Hi Gio,

Na al die jaren waren we bijna weer compleet. Het begon allemaal bij Sparks, in de adspiranten en junioren teams. Jarl, Joep, Dennis, alle andere jongens, jij en ik. Wat een leuk team hadden we - jochies allemaal, met aspiraties dat we best redelijk konden ballen. Fanatiek, met jou voorop. Het vuur schoot altijd uit je ogen!

Simone stuurde laatst nog een oude foto uit een Sparks-krantje. Sinds 3 jaar hadden we dat team weer wat completer. Joep en jij maakten jullie comeback. Deze keer met softballen: ietsje groter bal, daardoor wat makkelijker te raken en te vangen. De praatjes waren bij iedereen nog steeds hetzelfde. En het heilige vuur, het fanatieke was er bij jou ook zeker nog. Wat dat betreft was het net als vroeger, maar niet helemaal. Het was slechter en beter.

Speltechnisch was het slechter, bij iedereen. Jij had daarvoor nog wel een excuus, wij niet. Maar je weigerde het als excuus te gebruiken. Werd nog fanatieker. Ging invallen bij een andere team en blesseerde je meteen. En op een zeker vrijgezellenfeest vergaten we allemaal ons leeftijd en bleek jij de volgende dag in het ziekenhuis een gebroken teen te hebben. Het deed al pijn die avond, maar het was zo gezellig dat de teen wel tot morgen kon wachten...

Wat betreft het potje praat was het beter. Veel beter. De jongetjes waren mannen geworden en naast heel veel grappen en grollen, na de wedstrijd en via de app, was er ook veel tijd voor een goed gesprek. Voor de wedstrijd, aan de bar of tijdens het douchen. Doordat wat jij had meegemaakt (en had overwonnen!) had je veel nagedacht over de dingen die belangrijk zijn in het leven. Dat waren gesprekken die hormonaal gedreven jongetjes van een jaar of 18 niet hebben. Het waren fijne, diepe gesprekken over waarom we hier zijn en wat belangrijk is. Geluk over status. Familie over werk. En boven alles Lois, Jools en Simone.

Als honk- en softballers zijn wij een 'best of 5' gewend. Jij had de eerste wedstrijd gewonnen, maar nu was het meteen beslist zodra je de tweede verloor... Dat klopt niet. Het is niet volgens de regels en gaat in tegen alles wat eerlijk is. Maar we weten na zoveel jaar ook dat tegen een feitelijke beslissing van een scheids protesteren niet helpt.

We gaan je missen op het veld, aan de bar en in het team. Bedankt voor alles vriend!

Groet,


Robbert

Toch geen bakkie koffie meer samen....
Wat jammer man.