.
Pas na je overlijden hoorde ik dat je goed met (jongeren) om kon gaan en een goed luisterd oor kon zijn, en nog mooier te horen was dat je mijn geboorte kaartje en foto altijd bij je had.
Toen ik dat hoorde werd ik vervuld met verdriet en tranen.
Waarom heb je me die dingen nooit verteld.
Ja een echte hoebe, van alles denken, maar weinig zeggen.
Althans zo lijkt het nu, en zo ben ik zelf helaas ook.
Lieve opa, zul je er volgende week bij zijn, sowieso in mijn hart, maar zul je meekijken vanaf je witte wolkje daar hoog in de hemel.
Ik mis je, zo onwijs veel.
Tranen vullen mijn ogen weer.
Hele dikke kus je troel richelle,