In Oktober 2005 kwam ik een beetje zenuwachtig naar Hattem gereden, maar ik was niet alleen. Dit was de eerste keer dat iemand in mijn familie Myrka ontmoette. We reden vanaf het station in Zwolle bij opa en oma langs, even dagzeggen. Zo deed ik dat wel vaker, even bij opa en oma langs: toen ik in Zwolle op school zat en een paar tussenuren had, als ik even een tocht aan het maken was alleen, op de racefiets, of als ik een weekend vrij was van Bethel. Gewoon eventjes langskomen en dag zeggen, kopje thee drinken.
Opa zat meestal de krant te lezen als ik langskwam. Dat was altijd al zo, zo lang als ik weet. Soms mopperen over hoe Ajax had gespeeld... Dat is wel iets dat ik heb ge-erfd van opa (en ook oma): kijken naar Ajax.
Ik weet ook nog goed dat als we op vakantie waren vroeger, met mn ouders, we altijd een kaartje stuurden uit Frankrijk, maar dan wel vanuit het postkantoor zodat we speciale postzegels op de kaart konden plakken. Opa had al een hele verzameling. Mij heeft hij ook nog geleerd hoe je dat deed: voorzichtig met een pincet in een mapje stoppen... Of als ze nog vastzaten aan een envelop, hoe je ze er voorzichtig eraf kon halen...
Er zijn veel herinneringen: chinezen met de familie, Asterix en Obelix stripboeken lezen, dat ik een vulpen mocht uitzoeken toen ik mijn rijbewijs had gehaald. Dat zijn herinneringen die blijven. Hoe langer ik nadenk, hoe meer er bovenkomt. Teveel om op te schrijven.

Ik kijk uit naar de tijd dat we verder kunnen gaan met herinneringen maken. Tot die tijd moeten we even wachten, maar die tijd komt.

Sterkte aan alle lieve familieleden en in het bijzonder aan oma: ik hou van u.