Tekst van de gedenkdienst op 22 juli jl.

Henk zou verbaasd geweest zijn over de grote groep mensen die hier nu samengekomen is en voor wie hij dus iets heeft betekend in hun leven. Toen hij vorige week vrijdag met Richard aan de activiteiten op Laarhof deel nam, had niemand het idee dat hij er een dag later niet meer zou zijn. Wij troosten ons met het idee dat hij niet heeft moeten lijden en we zijn blij dat u hier allemaal bent om hem met de familie samen te herdenken.

Henk werd 83 jaar geleden geboren in Amsterdam en was enig kind; vrij stil en meestal op de achtergrond, zoals hij z’n hele leven zou blijven. Als hij met zijn neven en nichten op stap was, werd er soms gecontroleerd of ‘Henkie’ er nog wel bij was…. Zoals vele stadskinderen tijdens de oorlog veilig op het platteland werden ondergebracht, heeft ook Henk enkele jaren in Nes doorgebracht. Toen hij na de oorlog zijn ouders weer terugzag herkende ze hem bijna niet; het magere knulletje was uitgegroeid tot een weldoorvoede jongen.

Hij vervulde zijn militaire dienst in Nunspeet, waar hij Els ontmoette bij het volksdansen. Er was meteen een klik en enkele jaren laten zijn ze getrouwd. Dat is inmiddels bijna 57 jaar geleden, een onvoorstelbare tijd terug. Ze gingen wonen in Amsterdam waar in 1964 Richard werd geboren. Doordat het bedrijf waar Henk werkte verhuisde naar Lelystad, trok het gezin hierheen.

In 1977 ging Henk werken bij een makelaarskantoor in Amsterdam, Jacobus Recourt. Wonen in Lelystad en werken in Amsterdam, dus jarenlang eerst met de bus en daarna met de trein naar het werk. Bij Jacobus Recourt heeft hij tot aan zijn pensionering in 1998 gewerkt als debiteurenbeheerder. Hij kon het met al zijn collega’s goed vinden en werd zeer gewaardeerd om zijn gevoel voor humor en gevatte uitspraken.

Als er een huis met een tuin ter sprake kwam, zei Henk altijd dat een bloempot voldoende was, maar in Lelystad kwam er toch een grote achtertuin en zelfs een volkstuin. Dat Henk een echter stadsjongen was bleek al snel. Toen Els vroeg of hij even op de tuin wilde kijken of de radijs al goed was, kwam hij terug met de mededeling dat het nog niet zo ver was – er zat nog maar één radijsje aan het steeltje, ’t was nog geen bosje….

Henk hield veel van muziek. Vooral Beethoven was favoriet. Toen Richard lid werd van TML, de voorloper van Harmonieorkest Lelystad, besloot Henk daar klarinet te gaan spelen. Naast spelend lid heeft hij ruim 25 jaar de functie van penningmeester bekleed. Ook nu weer op de achtergrond, maar wel aanwezig en altijd zeer plichtsgetrouw. Zo plichtsgetrouw dat hij tijdens een uitvoering nog het geld zat te tellen terwijl de voorstelling al begonnen was en hij eigenlijk op het toneel had moeten zitten.

Dat hij – naast zijn lidmaatschap van de harmonie - ook spelend lid was bij de boerenkapel ‘De knarren’ heeft hij geweten. Toen hij Abraham zag was dat rond karnaval en hij wilde niet mee want hij vierde zijn verjaardag. Al om 8 uur ’s morgens stonden De Knarren echter voor de deur om hem een serenade te brengen. Zo werd er al heel vroeg in de morgen polonaise gelopen door het echtelijk huis van de familie Diekmann.

Na zijn pensionering ging hij zingen; eerst bij Operakoor Lelystad en later bij het Ankerkoor, waar hij tot een paar maanden geleden nog lid was. Bij het Ankerkoor herinnert men hem zich als een trouw lid, die, ook toen hij het moeilijker kreeg om bij het koor te komen de moed erin hield en nog steeds van zijn humor blijk gaf.

Op latere leeftijd werd Henk zelfs nog sportief. Els was lid van de koersbalvereniging en na zijn pensionering ging hij ook actief deelnemen. Dat het ging om het spelletje en niet om de winst bleek duidelijk als naar de uitslagen gevraagd werd. Hij wist zelden hoeveel punten hij behaald had.

De laatste twee maanden heeft Henk doorgebracht op Laarstaete in afwachting van een vaste kamer op Laarhof. In deze periode heeft hij met veel plezier deelgenomen aan de diverse activiteiten die daar werden georganiseerd. Zo werd er op maandag gezongen, op woensdag gewandeld en op vrijdag gedanst. Zelfs zijn creatieve kant kwam boven bij het bloemschikken.

Hij is altijd trots geweest op zijn zoon, die dirigent van blaasorkesten geworden is. Iets dat hij zelf ook graag gewild zou hebben. Het is mooi om te weten dat hij op die laatste vrijdagactiviteit samen met Richard met volle overgave “Alte Kameraden” heeft gedirigeerd met bijval van de hele groep. Een mooier afscheid was niet denkbaar.