Lieve vrienden, familie, kinderen, mijn broer leo & Lieve Hennie,
Straks gaan wij afscheid van Hennie nemen.
Waar ik stil bij wil staan is dat Hennie voor mij (en ik denk ook voor vele andere mensen) een soort taboe heeft willen doorbreken. Hennie wilde niet zielig gevonden worden. Ondanks dat ze ziek was wilde ze tot de laatste dag erbij blijven horen. Ze genoot er van als de kinderen met de kleintjes in Spanje kwamen maar ook van familie en vrienden. "Ja maar Hennie wij hebben ook visite”, gewoon meenemen zei ze dan, is toch gezellig.
Daar hebben wij heel veel bewondering voor gekregen. Elke keer weer naar het ziekenhuis, altijd het positieve ervan inzien. Als de artsen nog kansen zagen, “nou, dan doe we dat toch". Maar je merkte dat dit de laatste tijd het er wel uit liep. Hennie was er klaar mee, maar ze was er ook klaar voor, alles is geregeld en dat geeft mij rust zei ze.
Wij hebben ook heel veel bewondering voor onze broer Leo. Wat dat betreft waren jullie een goed team. Dit hebben wij ook vaak gezegd toen Hennie er nog was. Als Hennie het even niet zag zitten dan was jij er wel. Ik ben ongelooflijk trots op jou Leo. We zeggen elke keer gekscherend, jij zou een goede voor in de zorg zijn of met een B&B zal je hoge ogen scoren. Iemand anders moet wel de rekeningen incasseren anders zeg jij nog, laat maar zitten joh! Het was toch gezellig.
Wat ik niet snel zal vergeten is dat wij nog vorige week vrijdag langs mochten komen. Hennie ligt op de bank en geeft mij een doos tissues en zegt; "geef mij maar gauw een knuffel voordat je gaat huilen”. Ongelooflijk wat een sterke vrouw was jij Hennie.
Leo, de kinderen, kleinkinderen en wij allen moeten nu zonder Hennie verder.
Ik hoop dat jullie Leo niet zullen vergeten!
Veel sterkte allemaal.
Ruud en Anita