Irene was docent op het Erasmiaans Gymnasium in Rotterdam tijdens mijn rectoraat. Ik heb het intense verdriet van haar meegemaakt, toen haar man ernstig ziek werd en ook overleed. Irene was een zeer gewaardeerde collega en zal door diverse oud-docenten en mijzelf gemist worden. Heel veel sterkte voor haar nabestaanden.
Lex Werdekker, Voorburg.

Irene,
Het was bijzonder je te hebben gekend.
Jouw lach, jouw opmerkingen, jouw humor, dat zal gemist worden bij onze rode hoedjes.
Irene rust zacht .
Familie van Irene gecondoleerd met het zo plotselinge verlies.

Lieve Irene,
Zo jammer dat je er niet meer bent.
Dat er geen uitnodiging meer komt om even een dakthee te doen.
Dat er geen volle schaterlach meer van het terras naar beneden rolt als je het "ikje "zit te lezen.
Dat je onze buurt niet meer kritisch in de gaten houdt met het nodige vaak humoristische commentaar.
Dat er geen gesprekken meer zijn over politiek,boeken, geschiedenis, tentoonstellingen en menu's.
Dat er geen met zorg uitgezochte kaarten meer zullen komen.
Dat er een blauw autootje voor de deur staat met maar 1 persoon erin.
Dat er nog wel licht brandt achter de ramen van je mooie huis waar je zo zielsveel van hield en waar velen gastvrijheid vonden en een gedekte tafel.
Dat dat licht ons altijd een thuisgevoel gaf: jij zou er in ieder geval voor altijd blijven wonen.
Dat je er niet meer bent om te laten zien dat je het leven en jezelf met stijl en vrolijkheid aan moet kleden.
Dat je zo snel afscheid moest nemen
Zoveel, zo jammer.
Je was een vrouw met een scherpe tong maar een heel,heel groot hart.
We missen je zeer.
Het ga je goed.
We wensen de achterblijvers sterkte met de lege plek.

PS: We doen tegenwoordig ook boodschappen bij de Plus.
De schuinbenedenburen.

'Ireentje, chocoladeteentje', riepen wij, Wim en Rudie, peuters van vijf en twee, wanneer Irene bij ons op bezoek kwam aan de Jacob Binckesstraat in Leeuwarden. Dan kwam ze ons achterna en verstopten wij ons achter stoelen en gordijnen. De eerste herinneringen aan Irene.
Later, de bezoeken over en weer in Rotterdam aan de Statenweg, en in Schiedam aan de Burgemeester van Haarenlaan. Wij gingen een keer onder leiding van Irene, toen een jaar of zestien, met de tram naar de stad. helaas hadden we op de terugweg iets te weinig geld voor de kaartjes. Irene legde de situatie uit aan de conducteur en het bleek geen probleem, we mochten toch mee.
Nog weer later de contacten tijdens verjaardagen van Wiesje en Andries aan het Chopinplein in Schiedam.
We zijn Irene dankbaar voor die contacten en voor wat ze later ook voor mijn moeder en vader heeft gedaan en betekend.

We zullen je niet vergeten.
i

Vrouw van de kranten: “Dit moet je lezen, heb je dat al gelezen?”

Mevrouw van der Vork: Ons laatste gesprek, zeer onlangs nog, in juni, ging natuurlijk over asperges “nu die er zijn moet je die toch echt twee keer in de week eten”

Moeder van Durende Bijstand: Dat was je voor ons : tientallen proefwerken en examens heb je voor mij ingesproken.

Gouds of liever nog Goudsje: Zo heet je bij mij, al meer dan 40 jaar.
Een “gouden” vriendin.

En dan ineens ben je er niet meer.
Ireen, Goudsje: Rust zacht.


Peter, Rolf en familie, We wensen jullie de kracht om zonder Ireen verder te gaan.


Ad en Conny

Jouw sonore stem, jouw diepe, zware lach en jouw verschijning, alles zal ik missen in onze rood/paarse groep.

Familie van irene gecondoleerd met het zo plotselinge verlies.

Irene heb ik leren kennen als een bijzondere vrouw met een uitgesproken mening en veel gevoel voor humor en kunst. Bij onze rode hoeden club was ze voor mij iemand wiens mening belangrijk was. Ik wens iedereen die haar moet missen heel veel sterkte.
Nogmaals gecondoleerd,
Marion Nitzsche

Beste Peter,

Mede namens Eline condoleer ik jou en de familie met het overlijden van Irene.
Een hele klap vooral omdat het zo snel is gegaan.

In mijn geheugen kom ik Irene tegen toen het gezin Algra verhuisde van Leeuwarden naar Schiedam vin 1955. Met regelmaat kwamen mijn grootouders Jeelof daar logeren en dan kwamen Tante Jo, Oom Minne met Irene en Carla op bezoek.
Vreemd vond ik het dat Irene mijn Oma " Tante Carolien " noemde. Ik wist niet beter of het was " Oma Carolien "

Via mijn ouders en later via Carly, bleven wij enigzins geïnformeerd over de familie en hebben elkaar op vrolijke en minder vrolijkemomenten ontmoet.

Wij wensen jou en de familie heel veel sterkte.

Hartelijke groet,

Ruurd