Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Jesse Nooij

23-12-200930-12-2009
      Jesse Nooij
      Ons dappere mannetje.

      23 december 2009

      Ik was eigenlijk 26 februari uitgerekend van Jesse.
      Maar op 21 december 2009 had ik een harde buik en het was wat gevoelig,maar niet heel erg. Dinsdag 22 december 2009 werd de pijn iets erger en ben ik naar de verloskundige geweest die mij inwendig had onderzocht,maar ik had geen ontsluiting dus het zal wel bandenpijn zijn werd er gezegt.
      Woensdag 23 december 2009 werd de pijn heviger en ook onwijs veel pijn in mijn onderrug.
      Toen heb ik het noodnummer van de verloskundige gebeld en uitgelegt hoe ik me voelde.
      Petra kwam wel even bij me kijken zei ze.
      Petra ging mij onderzoeken en zei; we gaan nu als een speer naar het ziekenhuis want je hebt drie cm ontsluiting.
      In het ziekenhuis aangekomen werden de weeen steeds heviger en heviger.
      Dokter Renckens de gynecoloog vertelde dat ze in het vu betere zorg voor ons kleine mannetje konden bieden,dit in verband met het tevroeg geboren worden.
      Ik al puffend achterin en Hajo voorin in de ambulance met sirene naar het vu in Amsterdam. Toen we daar aankwamen werden we naar een verloskamer gereden.
      De weeen werden steeds maar erger,op een gegeven moment kon ik niet meer,maar ik mocht nog niet persen,er was nog maar 7 cm ontsluiting,dus maar weer wegpuffen.
      Uiteindelijk mocht ik met 9 cm gaan persen.
      Alles was nog intact,geen bloedverlies en geen gebroken vliezen.
      Na 2 keer persen brak het vruchtwater met een knal,iedereen was nat.
      Hij lag wel in stuit ,maar na 2 keer persen kwam ons mooie mannetje ter wereld.
      Hij woog 2075 gram en hij was 46 cm.
      Hij had wat moeite met zelf ademen dus hij werd aan de beademing gelegd.
      Na enkele minuten kwamen ze Jesse met de couveuze even laten zien voordat hij naar de neo afdeling ging.
      Wat een mooi mannetje zeiden we allebei.

      29 december 2009

      Jesse had na de geboorte wat moeite met ademen dus toen werd hij aan de beademing gelegd. Maar na 1 dag mocht hij al van de beademing af en ging hij over op de cipep,wat extra lucht wat via zijn neusje werd gegeven.
      Maar doordat hij wat extra lucht kreeg was zijn maagje wat opgezet en verdroeg hij zijn voeding niet helemaal goed en kwam vaak weer terug via de sonde of zijn mondje.
      Maar na drie dagen ging hij over op een snorretje waar een klein beetje lucht uit kwam onder zijn neusje.
      De voeding ging toen ook perfect gelukkig en hij hield ook na wat voeding te hebben opgehoogd alles lekker binnen.
      Alles ging nu eigenlijk zo goed dat ze hem tegoed vonden voor deze zorg en hem gingen overplaatsen naar het mca.
      Ik mocht gelukkig met Jesse mee in de ambulance en Hajo kwam met onze auto er achter aan.
      Eenmaal in het mca aangekomen werd Jesse waker en was lekker om zich heen aan het kijken met zijn mooie blauwe ogen.
      De kinderarts kwam er ook even bij en zei al dat hij Jesse lekker wakker en alert vond.
      Hajo en ik sliepen die nacht in het familiehuis vlak naast het mca,echt geweldig.
      Het was heel huiselijk en erg dicht bij Jesse.
      Er viel op die avond een kleine last van onze schouders en we zagen het al helemaal voor ons hoe het allemaal zou gaan lopen.
      Hier een week of twee misschien en dan lekker naar het ziekenhuis in Hoorn en dan lekker naar huis met Jesse.
      Er was zelfs al gesproken met de verpleegster in het mca om over een week ofzo langzaam te gaan starten met borstvoeding en hem lekker in bad te mogen doen.
      We waren helemaal een klein beetje in de wolken.


