We kennen elkaar vanaf het begin van de jaren 90. Jij werkte bij Content, ik was jouw klant. We hadden een klik, werkten fijn samen. Maar we verloren elkaar uit het oog.
Hoe bijzonder was onze volgende ontmoeting...ruim 20 jaar later via onze mannen.
We waren blij verrast toen je voor mijn deur stond: de crew van Vicky Boys kwam bij ons eten. "Jij????".
We zagen elkaar vaker. Al snel vertelde je van je buikpijn.... Hans en jij vonden elkaar. In kanker, in levenswijsheid en in vriendschap. Jij en ik werden WIJ. Je huwelijk strandde. Wij waren er bij. Raar, omdat wij juist in deze periode gingen trouwen...
Maar je was er voor ons. Ondanks je eigen verdriet en pijn. Dat kenmerkte je: je zette jezelf op zij voor degene van wie je hield. Je jongens waren en zijn alles voor je (Ja wij geloven dat). Hans bouwde een bijzondere band op met je jongens. Mijn Hans, die praat op hun level, met de wijsheid van jaren. Je jongens werden heel belangrijk voor ons. Zolang jouw jongens dat willen, zullen we er voor ze zijn. Ze zijn familie. Weet dat....
We herinneren je het liefst aan tafel, met een glas rode wijn en Franse kaas... Lachend om de streken van je jongens, geïnteresseerd in ons leven, vol humor, zoekend naar een toekomst.
Je was geboren op de verjaardag van mijn moeder. We herdenken en begraven je op de verjaardag van Hans. Je bent voor altijd aan ons verbonden.
We missen je nu al verschrikkelijk.
We houden van je.
