Meester Van der Spek heeft mij via mijn moeder na meer dan 45 jaar teruggevonden. Mijn moeder en hij bleken in dezelfde flat in Maassluis te wonen. 'Woonde u misschien ooit in de Bilt? Bent u soms de moeder van Wim...?' Mééster Van der Spek, want zo sprak je je meester in die tijd op de lagere school aan, gaf les in de vierde klas van de Prinses Beatrixschool in de Bilt. Hij was toen nog een broekie, maar in mijn ogen was hij een indrukwekkende (lang van postuur, dat hielp) man met een ietwat strenge soms peinzende blik. Maar ik bezag hem met de ogen van de kleine en wat bange scholier die ik in die tijd was. Na schooltijd ben ik hem uit het oog verloren zoals zoveel andere mensen uit die tijd. Na die toevallige ontmoeting met mijn moeder, heb ik direct contact gezocht. Mijn eerste bezoek aan hem is door zijn vrouw gekiekt. Zij is helaas niet lang daarna overleden. Op de foto is goed te zien dat hij indrukwekkend lang was gebleven, want ik ben niet echt klein van stuk.

Hans heb ik enkele maanden terug nog opgezocht. Toen wist ik nog niet dat dit bezoek de laatste keer zou zijn. Ik moest hem vooral bij zijn voornaam noemen; wat mij aanvankelijk lastig afging. Een meester verandert niet zomaar in Hans. Hans bleek helemaal niet streng. Hij was belangstellend, meelevend, fijngevoelig en zachtaardig. Ik ben blij dat onze wegen in deze laatste levensjaren zich nog enkele malen hebben gekruist.

We zijn vrienden geworden na het eindexamen middelbare school. Zijn samen met de brommer een paar zomervakanties door Nederland getrokken. Fantastische vakanties, denk ik nog met plezier aan terug. Kwamen in het begin veel bij elkaar over de vloer maar na het huwelijk wordt dat uiteraard minder, maar we zagen elkaar toch altijd een paar keer per jaar. Wij kijken met veel plezier hier op terug. Hans we zullen je heel erg missen.

Fred van der Veen