      30 december 2009

      Elke ochtend als ik wakker werd belde ik even naar de afdeling om te vragen hoe Jesse de nacht had doorstaan.
      Dus die ochtend belde ik ook weer om te vragen hoe het was gegaan , de verpleegster zei dat hij wat verhoging had en zijn voeding wat terug kwam ,ze kon merken dat hij niet lekker was en slapjes, maar het was niet ernstig.
      Ze zei dat het ook nog van de overplaatsing van gister kon komen.
      We waren toch al wakker , dus we gingen gelijk naar Jesse toe.
      Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kwam de verpleegster gelijk naar ons toe om te vertellen dat Jesse toch nu wel erger ziek was geworden.
      Vanaf het moment dat we bij hem waren ging het steeds slechter met hem , het had te maken met zijn darmen, het was een darmaandoening genaamd NEC.
      De ambulance en 2 kinderartsen uit het amc waren al gebeld om hem over te brengen naar het amc om voor een eventuele operatie .
      Op dat moment waren mijn ouders ook geariveerd om ons bij te staan.
      Hajo en mijn vader gingen als een speer naar het familiehuis om onze spullen te pakken.
      De kinderarts stond links van Jesse en ik rechts , ik was tegen Jesse aan het praten , hij wou zijn hoofdje omdraaien naar mij maar dat lukte niet meer.
      Ik had zijn handje vast en op het moment dat hij zijn hoofdje wilde omdraaien en dat niet lukte kneep hij stevig in mijn vinger, en toen zag ik hem gewoon wegglijden.
      Ik moest weer even naar de gang omdat ze een foto gingen maken van zijn buik.
      Toen kwam de verpleegster naar me toe rennen met de mededeling dat ik Hajo meteen moest bellen omdat het heel slecht ging met Jesse.
      Hajo was er binnen twee minuten.
      Toen hebben ze hem een aantal keer gereanimeerd.
      Toen riepen ze ons binnen.
      De arts zei; het spijt me dat ik het zo moet zeggen maar hij is aan het doodgaan , het lijkt me het beste dat we alles afkoppelen en jullie Jesse in jullie armen nemen.
      Daar zit je dan hulpeloos met je zoontje in je armen die zijn laatste zuchtje bij je uit blaast.
      Op dat moment vergaat de wereld , ik was helemaal in shock en kon ook niet huilen ik besefte het allemaal nog niet.
      Pas toen we naar een andere kamer gingen drong het tot me door en kwam alles eruit.
      Het was allemaal zo snel gegaan dat het bijna onwerkelijk was.
      We hebben hem nog lekker zelf gewassen en aangekleed en lekker met hem zitten knuffelen.
      Er kwam nog een fotograaf van Making Memory die prachtige foto's van Jesse en ons heeft gemaakt.
      Toen kwam het zwaarste moment dat we hem weg moesten brengen naar het mortuarium,ook dit hebben we zelf gedaan gelukkig.
      En in het mortuarium hebben we hem nog even lekker geknuffeld.
      Het daarna afscheid nemen was verschrikkelijk , dat je hem daar zo moet achter laten,
      dat is onbeschrijvelijk gewoon.

      1 januari 2010

      Die dag gingen Hajo en ik naar het mortuarium om Jesse nog één keer te zien.
      We waren allebei bloednerveus , maar eenmaal aangekomen in de aula waar Jesse lag opgebaard waren we allebei heel rustig en kalm.
      Jesse lag er onwijs mooi en vredig bij, het was net of hij lag te slapen.
      We hadden zijn beertje die al die tijd bij hem had gewaakt , zijn speentje waar hij zo lekker op kon sabbelen en ik had nog wat afgekolvde melk mee in een flesje en we hadden zijn lakentje van zijn bed met zijn naam er op mee genomen en alles lekker bij hem neergelgd en ingestopt. Hij had de kleertjes aan die hij van Opa en Oma had gekregen.
      We hebben nog even lekker zijn handje vast gehouden en hem heeel veel kusjes op zijn mondje gegeven.
      We hebben een aantal foto's gemaakt , die waren prachtig.
      Ook hadden wij zijn letters mee die we op zijn slaapkamerdeur zouden plakken , die letters met zijn naam heeft Hajo op zijn kistdekseltje geplakt.
      We hebben alle tijd genomen en ook nog even mijn ouders gebeld om Jesse nog even te zien ,hij lag er zo mooi bij.
      Toen kwam het aller zwaarste moment dat we het kistje moesten sluiten.
      Mijn ouders gingen naar de gang en wij hebben hem nog even lekker geaaid en kusjes gegeven en toen hebben we samen zijn kistje gesloten.
      Wat vond ik dat erg. Maar het moest gebeuren.
      Hij had van ons een beer met een bloemenhart en die stond voor zijn kistje,het was een mooi plaatje samen met het schommelwiegje met vlinderdeksel.

