Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Gevochten heb je alleen.
Geleden hebben we gezamenlijk.
Verloren hebben we allemaal.

Gekämpft hast du alleine.
Gelitten haben wir gemeinsam.
Verloren haben wir alle.

Rick:
Lieve opa
Na al die tijd is het over
Het vechten tegen die verschrikkelijke ziekte
Op het laatst had je het erg moeilijk
Maar nu heb je rust
Het logeren in mei was altijd geweldig
De kaartspelletjes
Mens erger je niet
We zullen je herinneren als een geweldige grappige lieve opa
En dat voor altijd

Ron:
Als een gerookte paling ging je weer naar huis. Maar toch zal ik het missen. Je was vaak al weer enkele dagen thuis en dan rook je nog steeds dat luchtje van pa.

We hebben een fijne jeugd gehad mijn zus en ik. Plotseling maakte eind zeventiger jaren een scheiding een einde aan dit vredige bestaan. Na veel strubbelingen gaf pa zijn baan op en vertrok naar het zuiden, Kerkrade wel te verstaan. Mooi moment om toch nog eens voor zichzelf te beginnen. Hij werd natuurlijk lid van de carnevals vereniging, de snorrenclub en café Palet werd zijn stamkroeg. Helaas was de tijd én een ex-vriendin hem niet gunstig gezind. De naweeën hiervan ondervinden wij zelfs nog......

Hij was tot op het einde toe nog baldadig, Rick en Robin moesten altijd erg om opa lachen. Zelfs op het laatst in het ziekenhuis, als hij weer eens gekke bekken trok als er een zuster aan zijn bed kwam.

Hij vocht zijn hele leven lang tegen onrecht, schreef honderden brieven tegen diverse misstanden in onze maatschappij. Natuurlijk alles lekker ouderwets met een typemachine of een pen, computerkunde heeft hij nooit onder de knie kunnen krijgen.

Hij had een goed hart en vond het enorm fijn als we met z’n allen (dus met zijn kleinzoons) bij hem op bezoek kwamen. Het liefst wilde hij dat we dagenlang bleven en het was erg gezellig. Met een sigaretje erbij, een biertje en een hapje (deze werden met heel veel zorg bereid). En er werden spelletjes gedaan, triominos of natuurlijk opa’s kaartspel.

Precies twintig jaar heeft hij met zijn grote liefde Margot doorgebracht, zij heeft hem in die periode flink vertroeteld. Ook heeft hij in die jaren alle andere kleinkinderen zien opgroeien. Zoals hij zelf aangaf vond hij deze periode SUPER.

Laten we niet al te verdrietig zijn. Pa heeft met volle teugen genoten van zijn leven en zijn humor heeft hij tot het laatst behouden. De allerlaatste keer dat ik hem op (moeizame) wijze sprak in het ziekenhuis zei ik tegen hem, ik zal je missen. Waarop pa zei: MOOI !