Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Dinsdag 11 april half 10. Twee politie agenten bij mij op het werk, samen met de buurvrouw. Schrik!! Mijn eerste gedachten wat is er gebeurd met mijn kinderen. Nee mevrouw we moeten u helaas berichten dat uw man is overleden. Kan niet huilen, niet lachen. Sta helemaal vast genageld. Mijn man dat kan niet die is op zijn werk. Helaas dit is niet zo de politie is aan het juist adres. Het is echt Henk die er niet meer is. Vrachtwagen is met rechterwiel in berm gekomen heeft tegengestuurd en is toen gaan scharen. Eerst een auto geraakt en toen Henk. Wat een ellend. Wil hem zien heb ik geroepen, was niet mogelijk zeiden ze. Ik riep ik wil hem zien hoe dan ook.
16:00 uur ik mag naar Henk. Mijn broer is mijn steun en toe verlaat en gaat met mij mee. Daar is het feit. Het is Henk. Jeetje wat ziet hij er uit.
Rechts is het mijn mannetje (bijna dan).Links niet meer herkenbaar, ze hebben hem toonbaar gemaakt met Was.
Wij konden gelukkig afscheid nemen, bij de man in de auto was het niet meer mogelijk. Maar goed ik ben hem kwijt, voor altijd.
Vele tranen hebben gevloeid. Ben niet helemaal alleen heb 2 prachtige dochters van 12 en 10. Maar ze zijn nog zo jong.