Heidi mijn schat, mijn kind,
Lang heeft het geduurd voordat ik over jou durfde schrijven, want als ik dit op papier zet betekent het dat ik de werkelijkheid onder ogen moet zien, en dat wil ik nog steeds niet.
Heidi zo mooi, zo getalenteerd, zo creatief, en soms zo lief.
Heidi die alles zelf wilde doen.Met 23 afgestudeerd in de rechten en 5 jaar later op haar achtentwintigste was ze na hard werken een succesvol advocaat met een eigen kantoor die alles zonder hulp van anderen had bereikt.
Maar daarbij was ze ook een echt familiemens die bijna als een kind aan ons, haar ouders haar broer en zus en grootouders hing.
Heidi die alle tradities in ere hield, Sinterklaas, oliebollen bakken met oudejaar, zaterdag met opa biljarten, elk jaar met haar familie op vakantie naar Italie.
Vier jaar geleden op haar drieendertigste sloeg het noodlot toe.
Iets wat eerst niet zo veel bijzonders leek bleek kanker in een vergevorderd stadium. De wereld stond op zijn kop.De artsen in Nederland wilden haar niet meer opereren waarop we naar Italie zijn gegaan waar ze wel behandeld is.
Een hele zware behandeling, alles had ze er voor over om bij ons te blijven. Een klein jaar ging het heel goed, en dachten we dat we hadden gewonnen, maar deze ziekte valt niet te overwinnen al heb je nog zoveel wilskracht. Ze heeft gevochten tot de laatste dag, want er was zoveel dat ze niet kon missen, haar zusje onafscheidelijk waren ze.
Als moeder kun je niet bevatten dat dit kan gebeuren, je kind overleven.
En toch heb ik de kracht gekregen om door te gaan door te gaan voor mijn andere twee kinderen en voor mijn kleinkind dat in de zwaarste periode van mijn andere dochter haar leven is geboren. En die kracht krijg ik van God en van Heidi daar ben ik van overtuigd.
In haar zo geliefde Italie aan het
gardameer ligt ze nu begraven dat was haar wens.
En schat alles is vergankelijk dus ook ons leven, en het is alleen maar de tijd die ons nog van elkander scheidt.
je ma