      4 januari 2010

      Deze dag werd onze Jesse in besloten kring begraven.
      Om kwart voor negen werden wij door de begravenisondernemer Co opgehaald.
      De begravenis was om half tien , maar wij wilden nog even met Jesse alleen zijn.
      We hebben een paar mooie foto's gemaakt en toen zijn we samen de familieleden op gaan halen in de ontvangst ruimte.
      We kwamen binnen met het liedje van de musical Tarzan , jij woont in mijn hart.
      We hadden de avond ervoor nog samen een stukje geschreven wat we wilden voorlezen.
      Dit was heel zwaar , maar het is ons samen gelukt om dat toch te doen.
      Toen heeft Hajo het kistje van Jesse gepakt en ik de beer met bloemen en toen zijn we met z'n allen naar Jesse's laatste rustplaats gelopen.
      Op dat moment begon het heeeel lichtjes te sneeuwen , en toen we bij zijn rustplaats aankwamen begon de zon te schijnen.
      Dat was zo bijzonder op dat moment , dat moet een teken van Jesse zijn geweest.
      Iedereen mocht een handje bloemblaadjes over de kist strooien , voordat ze terug liepen naar de aula voor koffie en thee.
      Wij bleven als laatste nog bij Jesse om samen nog even afscheid van hem te nemen.
      Het was heeeel zwaar die dag , maar wel een bijzondere en mooie dag.

      Lieverd,we zullen je nooit vergeten,en je zal voor altijd in ons hart verder leven.

      Liefs papa en mama

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 5   |   niet OK
        Lieve Hajo en Melanie.

        we willen jullie graag even een berichtje sturen omdat deze maand het verdriet waarschijnlijk nog pijnlijker is dan dat het het afgelopen jaar al moest zijn geweest.
        We hebben ook even de site van Jesse bezocht, heel erg mooi!
        Bij jullie kaartje brand nog regelmatig een kaarsje.
        We wensen jullie veel sterkte, kracht en liefde samen toe!!!
        Natuurlijk zijn jullie altijd welkom!

        Dikke kus, van jullie achterburen op nummer 75.

        Kalinka, -
        18 december 2010

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 4   |   niet OK
        Lief mannetje,

        Het is nu ruim acht maanden geleden dat jij op de wereld kwam en ons hart had gestolen,en ook die van de verpleging en de opa's en oma's en tantes en ooms. Wat was je een lief mooi mannetje. Lieverd,we missen je verschrikkelijk. En papa en mama hopen dat je het goed maakt. We houden van je en zullen je nooit vergeten lieverdje.

        Hele dikke kus papa en mama

        melanie1 -
        16 september 2010

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 3   |   niet OK
        Lief mooi mannetje,

        Papa en mama missen je verschrikkelijk. Je hebt ons hart helemaal gestolen in die zeven dagen. Alles ging zo goed,en dan die rottige bacterie die ons leven helemaal op zijn kop heeft gezet. We houden van je lieverd,voor altijd woon jij ons in hart,en we zullen je nooit vergeten.

        Dikke kus en knuffel papa en mama.

        Melanie - Hoorn
        10 juni 2010

        Deel deze pagina:

      • Mooiste herinnering
        reactie 1   |   niet OK
        Een heel mooi blond mannetje met blauwe ogen.
        Zo rustig en dapper en sterk. Hij heeft gevochten tot hij niet meer kon.

        Melanie - Hoorn
        8 juni 2010

        Deel deze pagina:

      • Gedicht of lied
        reactie 2   |   niet OK
        Lief klein mannetje , gebruik nu je vleugeltjes en vlieg naar het licht
        dag lief klein mannetje, bedankt voor de glimlach op je lieve gezicht .

        Tekst op zijn monumentje.

        DE SITE VAN JESSE IS; www.jessenooij.vlindersite.nl

        Melanie - Hoorn
        8 juni 2010

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.