Lieve Pa,
Hoe gaat het ermee? Zijn jullie al weer fijn samen? We missen u allemaal zo, joh, echt met geen pen te beschrijven! Voordat ik verder schrijf, eerst even wat goed, supergoed nieuws: Pummel heeft een nieuw mandje/warm nest gevonden!! Ze woont tegenwoordig op stand in Vinkeveen, bij Jacq. en Mart! Da's fijn he? Pum heeft het prima naar d'r zin, gaat af en toe lekker naar buiten en Jacq. en Mart zijn blij dat ze de beslissing hebben genomen. Zo blijft ze toch in de familie en niet bij wildvreemden.
Voor de rest is er eigenlijk helemaal niets meer aan, zonder u. Ik wil u zo graag nog zoveel vertellen, u bellen, u vasthouden. Elke keer wanneer ik met de telefoon in mijn handen zit, realiseer ik me dat ik dat nooit meer kan doen. Af en toe luister ik uw voicemailberichten af en er komt dan spontaan een glimlach op mijn gezicht; u zegt dan, zo keihard: Hallo, met PA!, ik bel nog wel, hoor, daaag! En dan duurt het even voordat de verbinding wordt verbroken.
Ook zijn mijn zaterdagen niet meer hetzelfde, ik heb nu tijd over. Normaal deed ik altijd op zaterdag uw boodschappies en kwam dan even gezellig een bakkie doen. Dat hoeft nu niet meer, maar wat zou ik het graag nog doen.
Er is nog een boel te regelen, uw huisje is nu nagenoeg leeg, vrijdag de 28e moeten we de sleutels inleveren en dan is het echt definitief voorbij. Gek is dat, ik denk dat we alledrie steeds hetzelfde voelden; he, bah, weer naar dat huis! Maar na vrijdag hoeven we daar niet meer naartoe, en dat zal best vreemd/onwennig zijn. Het is dan echt zo definitief, snapt u?
Nou lieffie, ik ga maar eens wat doen, heb weer een behoorlijk druk 'programma' op mijn parttimedag. Een hele dikke kus en enorme knuffels, doe ook Ma de groetjes, he?
Ik hou van u.
Liefs,
Brigitte
