Beste mevrouw Kenkhuis, kinderen en familie van Hennie,
Met schrik las ik in een interview met Jan de Vries, directeur van DSV, dat Henny op 17 februari jl. is overleden. Ik stuur u allen medeleven vanuit mijn hart. Een virtuele arm om u heen. Ik was en ben als advocaat bij DSV betrokken en ik heb in die hoedanigheid met Hennie samengewerkt. Ik was en ben onder de indruk van zijn charismatische verschijning, zijn kennis, snelheid van handelen en vooral zijn liefdevolle betrokkenheid bij DSV. Ik wens u allen een nog actievere herinnering aan zijn liefde toe, vooral op momenten waarop zijn fysieke gemis (al te) groot zal zijn. Warme groet, Bob Heeren (RWV Advocaten, Leiden)

Beste Angeliene,
Ik las het in memoriam over Hennie in het NRC. De bindende factor in een ver verleden was de SRG, net zoals jullie een SRG koppel waren, zo zijn Jos Kuilboer en ik er ook een. Volgens mij ben ik nog bij jullie in Amsterdam geweest ivm de uitzwaaiploeg die er toen nog was en waar ik in zat destijds. In mijn jonge jaren noemde mijn vader, Henk Faazen, vaak jullie namens als reisleiding en mensen die de zaak SRG een warm hart toedroegen. Ook jullie reis naar China en de gevangenisstraf na de dienstweigering kan ik me nog goed herinneren.
Heel veel sterkte in de komende tijd, vast gesteund door vele goede en dierbare herinneringen.
Ellen Kuilboer-Faazen

Allerbeste en lieve Angeline, Tara en Wimer & Melina
Allerbeste en o zo dierbare Hennie,

Het is allemaal onbevattelijk en onvoorstelbaar, jouw afscheid van het leven Hennie, afgelopen woensdag. Voor mij, voor o zo velen die je nabij stonden en staan.
Ook onvermijdelijk, vanuit de laatste maanden en weken.
En nu moeten wij door zonder jou, Onbevattelijk, onvoorstelbaar, onvermijdelijk.
Natuurlijk had je nog veel langer willen leven, maar toen je de ogen sloot, deed je dat met mede voor ogen dat het mooi was, een leven geleid dat heel erg de moeite waard was. Oók een leven waar vele dierbaren met betrokkenheid en liefde aan terug zullen blijven denken. De herinnering blijft.

Een mooi leven, waarvan ik 'godzijdank' een flink deel mocht meemaken, mijn beste vriend, die ik bewonder en waardeer, 47 jaar samen. Met dan terugdenken, aan zoveel. Met datzelfde gevoel vanuit velen van de Brom en het PDK, waarvoor ik nu mag spreken.

Vanuit de vrienden van de Bromstraat.
Zo veel beelden die ik terug hoor. Samen, op de gang en samen elders, van Ameland tot de Harz, en veel meer ook later. Giethoorn, Friesland, de Bromweekenden met hemelvaart, de reünies, jouw betrokkenheid bij ons allen.
De herinnering blijft. Joa, Joa. Vele betrokken reacties vanuit 39 de laatste week. Ik citeer er een paar:
- Ik herinner me zijn warme lach, hartelijk, vriendelijk, nooit overdreven of gemaakt. Hij was een van de echtste en meest oprechte mensen die ik gekend heb.
- En je bent een mooi mens. Voor altijd in ons hart. Rots in de branding.
- Plus: Je betrokkenheid, je oprechtheid, ook geuit met verontwaardiging over zaken, zijn voor mij een voorbeeld. Ik herinner jou als een bonk energie. Met een oprechte en consequente stellingname. Heb ik heel veel van geleerd.
- En aanvullend over toen, met jou als reisleider van gehandicaptenreizen. Degene die ervoor zorgde dat niets te gek was en alles kon….

