Samen waren Hans Onno en ik bijna twee jaar voorzitter van Amsterdam Gastvrij, de vereniging die hij eind 2017 oprichtte vanuit een innerlijke noodzaak een stem te geven aan duizenden Amsterdamse particuliere toeristische verhuurders die, zo vond hij, ten onrechte door politiek en media in het beklaagdenbankje werden geplaatst als veroorzakers van verschillende problemen waar de stad mee kampt, zoals drukte en woningnood.
Op het moment dat hij de vereniging oprichtte en haar naam gaf, leed hij al aan kanker. Voor hem geen enkele reden om niet aan een nieuw avontuur te beginnen, waarvan hij dondersgoed wist dat het, zoals hij het zelf noemde, een "uphill battle" zou worden. Dit, terwijl hij niets meer te bewijzen had. Hij kon immers terugkijken op een prachtige carrière als onder andere directeur, bestuurder en adviseur in de kunst en cultuursector. Ook was hij lange tijd als bestuurder verbonden aan MKB-Nederland en diverse culturele instellingen. Hij publiceerde daarnaast honderden artikelen over zeer uiteenlopende onderwerpen die zijn interesse hadden: van internationale politiek en geschiedenis tot klassieke muziek en Nederlands-Indië. Hans Onno werd in 2012 geridderd als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Iedereen die hem heeft ontmoet, zal het zonder aarzeling beamen: Hans Onno was een markant man. Niet voor niets bij de radio begonnen, want gezegend met een donkerbruine, sonore stem die vaak diende als drager van messcherpe analyses en kristalheldere opvattingen die hij, welbespraakt als hij was, met een goede dosis dramatiek en humor wist over te brengen. Hoewel absoluut eigenwijs, was hij niet doof voor andere meningen en toonde hij warme belangstelling voor anderen, ook op persoonlijk vlak.
We zagen hem langzaam, maar veel te snel achteruitgaan. Stap voor stap beperkte de ziekte hem meer. In het begin dronken we na afloop van onze vergaderingen die veelal bij hem thuis plaatsvonden, tot zijn genoegen nog weleens een glas wijn. De medicatie voorkwam dat op een gegeven moment. De momenten dat hij zichtbaar pijn had, werden talrijker. Toch was hij zelden terneergeslagen. Eerder blijmoedig en strijdbaar. Toen het lopen moeilijker werd riep hij: "Maar fietsen gaat nog prima!" Hij had de gave om het zware licht te maken. Hij kon je het vertrouwen geven: er is altijd nog hoop, we moeten door.
Tot op het laatste moment heeft Hans Onno vooruitgekeken. Nog altijd had hij een stapeltje boeken op het tafeltje naast zijn stoel liggen die hij nog wilde lezen. Hij maakte plannen, verheugde zich op de vakantie met zijn vriendin Jo en de kinderen.
De laatste keer dat ik hem sprak, zat hij naast een zwembad, ergens in Frankrijk. Hij was blij met een aantal kritische artikelen in dagblad Trouw over de plannen van de gemeente Amsterdam betreffende het vergunningenstelsel voor B&B’s. We bespraken dat we na de komkommertijd een aantal brieven aan landelijke kranten zouden schrijven. Hij had het al in z'n hoofd, zei hij opgewekt.
Die brieven gaan er komen, Hans Onno. Vast niet zo welluidend en scherp als jij ze zou hebben geformuleerd. We gaan je verschrikkelijk missen. Maar we gaan door, net als jij dat deed.
Dag voorbeeld, strijder, kompaan, duovoorzitter en vriend. Dankjewel voor wie je was.
