Dag Henk

Een jongetje, zo kwetsbaar nog
dat in de knop van zijn bestaan
niet bloeien kon, niet opengaan,
maar zich een weg naar’t leven vocht.

Gezegend met God’s goede gaven
van intellect en vindingsdrang,
ambitieus, voor niemand bang,
kon hij zich aan dat leven laven.

Zocht en vond zijn lief, zijn weg;
Nel, zijn rots, de trotse moeder.
Van het gezin was zíj de hoeder,
hem werd niets in de weg gelegd

om zijn roeping waar te maken
in maatschappij, in werk en kerk.
Waarheidsgetrouw, oprecht en sterk,
zonder ooit uit zijn rol te raken.

Opa en oma, tweede levens,
genieten: “Beren vangen in het bos”.
De remmen mochten ietsje los,
Henk kon wat meer emotie geven.

Gedachten, woorden, nooit genoeg,
geen Prediker of Hooglied reikt
tot aan de liefde, die nooit wijkt,
die bijna zestig jaar verdroeg

wat langskwam, tot de dood hen scheidde
voor nu, tot zij weer samen zijn
waar geen zorg meer is, geen pijn
slechts liefde, einde aan het lijden.

Dag kleine Henkie, papa wacht
bedankt voor alles, rust maar zacht.


Marian@2023