Ome Jack was een broer van mijn vader (Frans) en ik vond het altijd heerlijk om hem te ontmoeten. Als klein kind al, als ik meeging wanneer mijn ouders de "woutapen" (zoals mijn vader gekscherend zei) bezochten, voor een verjaardag of om gewoon even te boeren. Tante Rie was altijd lief en had wat lekkers. Met Bertje kon je leuk spelen. Maar de mooiste attractie was toch de volière van ome Jack. Of de lange pauwenveer die je mee naar huis mocht nemen.<br /> Toen ik wat groter was probeerde ik op verjaardagen altijd in de buurt van ome Jack te zitten, want met hem kon je zo fijn praten. Hij was iemand die verder keek dan zijn neus lang was, die veel had meegemaakt en daar mooi over kon vertellen. Het verleden was groot, maar zeker niet allesoverheersend: ook van het heden kon ome Jack heel erg genieten, van reizen, van techniek, of gewoon van nieuwe dingen. Hij stond voor alles open.<br /> Toen ik ouder werd en er van alles veranderde, was het fijn om te weten dat het goed ging met ome Jack, en goed bleef gaan terwijl hij langzaamaan een gezegende leeftijd bereikte. Goed om te weten dat er iemand was die constant bleef, en in goeden doen. Dat dat niet eeuwig kon duren wist ik altijd al, maar ik ben blij dat het zo lang heeft mogen zijn. Dank u wel, ome Jack, dat u zo'n goed leven heeft geleid, er al die jaren ook voor mij veel heeft betekend.<br /> Ik besluit met twee foto's van mijn een-na-laatste bezoek aan het Kon. Julianaplein, in augustus 2017. Ik had mijn moeder en mijn zoontje Paul (toen bijna 8 jaar oud) bij me, en het was reuze gezellig. We mochten zijn schuurtje zien (met al zijn knutselprojecten), en ome Jack gaf aan Paul een beeldje van twee uilen cadeau dat het jongetje ter plekke begon na te tekenen. Die tekening was voor ome Jack en het beeldje mocht mee, en staat nu nog steeds op zijn kamer in München. Het was maar één keer, maar de ontmoeting heeft indruk op het jongetje gemaakt. Voor mij extra waardevol omdat het jong zijn opa van vaders kant nooit heeft ontmoet, en ome Jack is dan toch de man geweest die daar het dichtst bij komt. Ik hoop dat hij de herinnering zal bewaren.