Als buurman voor een tijdje genoot ik van onze contacten, jij, de onopgesmukte, nuchtere vrouw die in mijn beleving alle kleuren op het palet van de emoties met gemak gebruikte. Ik heb je boos, vertederd, gepijnigd, enthousiast, verontwaardigd, verlegen, stoer en vrij gezien. En nog zoveel meer. Niet gehinderd door wat dan ook om jezelf te creëren en te zijn.
Vooral staat in mijn herinnering me bij dat je genoot. Uit het raam, in Groningen, zag ik je bijvoorbeeld voor een boodschap rustig naar de winkel wandelen, handen op de rug. Alle tijd. En bij het bruggetje aangekomen stopte je even om met aandacht links en rechts naast de brug of op het water te kijken of er nog iets was waar je dan genietend naar kon kijken. Er zo aan deel te nemen. Of als we gezellig samen aten en ik zat naast je, dan gebeurde het zo vaak dat je lachend, genietend je hoofd tegen mij aan legde. Als een moment van jouw vrijheid, herkenning en contact hebben, intensieve beleving.
Ik geloof vast dat je het leven ten volle hebt geproefd, er alles uit hebt gehaald. En nu het einde ervan is gekomen, lees ik dat je met een glimlach bent heengegaan. Helemaal Ireen.

Hallo Peter, wat een verdrietig bericht, ik zag 'em niet aankomen, het raakte mij enorm.

Moest wel meteen aan een gedicht van Rutger Kopland denken, Weggaan:

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

We leven met je mee,
Nico en Jolanda