Hans Hazebroek werd geboren in Amsterdam op 1 februari 1933. Hans volgde in Amsterdam aan de Sport academie een studie Sportleraar. Hans was vanaf 1950 werkzaam bij de Christelijke Scholengemeenschap Buitenveldert als Conrector. Vanaf 1989 werkte hij als Rijschoolhouder bij Safety First. In 1950 ontmoette hij zijn partner Dineke Hazebroek - Rosenboom. Hans en Dineke trouwden op 12 mei 1959. Hans had één zoon en één dochter: John en Desirée. Ook had hij twee kleinkinderen: Anique en Jorrit. Zijn vrije tijd besteedde hij graag aan Klussen en Andere mensen helpen. De laatste woonplaats van Hans was Amstelveen.

Herinneringen van Hans Hazebroek
Een van de uitspraken van Hans was “Het leven is een ketting van herinneringen
die je tot op de laatste dag bij je draagt”. Hij deed deze geweldige uitspraak op de bruiloft van zijn zoon.
De afgelopen jaren heeft Hans Hazebroek een aantal van zijn herinneringen opgeschreven. Die willen we hier graag delen. We hopen dat jullie de ketting van herinneringen willen vergroten door jullie eigen herinneringen toe te voegen.

Trouwen
Vandaag, zondag 12 mei 2019, vieren wij onze 60-jarige huwelijksdag. Wij hebben zojuist hazelnootgebak van De Lange opgepeuzeld.
Toen wij 60 jaar geleden trouwden, was het dinsdag en heel warm (25C) en oma Kamphuis had een bloedneus. Kijk maar op de foto’s, daar had oma een watje in haar neus. De dag na ons trouwen zaten we in de tuin ook taart te eten (slagroomtaart), die wij hadden gekregen van de man waar wij onze scooters hadden gekocht. Wij hadden het diner bij de ingang van het Amsterdamse Bos (rechts bij dat pleintje waar nu een slijter zit). Bovenin was het restaurant. We zijn getrouwd in De Kruiskerk (daar is John later gedoopt).
De kinderen van 4-6 jaar uit Aalsmeer van de gymnastiek vereniging hadden toen wij uit de kerk kwamen een ereboog gemaakt van bloemen. Dat was best een grote groep van wel 30 kinderen. Dat was erg leuk en mooi. Dineke was leidster van de gymnastiek vereniging. Ze organiseerd 1x per jaar een uitvoering. Door de week was daar de bloemenveiling en als ik daar training gaf dan stond ik op die karretjes. Dat was erg primitief, maar heel leuk. De jongens hielpen altijd met alles klaarzetten en het sjouwen. Dineke ging altijd op de fiets naar Aalsmeer. Ze deed dit al tijdens haar studie. Na het trouwen is Dineke daar gestopt.

Mijn hond Max
Als kind had ik hond Max. Hij was een soort herder. Hij was er tijdens de oorlog. Max was helaas nogal geliefd bij de Duitsers dus die moesten wij beschermen. Ik nam hem altijd mee naar het werk van mijn vader. Dit was toen financieel directeur van een grote drukkerij “Ten Haave”. Een familiebedrijf. Ten Haave was familie van mij, van Willem ten Haave en tante Lena. Ik nam Max dus mee om te spelen in de drukkerij. Ik gooide een keer een balletje uit het raam en Max sprong zo het raam uit van het dak. Het is goed afgelopen maar dit was één van de keren dat ik heel erg geschrokken was.

Sparen en het verzet
Toen ik een jaar of 12 was vroeg mijn vader altijd hoeveel wij (mijn broers en ik) gespaard hadden. Hij was natuurlijk boekhouder en erg spaarzaam. In de oorlog kreeg ik geloof ik geen zakgeld, maar omdat ik allerlei klusjes deed kreeg ik wel eens wat toegestopt. Zo bracht ik stiekem een verzetsblaadje rond. Zo leerde ik de familie Horstmanshof kennen. Ook verkocht ik vlees en dergelijke. Dat was een man die woonde in Purmerend en had regelmatig partijen vlees die hij (zwart) kocht. Een boerenjongen. Ik wikkelde dat vlees in kranten en verstopte dat onder mijn jas en ging dat bezorgen bij mensen. Er werd veel gesmokkeld en geritseld.

Christelijke Scholengemeenschap Buitenveldert
Op het CBS heb ik eerst jaren als gymnastiekleraar gewerkt en later als conrector. Ik vond de schoolreisjes altijd erg leuk. Zo gingen we naar Londen, Parijs en Berlijn. Als conrector mocht ik kiezen wie mee ging hahahaha. Als je meeging moest je streng zijn en rechtvaardig. Daarnaast koos ik ze omdat ze gedegen, betrouwbaar en serieus waren en soms voor de lol.

Mijn ouders
Ik vond mijn vader echt een superheld toen hij in WOII onder moest duiken omdat de verzetsgroep waar hij deelgenoot van was gedeeltelijk betrapt waren door de Duitsers. Op latere leeftijd (ik was toen 17-18 jaar) hebben mijn vader en ik veel gesproken over politiek en politieke stromingen. Ook over de kerk en godsdienst en het nemen van je eigen verantwoordelijkheid.
Van mijn moeder mochten altijd al mijn vriendjes en vriendinnetjes thuis op bezoek komen en dan maakte ze het altijd heel gezellig. Als ik extra zakgeld nodig had ging ik naar haar toe, dan had ik meer kans. Ik denk dat ik het meeste op mijn vader lijk, want ik wil altijd het hoogste bereiken net als mijn vader. Mijn ouders hadden beide een andere godsdienst. Ze hebben me geleerd dat je tolerant moet zijn tegenover anderen. Dat is een belangrijke levensles.



Op zondag 12 april 2020 is Hans Hazebroek overleden. We zullen hem missen en met veel liefde aan hem blijven denken.