We kwamen daar als buitenstaanders,
jij zag ons eerst — ach ja — als ‘de mensen voor het paard’.
Een knik, een glimlach, soms een woord,
afstand, zoals het gras de horizon bewaart.

Maar dag na dag, voetstap na voetstap,
werd het weiland niet alleen van hoeven en wind.
Jij liet ons toe, traag maar warm,
alsof je voelde: hier groeit iets dat begint.

Je sprak niet veel, maar alles was gemeend.
Een grap, een blik, een onverwacht gebaar.
Tot we op een ochtend wisten:
we hoorden erbij — gewoon, zoals het was, het was waar.

Guus, jij had een hart van goud, iedere voorbijganger mocht bij jou een drankje of een appel pakken, van jong tot oud.
Nu is het weiland stiller dan voorheen,
alsof de wind jouw naam daarbuiten zong.