Zelf vindt ik de mooiste foto's die ome Jan gemaakt heeft, de zwartwit foto's rond 1970.
Hij ontwikkelde de foto's toen nog zelf in zijn donkere kamer. Een paar van die foto's
zouden wat mij betreft zo tussen die van beroemde fotografen als Ed van der Elsken geplaatst kunnen worden.
Toen ik vlak voor kerst met mijn moeder kwam afscheid nemen van ome Jan
had ik er een paar bij me.
Een jeugdfoto van mij zelf. Niet geposeerd maar gewoon geschoten.
Het was duidelijk dat het niet meer ging met Jan. De palliatieve sedatie was al ingezet.
Ik hoopte dat hij de foto's nog zou kunnen zien die hij zelf lang geleden gemaakt had.
Dat hij nog even bij kennis zou komen. Dat we op die manier misschien nog even contact konden hebben.
Dat ik hem misschien nog zou kunnen bedanken voor de mooie beelden die hij heeft achtergelaten.
Het is er niet meer van gekomen. We hebben Jan moeten laten gaan.
Gelukkig heeft hij de foto's niet meegenomen.
Hij had er, zeker vroeger van wat ik mij herinner, een hekel om zelf gefotografeerd te worden.
We hebben de herinneringen aan zijn leven, aan zijn grapjes, we hebben de foto's nog die hij gemaakt heeft, die hij niet meegenomen heeft.
Als we nu nog naar de foto's kijken die Jan gemaakt heeft,
heel goed kijken,
tegen de lens in
heel goed kijken
Dan kunnen we Jan misschien nog zien.