Lieve Jennifer,

Terwijl ik terug denk aan jij en ik komen er veel emoties los. Schat eerst wil ik je zeggen dat ik oneindig dankbaar ben dat ik jou als mijn kleinkind heb mogen krijgen. 32 jaar is veel te weinig maar het was een zegen dat jij onze lieve kleindochter was. Opa Rob zei soms tegen mij, Jennifer is zo een heerlijk kind , en dat was je ook. Dank daarvoor lieve schat. Het gemis dat jij niet meer bij ons bent is eindeloos. Maar dankbaarheid dat jij ons kleinkind was is kostbaarder dan wat dan ook. Dat is niet uit te drukken in woorden.

Lieve schat, ik geef je over aan je schepper. Veilig in Jezus armen.
Goed zegt: ik heb niemand een kalme reis beloofd maar wel een behouden aankomst.

Maandag ochtend - 10 uur - Havenstraat 7 Beverwijk.

Daar kwam een mooie mercedes het terrein oprijden, Jennifer achter het stuur en kids achterin, even op bezoek bij je man die hard aan het werk was. Luke liet jou, Damian en Jaxx zien waarmee hij bezig was, en stelde jullie vol trots aan iedereen voor. Een mooi gezin dat zin had in het leven en in de toekomst.
Na afloop van jullie bezoek gaf je hem een zoen en een grote tas met brood van de bakker, beleg van de slager en kaas van de kaasboer. Verlekkerd keken wij in de pauze naar Luke hoe hij dat allemaal voor elkaar had.
Na een tijdje werden de tassen die je kwam brengen groter en zwaarder dit kwam omdat zich een aantal mensen bij dit eetclubje aansloten, niets was jouw teveel en trouw kwam jij elke maandag ochtend de lunch brengen. Het was altijd mooi om jouw zo samen met jongens druk in de weer te zien, voortaan zullen op maandag ochtend ochtend mijn gedachtes naar jouw uitgaan.

- Bertil -

Lieve Jennifer,

Ik ken jou al ongeveer 10 jaar. Wij zagen elkaar op verjaardagen, een bruiloft en een babyshower. Daarnaast belde we regelmatig en hadden we de grootste lol, waarover is ons geheim (hi hi).
Wanneer wij elkaar zagen zochten we elkaar altijd op en hadden we leuke gesprekken en veel gelachen. Wat mij opviel is dat jij altijd lachte, altijd een vrolijke, lieve, mooie en spontane verschijning! Jij had iets betoverends, iets heel bijzonders.

Toen ik hoogzwanger was appte je mij; “ik kom langs als je bevallen bent hoor! Of je het leuk vind of niet”. Helaas is het nooit zover gekomen want je werd heel erg ziek. Maar zo was jij, betrokken en spontaan, naar iedereen die je lief had.

De laatste keer dat ik jou zag was op de verjaardag van Damian & Jaxx in november 2019.
Daar stond je, in je prachtige blauwe jurk met wéér een grote glimlach ondanks de pijn in je rug. Je zag voor het eerst mijn dochtertje, je had zelfs aan een kraamkadootje gedacht, zo ontzettend lief!

Je was spontaan en recht door zee, dat kon ik erg aan jou waarderen. Daarnaast was je een echte strijder, van begin tot het eind. Je laatste strijd heb je keihard gestreden, maar deze strijd was oneerlijk.
Gisteren was jouw mooie maar hele verdrietige uitvaart, hopelijk heb jij de rust nu gevonden.
Jouw man, je prachtige kinderen, je ouders, je broer, je familie en vriendinnen... die moeten jou ontzettend missen. Ik wens hun allemaal veel sterkte en hoop dat jij ze vanuit de hemel soms een seintje kan geven om wat troost te bieden. Vergeten zal ik jou nooit lieve Jennifer!

Ik hou van jou prachtvrouw!❤️

Tot ooit!

Veel liefs, Milou van Genderen