Ik heb Jantien leren kennen op de kleuterschool. Onze grote broers werden vrienden en zo vonden wij elkaar.
Onze grote broers deden spannende dingen zoals vogels tellen en nestkasten controleren en dat wilden wij natuurlijk ook! Dus zo werd dieren redden onze passie. We voelden ons een soort Florence Nightingale voor de dieren.
We mochten helpen bij de dierenarts in het dorp en probeerden zelf ook zieke dieren te redden. Zo vonden we op een dag een broedende eend die helemaal onder de olie zat. Die werd naar de dierenarts gebracht en haar drie eieren mochten bij een kennis in de broedmachine. En twee eieren kwamen uit! Jantien kreeg het bruine kuiken en ik het gele. Madjo en Pluis. We waren echte eendenmoedertjes; de kuikens sliepen in ons bed (een wonder dat ze dat overleefd hebben) en we gingen samen met onze kindertjes de sloot in om ze te leren zwemmen en toen ze groot waren gooiden we ze in de lucht om ze te leren vliegen.
Maar we deden ook andere dingen samen, zoals bv snoep pikken in de dorpswinkel, condooms vullen met water, daarmee op het dak van huize Smit klimmen en ze dan naar beneden gooien, bij laag water pijpenstelen zoeken langs de Lek, vlotten bouwen.
En spelen in de bakken van de waterzuivering. Kijken hoelang we op de drek konden blijven lopen. Totdat we voorover vielen, languit in de stront van heel Vreeswijk. En geinig dat we dat vonden!
Daarna natuurlijk uitgebreid douchen en badderen bij Jantien thuis. Ook dat was een groot feest.
Maar aan ieder feest komt een einde.
En lieve Jantien, jouw feest eindigt te vroeg.
Ik hoop dat je nu bij je mama en je grote broer bent.
Je blijft altijd in mijn hart.
Laura
