De eerste jaren dat we samen aan de Lavadijk woonden, is er vooral
gelachen. Tijdens de jaarlijkse bbq- avond en ook tijdens onze wekelijkse
kaartavond.
De latere jaren werden helaas meer overheerst door verdriet.
Dat vonden wij heel pijnlijk.
Het spontane verbleekte en daar kwam ook nog eens je ziekte bij.
Heel sluipend maar wel heel gemeen.
Wat hadden wij je graag een rustige "oude dag" gegund. Dat mocht echter niet zo zijn.
Maar wij zullen je blijven herinneren als onze hartelijke,goede en liefdevolle vriend.
Rust zacht.
Johan en Annie van Wezel