Jacco leerden we kennen toen we in juni 2006 in Hoograven kwamen wonen. Suzanne kwam zichzelf en haar zus Roos snel en zonder gene introduceren tijdens het uitladen van de verhuiswagen. Diezelfde dag maakten we kennis met Jacco en Marian. Tot die tijd hadden we op studentenkamers gewoond. Nu in een echt huis met echte buren. Wel spannend; wat voor mensen zouden dat zijn? Gelukkig bleken jullie erg aardig. En hadden jullie leuke poezen. We werden voor verjaardagen uitgenodigd. En iedere keer dat we bij jullie binnenkwamen, al was het maar met een korte vraag of om een poes te aaien, toonde Jacco zich een goede gastheer. Iedere keer nam hij de tijd en vroeg of we dan wat wilden drinken. Hij was ook altijd belangstellend en in voor een praatje over de schutting.
Jacco heeft ook samen met Matthijs een nieuw dak tussen de beide schuren gebouwd. Samen in jullie Volvo naar de Hornbach om hout en ander materiaal te kopen. Die ritjes waren leuk en gaven ons de gelegenheid een en ander te delen over gezin, partner en werk. Toen al het materiaal verzameld was volgde het zagen, schilderen, boren en schroeven. Jacco was een plezier om mee te werken; niet veel stress, erg open voor de mening van anderen en in het algemeen gemoedelijk.
Felicia herinnert zich buurman Jacco als “de buurman die mij een keer uit bed heeft gehaald”. Dit was op 1 juli 2015. Om een uur of 6 in de ochtend was hij de enige die opendeed na herhaaldelijk aanbellen van Matthijs. Die dag werd Charlotte geboren in het WKZ. Omdat we gelijk moesten vertrekken naar het ziekenhuis konden we niet wachten op opa en oma. Jacco stond in zijn ochtendjas klaar om voor Felicia te zorgen. Hij heeft Felicia uit bed gehaald en ontbijt gegeven (een koekje en wat lekker drinken). Jacco deed dat heel rustig en vriendelijk, zodat Felicia helemaal geen probleem had met de buurman die opeens in haar kamer stond.
Deze korte woorden beschrijven voor ons gevoel hoe wij Jacco hebben meegemaakt; een vriendelijke en gastvrije man. Een betere buurman hadden wij ons niet kunnen wensen en we zullen hem erg missen.

Liefs,
Matthijs, Ginette, Felicia en Charlotte Vink

Jacco,
Toen ik het vreselijk verdrietige nieuws hoorde, vond ik het zo enorm onwerkelijk! En nog steeds vind ik het onwerkelijk. Ik kon je binnen de UU altijd wel van binnen de wandelgangen, en we werden collega's bij het ASC...maar op het moment dat we echt directe collega's werden...al is het maar 1.5 jaar geweest, heb ik je leren kennen als een hele lieve zachtaardig en zorgzame jonge man. In die 1.5 jaar dat we samenwerkten was ik vaker ziek agv overbelasting van de mantelzorg die ik voor mijn vader had. Als ik me onnodig schuldig voelde over het afwezig zijn, was jij degeen die mij echt het gevoel gaf dat je mijn situatie begreep en me geruststelde dat ik me om andere dingen druk moest maken en niet om het werk. Je had niets veroordelends in je en dat heb ik altijd enorm gewaardeerd! Want dat begrip had ik nodig. Ook hadden we het zelfde gevoel voor humor! En uberhaupt hadden we een klik en deelden wat gemeenschappelijke gedachtengangen, die anderen minder begrepen denk ik. Wat me verders heel erg goed bijstaat is jouw liefde en trots voor de drie vrouwen in je leven. We zaten een keer met zijn tweeen op kantoor en het werk was af. Je had foto's van een vakantie van jullie bij je, de manier waarop je straalde en over hun sprak, vol trots en liefde en de manier waarop je zelf kennelijk voor de zoveelste keer naar die foto's keek met een enorm blij en gelukkig gezicht...maakten wel duidelijk hoeveel jouw gezin je waard was. Toen ik toen zei tegen je, Jacco, volgens mij hebben jullie een liefdevol gezin!...toen zei je, Ja Monique...elke keer als ik naar deze foto's kijk voel ik me gezegend! Ik vond dat echt een mooi moment.

Lieve Jacco,

Was je nog maar steeds gezegend.....

Rust zacht

Jacco,
Trouwe korfbalvader, zo gaan we jou herinneren. Vanaf het moment dat Suzanne en Roos zijn gaan korfballen, was jij geregeld aan de zijlijn te vinden. Altijd positief, goed gehumeurd en met oog waar het eigenlijk allemaal om draait, plezier. Buiten het korfbal speelde er genoeg, maar bij HKC was je er voor de kinderen en daar genoten zij en jij van. Ik deed dat persoonlijk ook, niet alleen omdat je altijd een soort vaste back-up was voor het rijden - het is geloof ik niet voorgekomen dat je niet wilde rijden. Zelfs toen het allemaal een beetje gehaast moest en je de controle over je hand minder had, was je er. Gewoon met het idee, dat als het niet ging, ik wel kon rijden in jullie auto. Je was altijd in voor een praatje, vol aandacht en relativerend, altijd uitkomend op: het komt goed.
Ik weet zeker dat Roos en Suzanne je als vaste supporter langs de lijn zullen blijven onthouden en je positiviteit zullen voelen.

Wij herinneren ons Jacco als een rustig en warm persoon, met een geweldig vermogen tot relativeren. Op 1 oktober zaten wij nog gezellig aan de borrel en nu moeten wij afscheid nemen.
Ongelofelijk dat hij zo snel na zijn ziekenhuisopname is overleden.

Marian, Roos en Suzanne wij wensen jullie en alle familieleden heel veel sterkte.

Hans en Desiree van Gerwen