Jan als Mr. Odion
Jan heeft gedurende een flink aantal jaren een gezichtsbepalende rol gespeeld bij tafeltennisvereniging Odion in Gaanderen. Aan de basis daarvan stond de overgang van Erik van Reflex uit Varsseveld naar Odion.
Jan raakte vervolgens hevig besmet met het Odion-virus en ontpopte zich als vooruitstrevende en onvermoeibare voorzitter, waarbij hij regelmatig met wat mee conservatieve bestuursleden botste voor wie het allemaal te hard ging.
Daarbij zorgde Jan ook voor mooie sponsordeals met gerenommeerde bedrijven als Pelgrim – de vereniging heeft ook een tijdje zo geheten – en GTR. Aan de basis daaraan lagen zijn goede contacten in de zakenwereld. Zo had hij een zeer goede band met B.A.M. Pelgrim, de eigenaar van de gelijknamige kachelfabriek. Dat zorgde ervoor dat wij destijds bijna Henk van Spanje binnen konden halen, zij het dat deze niet door het sollicitatiegesprek met Pelgrim kwam… Maar aan de onvermoeibare Jan lag dat in ieder geval niet.
Later sleepte Jan ook nog een mooi contract binnen van ontwikkelingsmaatschappij GTR van Ben Melgers, de grondlegger van de bekende broodjeszaak in Doetinchem.
Naast die activiteiten had Jan ook altijd een goed contact met de sterspelers die Odion uiteindelijk heeft voortgebracht: Danny Heister (ooit bivakkerend rond de 20ste plaats op de wereldranglijst en inmiddels al jaren succesvol trainer/coach van Borussia Düsseldorf, de grootste tafeltennisprofclub in Duitsland.
In die hoogtijdagen leverde Odion maar liefst vier landelijke herenteams waarvan het 1e eredivisie speelde en het tweede 1e divisie. Daarnaast nog een landelijk damesteam en een landelijke jongens- en meisjesteams. En dat allemaal in een plaats van 5500 inwoners. Maar de spelers kwamen dan ook van heinde en verre, tot aan Zwolle (Henk Hartholt) en Hengelo (Marcel te Braak en Mike Vaneker) toe.
Jan was ook fanatiek supporter. Zo klapte hij tijdens wedstrijden regelmatig voor rand- en netballen, waarmee hij zich niet altijd even populair maakte bij tegenstanders. Tot grote hilariteit van de omstanders. Dat leidde er een keer toe dat een licht ontvlambare tegenstander van de Korenbeurs, persoonlijk verhaal kwam halen bij Jan en hem bij zijn stropdas greep. Waarom Jan doodgemoedereerd antwoordde: “Wacht maor effen, dan bel ik de politie!”
Jan was ook nauw betrokken bij het laatste Europa Cup avontuur, waarbij het team van Odion alles zelf regelde en Jan zorgde voor de sponsoring. Daarvoor belde hij gewoon de bouwbedrijven waar hij zaken mee deed. Tot stomme verbazing van de spelers zelf - Appie, Ed, Erwin en Kruis - wonnen zij ook nog de eerste ronde tegen Lokomotiv Sumy uit de Oekraïne. Groot feest natuurlijk, bij de Rode Leeuw. Daarna volgde een legendarisch uitstapje volgde naar Frydek-Mystek in Oosten van Tsjechië. Een trip om nooit te vergeten en waar nog enkele keren gezamenlijk werd teruggekeken in de vorm van een heuse reünie. Een Europa Cup-avontuur dat door de inspanningen van Jan bijna geheel kosteloos werd voor de spelers. Jan vond het alleen niet zo leuk dat Ed en Kruis de avond voor de wedstrijd ook nog gingen stappen met de supporters. Hij is er nog tot diep in de nacht voor opgebleven maar Ed en Kruis en de supporters waren in geen velden of wegen te bekennen. Dat wil zeggen in een Tsjechisch discotheek, waar zij door een stel Tsjechen die geen woord over de grens spraken naar toe waren getroond. Daar heeft hij met name Ed nog lang op aangesproken. Maar wij schatten onze kansen tegen een profclub dan ook iets lager in dan de altijd optimistische ‘coach’ Jan. 😉
Mijn eerste persoonlijke buitenlandse tafeltennisavontuur met Jan was in 1985 in Zweden. Twee weken Götenborg met Marcel en Hein van der Vorle, Hans Kempers en ondergetekende. Ik had als student geen rooie cent, maar dat werd wel geregeld. Door Jan natuurlijk, geen enkel probleem. Geweldig wat een lol hadden we. Behalve toen we de eerste avond de sleutel van ons appartement niet konden vinden en we via de politie in een hotel werden ondergebracht. Het was iedere avond kaarten met een sigaartje en – toen nog – een biertje erbij. Dat zat er voor Jan later helaas niet meer in vanwege zijn suikerziekte.
Al met al was Odion zonder Jan niet dit bijzondere Odion geweest, gedurende een bepaalde periode. En daarmee druk ik mij nog voorzichtig uit.
Rust in vrede Jan!
Ik wens de familie Ernst heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies. Hopelijk kunnen jullie troost putten uit de bijzondere momenten samen.