Met zo veel dierbare Brom 39-herinneringen, samen feesten, muziek maken, reizen, activiteiten, initiatieven, inclusief de Kenkhuisbokaal: een kapot glas voor degene die het meest kapot had laten vallen. Hennies grote handen hadden soms moeite met het breekbare.
De herinnering blijft. Jao, Jao, Jao.

Ook vanuit het PDK en Pang, cq. ons anti-militarisme van toen, komen vele herinneringen, en bewondering terug, in de reacties vanuit onze kameraden gedurende de laatste week. Jij een jaar lang gevangen in Maastricht, zelfbewust, een voorbeeld en inspiratiebron.
Willy zat die tijd met jou in het Huis van Bewaring. Hij meldde vanuit Australië: Hennies ziekte, lijden en overlijden hebben mij geraakt. Ik heb de laatste dagen veel aan Hennie gedacht, vooral aan de periode die we samen in het HvB in Maastricht hebben doorgebracht. Hennie zal mij bij blijven als een krachtige en originele man, sociaal en met humor.
Dat telt voor ons allen, het besef van je betekenis voor ons en de beweging.
Mari ziet dat nu ook terug, bezig met een tentoonstelling over die periode.

Nadien kwamen we beiden met onze geliefden in Amsterdam terecht. Daar werden Tara en Wimer geboren. Family matters…
Daarna jullie naar Zwolle, jij daar raadslid en wethouder, erna weer consultancy en management, plus immer vele maatschappelijke nevenactiviteiten. Je inzet en betrokkenheid werden en worden alom gewaardeerd en bewonderd, zo is ook terug te zien in de in memoriams de afgelopen dagen.
Daaronder: vanuit een immer kritisch weblog de waardering voor je openheid, vriendelijkheid, humor en daadkracht. Vanuit de Stentor Zwolle, we verliezen aan man die zich de voorbije decennia op allerlei terreinen in de stad verdienstelijk heeft gemaakt. En ook mooi Zwolse Boys: je pakte in 2014 de voorzittershamer op ons van een bestuurlijke ondergang te redden.

Ondertussen bleef je voor ons ook nabij. Je hebt velen, en zeker ook mij geïnspireerd, via je ideeën en ervaringen, je houding, immer positief, stimulerend, en verbindend.
Ook tijdens je laatste maanden ('hoe gaat het met je? . goed wel..). Dat ook wel als symbool voor onze lange geschiedenis en je betrokkenheid bij velen. Je wist mensen te verbinden, te inspireren. Mooi dat we hier en online met zovelen samen zijn, treffend ook dat je ons de laatste weken dichter bij elkaar bracht.

Vandaag, nu ie er gvd en kkk wel dit afscheid. Woorden schieten dan tekort, we mochten je nog een keer omhelzen tijdens ons afscheid, als symbool voor o zo veel. Je laatste woorden -o zo Hennie- zijn ook op de kaart terug te vinden. Let goed op je dierbaren en op Angeline, Tara en Wimer… Family matters.

Dat is onder andere wat er nog over is, en blijft. Weet dat we je blijven koesteren, bewonderen, ook in de toekomst, samen met Angeline, Tara, Wimer en Melina.

Rust zacht, onze o zo dierbare woudreus, voor zo lang en voor zo veel.
Rust zacht. De herinnering blijft……

-- Zie voor de volledige bijdrage met beelden en de presentatie: bit.ly/funeralhennie

