Lieve meneer van Ligten, lieve Gideon,
de hele dag loop ik al in een waas van gedachten en een pijnlijk gevoel in mijn borst. Zonet heb ik dan eindelijk mijn tranen de vrije loop kunnen geven.
Afgelopen jaren heb ik vele malen aan u gedacht.
Ik had u willen vertellen, dat u gelijk had!
Dat u de reden was voor mijn keuze voor het onderwijs. Ik wilde ook mensen aan het denken zetten, iets voor ze betekenen.. Ook met zoveel passie les kunnen geven. (nu weet ik wel beter, het onderwijs is niks voor mij.)
Ik zie u nog door de klas lopen tijdens het lesgeven. Vol passie. Althans zo kwam het wel over..
Wanneer ik weer eens achter m’n omhoogstaande boek zat te snoepen. U mijn tafeltje passeerde, mijn boek heel rustig neerlegde, een paar snoepjes pakte en uw les gewoonweg vervolgende.
De keren dat ik net wat te nieuwsgierig was naar uw privéleven. U wist dat altijd keurig de kop in te drukken door te zeggen “na de les mag je blijven zitten Linda, dan mag je alles vragen”.
Rest van de les stil. Zodra de bel ging als eerste naar buiten!
De keer nablijven en voor “straf” een verhaal van 4 kantjes schrijven. Want die schoolregels overschrijven zag u het nut niet van in.
Paar jaar later, toen ik mijn stage besloot te doen op het OSG, en de lerarenkamer binnen stapte . Ik vergeet het nooit. U zat daar lekker in een luie stoel. U keek me aan “dag Linda wat een verrassing!”
Met schaamrood op mijn kaken, vroeg ik u of ik altijd zo erg was dat u me meteen had herkend.
U moest heel hard lachen en antwoordde dat ik altijd wel aanwezig was maar nooit op een vervelende of brutale manier.
Ooh wat hebben we gelachen!
Om wat voor reden dan ook ben ik u vandaag gaan zoeken op het internet. En kwam ik helaas tot de ontdekking dat u er niet meer bent. Een enorm gemis!
Lieve nabestaanden gecondoleerd.
Ook ik zal Gideon in mijn hart bij me blijven dragen.
Ik zal aan hem denken als ik aan boord sta en over de wolken uit kijk.
Heel veel liefs,
Linda
