Lieve Irene,
Woorden schieten te kort maar ik ga toch een poging wagen. We zagen elkaar niet vaak. Onze levens waren wat dat betreft heel verschillend. Toen we jong waren, waren de drie jaren leeftijdsverschil te groot om te overbruggen. Als er al contact was, was jij met mijn zus, en ik met de jouwe, want dat hoorde zo. Dat verschil viel eigenlijk pas later weg. Daar tussen in hebben jullie nog een tijd in Frankrijk doorgebracht en wij een tijd in Spanje.
We zagen elkaar sporadisch, slechts bij verjaardagen, trouwerijen of andere bijzondere familieaangelegenheden. Heel kort hebben we een periode gehad dat we ook nog wel eens afspraken als we in de buurt waren, of als we elkaar weer op een feestje gezien hadden en tegen elkaar zeiden: 'We zouden elkaar eens wat vaker moeten zien, gewoon afspreken zonder dat er een specifieke gelegenheid is.' Maar uiteindelijk vloog de tijd dan weer voorbij en waren we weer paar jaar verder. Restte alleen elkaar een beetje in de gaten houden en volgen op Social Media. Daar zag ik je voorbij komen in je liefde voor Nico en de honden, en je prachtige meiden opgroeien.
Maar dat gaf niet. Het was niet erg omdat elke keer áls we elkaar dan weer spraken voelde het vertrouwd en eigen. Want ondanks onze eigen levens zijn we familie, verbonden door een band die er altijd is. En dat maakt het ook zo hard en moeilijk dat je er zomaar ineens niet meer bent. Dat we geen afscheid kunnen nemen, zo snel als dat het gegaan is. Hoe dan? Waarom? Hoe kan dat nou?
Het voelt alsof er een stuk van het fundament is afgebroken. Het fundament dat onze generatie van de familie Lamet vormt. Zo hoort het niet, het mag niet, het kan niet.
Ik ben altijd de nuchtere, de rationele, de gene die vaak denkt in plaats van voelt. Maar als ik dan in mijn gevoel geraakt wordt, dan komt het ook hard binnen. Je bent de oudste van de neven en nichten, je bent 'mijn generatie' en daarmee ook een deel van mij. Dat deel is weg en dat doet pijn.
Ik blijf ook maar malen om wat je achtergelaten hebt. Dat gat is niet te vullen en mijn hart bloed iedere keer als ik er aan denk.
Ik hoop dat je 'op een betere plek bent' zoals dat heet, en ik hoop dat Nico en de kinderen, Henk en Els en Anita, Kit en hun kinderen de kracht zullen vinden om dit immense verlies een plek te geven. Ze zullen wel moeten om verder te gaan, maar het zal ontiegelijk moeilijk worden. Ik wens ze veel sterkte.
Dank je wel voor de fijne gesprekken die we gehad hebben, de vrolijke momenten en dat je mijn nicht hebt willen zijn.
Voor eeuwig in mijn gedachten, je nicht(je) Saskia