Wat een droevig nieuws. Was er even stil van toen ik je mail las. We wisten dat hij ongeneeslijk ziek was, maar toch komt zoiets altijd onverwachts en best hard binnen.
Voordat ik Hennie ontmoette dacht ik een persoon aan te treffen die meedogenloze maatregelen zou treffen om DSV weer financieel gezond te krijgen. Het tegendeel was waar. Ik herinner me Hennie ook als een rustige, vriendelijke en warme persoonlijkheid die ervoor heeft gezorgd dat de schade voor DSV beperkt is gebleven en altijd een luisterend oor had voor alle partijen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wat een triest nieuws met betrekking tot het overlijden van Hennie Kenkhuis. In de korte tijd dat ik hem leerde kennen kwam hij bij mij oprecht en eerlijk over. Een man die niet aan zichzelf dacht maar het belang van DSV en zijn medewerkers voorop stelde en ook echt luisterde naar de CCR en anderen. Had hem zeker ook nog 20 jaar gegund zoals hij zelf aangaf in zijn laatste woorden. Helaas.....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik sluit mij aan bij de goede woorden van Ben.
En ik wens de familie veel sterkte en Gods onmisbare zegen toe in dit grote verdriet.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wat een droevig bericht; zo'n aardige man.
Hennie had een luisterend oor en was zeer betrokken. Ik zal hem niet vergeten.

Aan mevrouw Kenkhuis, kinderen en familie,

Namens de Centrale Cliëntenraad (CCR) DSVIverzorgd leven enkele woorden, ingegeven door verschillende leden van de CCR.
November 2019 maakten we kennis met Hennie als interim directeur/bestuurder van DSV. Al snel zorgde Hennie ervoor dat er vertrouwen was tussen hemzelf en de CCR, mede ingegeven door de open wijze waarop hij de CCR betrok bij de vele ‘reorganisatie-aangelegenheden’ waarvoor de zorgorganisatie stond. Een rustig integere bestuurder, vriendelijk in de omgang, luisterend oor en oog voor wat echt belangrijk is als er gereorganiseerd moet worden. Een aantal dagen/week actief voor DSV en regelmatig na late (CCR)vergaderingen op zijn OV fiets vanuit Katwijk naar station Leiden om met de ‘laatste trein’ nog naar Zwolle te gaan. Mooi gezicht om de grote interim directeur op de (te) kleine OV fiets weg te zien rijden. Het tekent Hennie, gewoon in zijn doen en laten.

In herinnering ook het persoonlijk vertrouwelijke gesprek toen hij mij vertelde van de medische diagnose ‘ernstige ziekte die is uitgezaaid’. Het was een gesprek waarbij Hennie zijn emotie met een traan toonde. Toen ik hem het advies gaf dat hij nu geheel aan zichzelf en gezin moest denken, gaf Hennie aan: "Thuis zijn zorgt voor piekeren, probeer zo goed als mogelijk bezig te blijven voor DSV en betrokken te zijn bij de overdracht naar een nieuwe directeur". De procedure ‘nieuwe directeur’ moest toen nog in gang gezet worden. Weet haast zeker dat als de procedure wat langer had geduurd, Hennie ‘aan het DSV stuur was gebleven’.

Ons raakvlak was ook het (amateur)voetbal. Hennie als oud voorzitter van Zwolsche Boys en in Katwijk ben je supporter van vv Katwijk of van kvv Quick Boys. Als oud bestuurder van Quick Boys spreek je dus snel ‘dezelfde taal’. De taal van het (amateur)voetbal, de taal van vrijwilligerswerk, de taal van ‘mensen onder elkaar’.

Na de laatste gezamenlijke CCR vergadering, augustus 2020 was er een gewoon afscheid, zoals we altijd afscheid namen na de vergadering. In het najaar nog geprobeerd contact te zoeken (email, app) maar dat tekent Hennie ook. Mijn inschatting is dat hij ‘de DSV klus had afgerond’ en mij niet meer lastig wilde vallen met zijn ziekteproces. Dienstbaar als het nodig is en op de achtergrond zijn als het werk gedaan is. Het was en voelde goed om Hennie te leren kennen.

DSV, medewerkers, cliënten (waaronder de cliëntenraden), vrijwilligers en mantelzorgers is/zijn hem veel dank verschuldigd voor het goede, rustige maar vooral voortvarende werk in de roerige tijd.

