Jacco,
Toen ik het vreselijk verdrietige nieuws hoorde, vond ik het zo enorm onwerkelijk! En nog steeds vind ik het onwerkelijk. Ik kon je binnen de UU altijd wel van binnen de wandelgangen, en we werden collega's bij het ASC...maar op het moment dat we echt directe collega's werden...al is het maar 1.5 jaar geweest, heb ik je leren kennen als een hele lieve zachtaardig en zorgzame jonge man. In die 1.5 jaar dat we samenwerkten was ik vaker ziek agv overbelasting van de mantelzorg die ik voor mijn vader had. Als ik me onnodig schuldig voelde over het afwezig zijn, was jij degeen die mij echt het gevoel gaf dat je mijn situatie begreep en me geruststelde dat ik me om andere dingen druk moest maken en niet om het werk. Je had niets veroordelends in je en dat heb ik altijd enorm gewaardeerd! Want dat begrip had ik nodig. Ook hadden we het zelfde gevoel voor humor! En uberhaupt hadden we een klik en deelden wat gemeenschappelijke gedachtengangen, die anderen minder begrepen denk ik. Wat me verders heel erg goed bijstaat is jouw liefde en trots voor de drie vrouwen in je leven. We zaten een keer met zijn tweeen op kantoor en het werk was af. Je had foto's van een vakantie van jullie bij je, de manier waarop je straalde en over hun sprak, vol trots en liefde en de manier waarop je zelf kennelijk voor de zoveelste keer naar die foto's keek met een enorm blij en gelukkig gezicht...maakten wel duidelijk hoeveel jouw gezin je waard was. Toen ik toen zei tegen je, Jacco, volgens mij hebben jullie een liefdevol gezin!...toen zei je, Ja Monique...elke keer als ik naar deze foto's kijk voel ik me gezegend! Ik vond dat echt een mooi moment.
Lieve Jacco,
Was je nog maar steeds gezegend.....
Rust zacht