Lieve Jennifer,
Ik ken jou al ongeveer 10 jaar. Wij zagen elkaar op verjaardagen, een bruiloft en een babyshower. Daarnaast belde we regelmatig en hadden we de grootste lol, waarover is ons geheim (hi hi).
Wanneer wij elkaar zagen zochten we elkaar altijd op en hadden we leuke gesprekken en veel gelachen. Wat mij opviel is dat jij altijd lachte, altijd een vrolijke, lieve, mooie en spontane verschijning! Jij had iets betoverends, iets heel bijzonders.
Toen ik hoogzwanger was appte je mij; “ik kom langs als je bevallen bent hoor! Of je het leuk vind of niet”. Helaas is het nooit zover gekomen want je werd heel erg ziek. Maar zo was jij, betrokken en spontaan, naar iedereen die je lief had.
De laatste keer dat ik jou zag was op de verjaardag van Damian & Jaxx in november 2019.
Daar stond je, in je prachtige blauwe jurk met wéér een grote glimlach ondanks de pijn in je rug. Je zag voor het eerst mijn dochtertje, je had zelfs aan een kraamkadootje gedacht, zo ontzettend lief!
Je was spontaan en recht door zee, dat kon ik erg aan jou waarderen. Daarnaast was je een echte strijder, van begin tot het eind. Je laatste strijd heb je keihard gestreden, maar deze strijd was oneerlijk.
Gisteren was jouw mooie maar hele verdrietige uitvaart, hopelijk heb jij de rust nu gevonden.
Jouw man, je prachtige kinderen, je ouders, je broer, je familie en vriendinnen... die moeten jou ontzettend missen. Ik wens hun allemaal veel sterkte en hoop dat jij ze vanuit de hemel soms een seintje kan geven om wat troost te bieden. Vergeten zal ik jou nooit lieve Jennifer!
Ik hou van jou prachtvrouw!❤️
Tot ooit!
Veel liefs, Milou van Genderen