De CCR is gewoon haar vergaderingen te openen met gebed, Bijbeltekst en toepasselijke dichtregels. In één van de laatste CCR vergaderingen met Hennie zijn onderstaande dichtregels uitgesproken, geschreven door een zorgmedewerker :
Nog steeds heb ik de passie in mijn werk
Ga ik met die glimlach en staan we weer sterk
Deze situatie maakt de band van teams geweldig
Mijn liefde voor mijn beroep/werk, voor altijd en eeuwig geldig

Het is deze passie, deze glimlach, deze band, deze betrokkenheid bij- en liefde voor mens en werk, die ons blijvend doet herinneren aan Hennie Kenkhuis. Dat hij ruste in vrede.
Mevrouw Kenkhuis, kinderen en familie, veel sterkte bij het verlies van uw dierbare man en vader.

Namens de CCR, DSVIverzorgd leven
Kees de Jong, voorzitter

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lid CCR:
Ik herinner mij nog heel goed het kennismakingsgesprek met Hennie Kenkhuis en de financiële man die als interims waren aangenomen door DSV voor 1 jaar. Zij moesten proberen om DSV uit de financiële crisis te halen en gingen met gedrevenheid aan de slag. Een gedreven bestuurder, bescheiden met veel charisma. Hij had deze grote klus als laatste op zich genomen voordat hij met zijn werkzame leven zou stoppen omdat hij DSV een warm hart toe droeg. Hij zou ook nog betrokken worden in de sollicitatieprocedure voor een nieuwe directeur/bestuurder.
Er werden veranderingen en verbeteringen doorgevoerd en met heel veel inzet kwamen er verbeteringen. In juni 2020 hadden wij onze laatste CCR-vergadering en daar hoorden we van een geëmotioneerde Hennie het afschuwelijke nieuws dat hij kanker had waar niets meer aan te doen was . Hij zou verder worden bijgestaan door het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam. Hij volbracht zijn opdracht en heeft de nieuwe ingezette koers overgedragen aan de nieuw aangenomen directeur/bestuurder Jan de Vries , die hiermee doorgaat.
Nu het afschuwelijke bericht van het overlijden van Hennie Kenkhuis op 17 februari 2021.
Familie , wat een enorm verlies. Jullie keken uit naar een echtgenoot, vader en opa die nu al zijn tijd aan jullie kon besteden. En nu deze tragedie. Ik wens jullie kracht en sterkte om dit te kunnen dragen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Toen vorig jaar juli duidelijk werd dat Hennie kanker had schoof dat hele Corona gedoe voor ons als vrienden naar de achtergrond. Zo’n grote, sterke levenslustige man, een grote vriendelijke reus, een bijzondere vriend.
Jaren geleden waren we met zijn en onze gezin op vakantie en op een dag waren onze kinderen bezig Hennie, die tot z’n zwembroek in de zee stond, om te gooien. Ze kregen hem niet om. Ook niet toen ik meehielp door bij hem vanachter aan zijn schouders te hangen en met mijn voeten tegen zijn knieholtes te duwen. Hij ging niet om. Maar nu is de boom die niet kon omvallen toch geveld.
We hebben veel dingen als Zwolse vriendengroep samen gedaan. Naar het theater met de vaste nazit en standaard de dubbele porties bitterballen, de wintersport- en zomervakanties, zoals de reis naar Sint Petersburg in 2010, de Sinterklaas avonden waar hij met zijn gedichten bijzonder geestig kon uitpakken, de wedstrijden van PEC Zwolle. Hennie was vaak een drijvende kracht bij deze gelegenheden. Zo regelde hij voor de trip naar St. Petersburg weken van tevoren al de kaartjes voor de Hermitage, en voor de bekerfinale van PEC Zwolle – Ajax, in de Kuip in 2014, de bus- en entreekaarten. Overigens, hij was een PEC supporter, maar geen diehard fan. Als Ajax of Heracles op bezoek kwam, dan werd er niet gejuicht als PEC scoorde. Hennie bleef dan gewoon zitten, daar was hij principieel in.
