Lieve Arno, Suzan, Savahna, Arend en Noah,

We wensen jullie veel sterkte en kracht toe. In gedachten zijn we bij jullie vandaag.

Veel liefs van Job, Natalie en Tibo

Ik heb Hans voor het eerst goed leren kennen toen Nathalie en ik (Nathalies vriend) vanuit Nederland met hem mee reden naar Jules en Susanne in Frankrijk. Dik 6 uur in de auto, dus we konden we wel even bijpraten. Het eerste waar ik aan moet denken over die gesprekken is hoe Hans zijn verhalen heel goed een beetje kon aandikken. Een voorbeeld: aangezien ik uit Limburg kom, kwamen we uit bij de shopping outlet in Roermond. Daar was hij ook wel eens geweest: “Erg populair in Duitsland!”, beschreef hij en dat klopt zeker. “Als je daar rondloopt hoor bijna alleen maar Duits om je heen”, klopt ook wel. “Als je daar aan komt rijden zie je rijen en rijen aan auto’s, kilometers langs! Tot aan de grens met Duitsland!”. Nathalie en ik keken elkaar aan en moesten lachen, Nathalie en Susanne hadden me van tevoren al verteld dat Hans zijn verhalen graag een beetje aandikte.
Verder herinner ik me dat Hans in zijn leven veel heeft gedaan waar je toch wel van onder de indruk raakt. Zo was hij onderdeel van de eerste generatie programmeurs in Nederland. Hij beschreef hoe ze op grote lappen papier gaatjes maakten die de programmacode moesten vormen, die lappen papier werden dan door een computer gehaald die de code dan inlas door licht door die gaatjes op te vangen. Wow, daar leerde ik over op school dacht ik. Later leerden we ook nog de avontuurlijke kant kennen van Hans. Hij was een tijd piloot geweest vertelde hij en hij had in van alles gevlogen. Tijdens de opleiding moesten piloten ook in een helikopter vliegen. Hierbij moesten ze ook trainen wat er zou gebeuren als de motor uit zou vallen. Hans vertelde dat de instructeur dan midden in de lucht de motor uit zette, waardoor de wieken van de helikopter stil vielen en deze in een rotvaart naar beneden stortte. Pas een meter boven de grond zette de instructeur de motor weer aan en kon je nog net opstijgen! Wellicht heeft Hans ook dit verhaal een beetje aangedikt en grinnikt hij nu met ons mee. Maar een kern van waarheid zal er in gezeten hebben en zo heeft hij toch erg bijzondere dingen meegemaakt in zijn leven.
Rust zacht Hans.
Koen

Lieve opa Hans,

Het is moeilijk om afscheid te nemen, maar je was er al een tijdje klaar voor en dat geeft me ergens troost.

De afgelopen tijd was zwaar voor je, zeker na het verlies van oma Kitty en de ziekte die het steeds moeilijker maakte om dingen te doen. Desondanks was je trots op je leven en alles wat je hebt bereikt.

Ik heb een aantal heel fijne herinneringen, die ik niet zal vergeten. De manier waarop je lachte: je sloeg met je hand op je bovenbeen en riep ‘haha’. Je passie voor vliegen, we hebben samen vaak de flight simulator gedaan. Verder hield je jezelf altijd wel bezig met computers, schaken, sudoku’s en woordzoekpuzzels.

Het zijn vooral de reisjes en de uitjes die me het meest zullen bijblijven, met name de videomontage’s die je zelf maakte met soms extreme overgangen en luide muziek. Dat waren échte opa video’s.

Lieve opa, ik zal je missen.
Rust zacht.

Veel liefs,
Savahna

Lieve opa,
Naast verdriet schieten ook alle mooie herinneringen bij mij naar boven.

De gezellige momenten met de familie; de wintersportvakanties, Fuertaventura, en onze jaarlijkse bezoekjes naar Nederland toen ik nog klein was. De stapels Donald Ducks, de verhaaltjes die oma voorlas terwijl wij in bed lagen onder jullie fijne dikke dekbedden, en de fristi die wij altijd kregen. Ik vond het altijd heel fijn bij jullie, en toen ik bij jullie was wist ik dat ik terug naar Nederland wilde verhuizen!

Ik ben dankbaar dat je de afgelopen tijd je verhalen van vroeger nog met me hebt gedeeld. Van toen je piloot was, toen je programmeur was en alle code nog met de hand geschreven werd, en alle verhalen van de familie van vroeger. Je hebt veel meegemaakt en ik ben blij dat ik hier meer over te weten ben gekomen!

Helaas is hier een einde aan gekomen. Ik ben blij dat het allemaal is gegaan op de manier waarop jij het zelf wilde en die ook voor de familie fijn is geweest. We hebben gelukkig goed afscheid van je kunnen nemen, ook al was dat voor mij op afstand. Ik ga je missen Opa, gelukkig hebben we al je videos nog.

Mama, Arno, en de rest van de familie, ik vind het moeilijk om niet bij jullie te kunnen zijn op dit moment, ik denk veel aan jullie.
Heel veel liefs van Nathalie

Rust zacht Hans.
Tineke

Beste familie Voogt, Woensdag 6 december 2023 maakte ik kennis met Hans in de functie van Vrijwilliger Terminale Zorg. Vanaf het eerste moment was er wederzijds respect en een klik. Al snel kreeg mijn wekelijks bezoek een vast ritueel. Eerst werd de week en Hans zijn gezondheid besproken, daarna verplaatste het gesprek zich naar de stand van zaken in de wereld (die we sindsdien flink veranderd hebben) en na de thee werd een spel gespeeld. Ik bracht steeds andere spelen mee en Hans bracht het spel "Zoektocht naar El Dorado" in. Een enkele keer maakte we een wandeling. Ik had het idee dat we beiden uitkeken naar de woensdagmiddag.
Tijdens een evaluatie bespraken we de middagen en Hans gaf aan dat hij tevreden was. Hij zei: "We zullen geen vrienden worden", waarop ik aangaf dat dat ook niet de opzet van mijn bezoeken was. Vorige week was ik een laatste keer bij Hans in het Hospice en ik bracht deze opmerking ter sprake. Hans reageerde met: "Toch is er iets van een vriendschap gegroeid." Ik kan dat beamen. Door de gesprekken hebben we elkaar "echt ontmoet" en dat heeft ons beiden goed gedaan.
Ik wens jullie veel sterkte toe met het afscheid van Hans en ben erg blij jullie (schoon)vader en opa heb mogen ontmoeten. Het is "ene schône man".