Lieve Elly,
Afgelopen zaterdag kwam ik bij toeval Pieter tegen in de bus hier in Wageningen, die mij vroeg of ik al had gehoord dat Hans was overleden... Nee, ik kon het bijna niet geloven... Hans en ik waren in 1989 samen aan het solliciteren voor 2 AIO posities die Paul Brakefield toen aanbood: 1 over lieveheersbeesten en 1 over de peper-en-zoutvlinder. Hans en ik waren degenen die de posities kregen, en wij deelden op het oude labje op de Schelpenkade in Leiden een werkkamer. We spraken in die tijd enorm veel met elkaar: waren beiden met veldwerk bezig, wat altijd heel intensief is, en waardoor vaak ook je hele leefstijl verandert. Ik herinner me dat Hans zelfs een aantal weken was ingetrokken in een pension op de Witte Singel, omdat het op-en-neerreizen naar Utrecht teveel tijd kostte. Dit waren opofferingen die typisch waren voor Hans: als hij ergens voor ging, dan GING hij ervoor, al was het nog zo lastig. En een lastig projekt was het wat hij had: de schutkleuren van motten meten, en dat relateren aan de kans dat zo'n mot werd opgegeten. Maar wie denkt er nu aan dat de lokale vogels zo slim zijn, dat ze binnen een paar weken al door hebben dat als Hans aankomt met zijn videorecorder, er lekkere motten op de boom worden gezet, en ze dus alleen maar even hoeven toe te kijken waar Hans die mot precies neerzet. Hans vertelde me op een dag dat een vogel in het voorbijvliegen de mot al uit zijn handen griste voordat hij hem neer kon zetten. Niet goed voor het experiment natuurlijk. Wat ik me toevallig afgelopen week ook nog herinnerde (voordat ik het schokkende nieuws hoorde; gewoon omdat ik tegenwoordig in de examencommissie zit, en aan het denken ben over toetsbeleid) dat Hans jou, Elly, regelmatig noemde als het ging over nakijken van tentamens en verslagen. Daarin was Hans super-zorgvuldig, waarin hij de transparantie en betrouwbaarheid van de beoordelingen hoog in het vaandel had. Hij kwam soms binnen met een opmerking als: "hoe doe jij dat nou? deze student mist 3 van de 5 key words die ik terug wil zien in het antwoord; ook de rest klopt van geen kanten, en daar kan ik dan toch niet meer dan een 3 voor geven?". Ik moet daar tegenwoordig nog regelmatig aan denken als ik nu tentamens moet beoordelen... Op een ochtend kwam Hans de werkkamer binnen, en hij gaf mij een kiezel waarop 2 lieveheersbeestjes van steen bevestigd waren als present. Dat was ook typisch Hans: hij wist dat ik mineralen verzamelde, en aan lieveheersbeesten werkte, en vond dit een toepasselijk kadootje die beiden combineerde. Ik heb dit steentje nog steeds, en zal het ook blijven koesteren, en als ik het zie, zal ik aan Hans en jou denken. Elly, en kinderen, jullie zijn misschien intussen weer een beetje op de been, maar ik wens jullie desondanks nog steeds heel veel sterkte en kracht toe.
Peter de Jong