Hennie was in de vriendenkring meermaals stalmeester bij een verjaardagfeest of huwelijksjubileum. Achter de schermen trok hij aan de touwtjes door ook de kinderen van de feestvarkens aan te sporen iets te doen. In mei organiseerde hij met Angeline voor de vrienden nog een onvergetelijke pubquiz. Bescheiden siert de mens, is het gezegde, maar dat gaat helemaal op voor Hennie. Hij had totaal geen groot ego. Hoe druk hij het ook had, hij was erg gastvrij. Heel vaak trof je hem aan in de werkkamer achter de PC, altijd muziek van de jaren 60, 70 of 80 aan. Soms was hij in de tuin of in de voorkamer, waar hij dan voetbal zat te kijken. Je kon met Hennie over van alles praten. Of het nu ging over de toestand in de wereld of je dagelijkse beslommeringen, je had met hem altijd een levendig en persoonlijk gesprek.
Typisch des Hennie was dat hij veel met zijn handen praatte. Op een wijze alsof hij een denkbeeldige ballon tussen zijn grote handen lichtjes aan het kneden was. En bij een discussie, in de hitte van de strijd, ging hij vaak alsmaar harder praten als hij meende dat zijn argumenten niet gehoord of begrepen werden.
Onder vrienden was het heerlijk om met hem te klieren, te klooien, kwajongens te zijn. Hij was zeer gevat, kon goed uitdelen en nog beter ontvangen. Hij was erg taalgevoelig en kon ad rem uit de hoek komen. Zo kwam ik op 29 mei bij hem langs, de deur was dicht. In de app die ik later die dag aan hem stuurde schrijf ik dat ik langs was, maar dat hij wel weer een Engelse brief aan het schrijven was, want Hennie deed geregeld een middagdutje. Hij appt dan hoe laat ik er was.
Ik schrijf: Rond 3. Auto en fiets aanwezig. Deur dicht, tja dan trek ik mijn conclusies.
Hij: Ik was boodschappen aan het doen. Eerst informatie verzamelen, dan conclusies trekken en dan actie ondernemen. In die volgorde. Er is mondiaal en historisch gezien veel onheil over de mensheid uitgestort, omdat deze volgorde niet of onvoldoende gerespecteerd werd.
Zijn gevatte manier van doen bleef ook tijdens zijn ziekte. In november, Hennie was toen door de chemo fysiek al behoorlijk verzwakt, zou Christien Angeline een dagje helpen in de voortuin en ik zou Hennie helpen. Hij appte mij toen: Ik heb wel mijn vragen over de werkverdeling. Qua voortuin praten we over 10m2, de rest van het tuincomplex is dan nog een 450/500 m2. Heerlijke ironie.
Hij nam de ziekte als domme pech. Hij vroeg zich niet af, waarom ik? Het was zoals het was. Verschrikkelijke pech. Ik heb hem eigenlijk nooit somber of boos gezien, wel bang natuurlijk toen de ernst van de ziekte hem duidelijk werd en er een dikke streep ging door de plannen om met Angeline te gaan reizen. Maar eigenlijk had hij altijd wel een nuchtere en opgewekte houding, heel aanstekelijk. Als hij op koffie kwam bij ons kwam hij vaak al neuriënd binnen, soms na eerst de tuin te hebben geïnspecteerd en de toestand van de planten te hebben besproken.
Hennie zei mij letterlijk bij de laatste keer dat ik hem sprak, daags voor zijn overlijden: “De vriendenkring is zo vertrouwd dat ik het gevoel heb dat als ik over twee jaar of zo er weer bij zou zijn, dat alles als vanouds is.”
Wij, als vrienden, koesteren de mooie herinneringen en zijn je dankbaar voor de geweldige vriendschap!
Hennie, je was een soort broer voor mij. Ik zal je missen, grote vriend!

