Lieve papa, al een tijdje heb ik niks bij je geschreven. ik hoop dat je het me vergeeft, maar dat denk ik wel. Weet je paps ik vraag mezelf zo vaak af. Waarom ik? Waarom wij? Ik ben toch geen slecht mens. Jij heb mij zoveel goede dingen geleerd samen met mama. Ik ben niet slecht en diep in mijn hart weet ik dat ook wel, maar waarom gebeuren deze dingen niet bij de echte slechte mensen. Ik heb jou al verloren op een voor mij veelste jonge leeftijd en 7 jaar later verlies ik mijn eigen kind. Ik heb er zoveel pijn van. Anderen mensen zullen dit niet snel merken, maar geloof me. Mijn hart is kapot. Gebroken en misschien zal in de toekomst de barsten gelijmd kunnen worden, maar het blijft voor altijd breekbaar. En al is het gelijmd net als een vaas je blijft kleine stukjes missen. En al die kleine stukjes zijn 1 groot stuk. Ik weet het niet paps hoe het er voor mij uit gaat zien. Wat ik wel weet is dat ik jou kracht nodig heb om dit allemaal te kunnen verwerken. Het enige wat mij een goed gevoel geeft is dat Lorenzo niet alleen is, maar samen met jou. Klinkt raar misschien, maar dat doet me goed. Hij is niet alleen in een vreemde wereld, maar jij wijst hem de weg. Lieve paps ik mis jullie enorm. Mijn 2 kanjers mijn steun en toeverlaat beide. Ik wacht op de dag dat ik jullie weer zal zien en dat ik nooit meer van jullie word gescheiden. Veel liefs jou verdrietige dochter.
