Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Voorgoed uit ons midden, maar nooit uit ons hart.
Veel te jong, te vroeg en onterecht.
We hebben er geen woorden voor het verschrikkelijke verlies.
We willen dat het anders was en wij wensen jullie allen heel veel sterkte
en veel kracht voor de komende periode.
Rob, Mency, Danielle en Jordi Holthuis

Ik ben Simone en ken Theo en Taew en Ginger al lang, vanaf dat Taew voor't eerst naar NL kwam. Theo en ik gaan al langer terug; collega's bij de SWD.
Moeder en Henri heb ik een paar keer ontmoet, ook al zo lang geleden en met goede herinneringen.
Hoe verwerk je dit verlies? Hoe verwerk je de zware tijd die eraan voorafging? Hoe kun je accepteren dat een geliefde broer, zoon zo vroeg uit je leven wegvalt?
In ieder geval diep adem blijven halen, en leg je hand regelmatig op je hart. Daarmee verleg je je aandacht van je hoofd naar je lichaam en komt er wat rust in.
Om te snappen wat er allemaal met je gebeurt kan een boek van Elisabeth Kubler-Ross helpen. Zij vertelt mooi en met grote compassie over rouw en de fases in de verwerking. Misschien biedt dat wat houvast.
Nogmaals veel sterkte, lieve mensen. Ik denk aan jullie vanuit Hawaii, precies de andere kant van de wereld maar tegelijkertijd zo dicht bij want jullie zijn in mijn hart.
Simone

Ik kon het nieuws niet geloven dat je op zo'n nog jonge leeftijd al bent overleden. Wat een schok, en het zal nog erger zijn voor de naaste familie. We zullen je in onze herinneringen behouden.
Ook ik ken je van De Klop, direct tegenover jouw huis. Je stond vijf minuten voor de bel pas op. Je was altijd in voor een geintje, zoals iemand anders de schuld geven als ik je op je schouder beukte. Dan beukte jij iemand anders en zo ging het soms een cirkeltje rond. Met een paar van ons op vechtsport vielen er aardige beuken, maar het was nooit serieus.
We zullen je missen!

Lieve Henri,
Geschrokken door het nieuws dat je er niet meer bent... ik herinner me je als die gezellige rustige goedlachse pinda die ik op school of bij de Tannetjes tegen kwam.
Selamat jalan Henri.

Sterkte en veel liefde voor familie en naaste vrienden

Henry
Je was een pientere Vent vol humor,en gewoon ,hield van het leven ,Maar Die Doot is er toch ,een witte neus.dont look back groet,je was weer gone,tot weer ziens,Amice, Groet,oom Johan,tante Adriënne

Hey Henri,
Ik herinner me jou als een goeie vriend van André met wie je op de Klop hebt gezeten. Vaak had je de nieuwste muziek van Kareltje en we hebben in die tijd flink van elkaar lopen kopiëren, wij meer van jou dan jij van ons. Ik moet ook denken aan de verhalen waar André wel eens mee kwam en die hij niet specifiek heeft benoemd in zijn mooi opgetekende verhaal. Tijdens een filmavond op De Klop bonkte je een keer hard op het raam waardoor deze uiteindelijk brak... Voordat de conciërge naar buiten kwam om poolshoogte te nemen was je allang vertrokken. Daarnaast was er het moment dat jullie de klaslokalen wel eens zouden verven. Tijdens het opruimen stootte je een fles terpentine tot 2x keer toe om. Michael deed er een stuk papier in en bedacht dat het wel leuk zou zijn om deze aan te steken. Bij het aansteken kwamen de vlammen eerder op dan verwacht en van schrik liet hij het brandende papier vallen..... precies in de plas met terpentine. Het vuur verspreidde zich nu snel en om het vuur te blussen besloot je maar in de plas te springen met de bedoeling om deze uit te trappen.... en toen stonden je schoenen en broek opeens in de fik!.... Uiteindelijk is alles met een sisser afgelopen, maar zo was jij Henri, er was altijd wel wat met je te beleven. Henri met je hoog water in de polder broek en rode sokken!
Rust zacht gozer.
Ronald

Henri.... gozer... ...... wat een tijd hebben we gehad... Je kwam bij mij in de brugklas van college de Klop te Utrecht en t was meteen goede vriendschap. Echt heel veel samen gedaan met ook Arun en Michael . Lol trappen, samen de klas uit worden gestuurd omdat we 10 sec na de bel binnenkwamen bij Engels, schaatsen op de ijsbaan en ook weleens op natuurijs, vuurwerk gooien, de stad in omdat iemand van ons wat wilde kopen of zomaar rondhangen, klassefeesten, later indrinken voorafgaand aan klassenfeesten, verjaardagen, bij jou op je kamer muziek luisteren die je pas had gekocht bij Kareltje.... de Amsterdamse R&B piraat luisteren die jij nog net wel kon ontvangen en ik niet, de biervoorraad van je vader opmaken.... t was echt een mooie tijd... een hele mooie tijd samen opgroeien. Toch zijn we elkaar gaandeweg langzaam uit het oog verloren. Ik kwam je nog wel een keer tegen op het winlelcentrrum overvecht. Dan is het als vanouds zoals we vroeger waren maar echt erna weer concreet afspreken kwam er nooit van. Geen idee waarom niet... misschien vonden we het dan beiden ok zoals t was... en accepteerden we dat die dingen nou eenmaal zo gaan zoals ze gaan.
De laatste keer dat ik onze hechtere tijd kan herinneren was dat je bij mijn open huis kwam in 2004. Ik heb nogaltijd de plant die je toen meebracht. Zoals gezegd is het sindsdien verwaterd..... Ik kan je nu wel zeggen dat ondanks het ontbreken van directe contact, de band er ergens wel is gebleven bij mij... je overlijden maakt echt diep indruk op mij. Ik denk dat ik dit misschien het best kan omschrijven dat mijn besef dat je er nog bent voor mij veel waarde heeft ondanks dat het directe contact er niet meer is. Ik besef nu pas echt
dat je er niet meer bent en dat doet echt wat met mij....
Gozer heel erg bedankt voor onze tijd samen opgroeien van brugklasser tot volwassene.... ik ga je spreken later!
André

Lieve tante Greet, Thé, Ed en de rest van de family,
Hoe kan een adieu nou luchtig zijn, onbezwaard, zoals Hen dat had gewild...
Ik vind geen goede woorden, woorden die voldoen. Ik wil jullie in mijn armen sluiten, maar dat kan nu niet.
Ruimte en liefde, dat wens ik jullie allen : ruimte om te denken, ruimte om te voelen, om Hen's naam te noemen samen, ook als straks de stilte komt.
Tot gauw ziens. Pliket pliket, Astrid, Vincent, Eva en Alice Reutt-Gunthardt