23 februari 2021

‘Een hart voor het onderwijs staat stil'.
Hennie Kenkhuis was vanaf 2012 tot halverwege 2020 lid en de laatste drie jaar voorzitter van de Raad van Toezicht van Stichting Openbaar Onderwijs Zwolle en Stichting orthopedagogisch centrum de Ambelt.
Als voorzitter van het college van bestuur heb ik het voorrecht gehad meer dan twee jaar met hem samen te werken en heb ik nu het voorrecht hier het woord te mogen voeren.
Hennie Kenkhuis heeft veel betekend voor het openbaar onderwijs en het speciaal onderwijs in Zwolle en omgeving. Hij is als toezichthouder acht jaar lang betrokken geweest bij het wel en wee van het openbaar onderwijs en is daarin van grote waarde geweest. Hij is een van de pioniers geweest in het traject waarbij de Ambelt eerst in een personele unie en vervolgens in een fusietraject aan OOZ gekoppeld werd.
Het belangrijkste bij Hennie was het hogere doel: goed onderwijs voor alle kinderen, ook degenen die op achterstand staan of die extra zorg en ondersteuning nodig hebben.
Er zijn drie begrippen die hem in zijn rol als toezichthouder typeerden.
Bruggen bouwen, vertrouwen en dienstbaarheid.
Bruggen bouwen
Hennie had een enorm netwerk in Zwolle en wist de contacten die hij had uitstekend te betrekken bij de ontwikkelingen in het openbaar onderwijs. Hij wist verbindingen te leggen waar OOZ veel profijt van heeft gehad.
De verbinding gold niet alleen voor de mensen buiten OOZ maar ook voor de mensen om zich heen: hij wist als geen ander dat je als team moet opereren om de beste resultaten te behalen. Hij kon dat heel goed: zowel binnen de raad van toezicht als ook in de samenwerking met het college van bestuur.
Vertrouwen
Daarbij wist als geen ander hoe ingewikkeld het kan zijn in de rol van toezichthouder ten opzichte van bestuurder. Hij was daarin buitengewoon rolvast: je had geen moment het gevoel dat hij als toezichthouder op je stoel wilde gaan zitten. Integendeel, hij gaf je alle vertrouwen maar stelde wel hoge eisen aan de kwaliteit. Daarnaast maakte hij ook tijd vrij om het over heel andere dingen te hebben. Een goede sfeer en harmonie was voor hem een noodzakelijke voorwaarde om tot goed overleg en besluitvorming te komen.
Hij verdiepte zich zeer grondig in de materie. Hij was van alle wezenlijke ontwikkelingen uitstekend op de hoogte. Hij liep hier niet mee te koop. Hij behoorde tot het type toezichthouder dat door de goede vragen te stellen tot de kern van een kwestie komt. Hij kon daarin ook pijnpunten benoemen, maar dreef die niet op de spits. Hij nam liever de tijd om alles nog eens goed door te nemen en tenslotte tot een goede beslissing te komen.
Dienstbaarheid
Als persoon en als toezichthouder stelde hij zich altijd dienstbaar op. Het ging hem niet om persoonlijke eer en glorie maar hij stelde zijn bestuurlijke kwaliteiten volledig in dienst van het hogere doel, in dit geval het zorgen voor kwalitatief goed openbaar onderwijs, voor alle leerlingen maar zeker voor degenen die extra aandacht en zorg nodig hebben.
Hennie, OOZ en de Ambelt verliezen in jou iemand aan wie we door jouw grote kwaliteiten als toezichthouder maar vooral door jouw persoonlijkheid zeer veel te danken hebben.

Kees Elsinga
Voorzitter College van bestuur OOZ en de Ambelt

Namens Angeline, Wimer, Melina en mijzelf, willen we iedereen alvast hartelijk bedanken voor alle berichten hier en via andere kanalen. We zullen in de loop der tijd nog meer uitgebreid reageren op de bijdragen, maar voor nu alvast een heel groot BEDANKT voor alle lieve berichten, herinneringen en meeleven.
Tara