Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Soms kom ik nog wat van je tegen;
een oude foto in een la, je rouwkaart, diep weggestopt tussen oude, half vergane papieren, n krabbel op een verfrommeld papiertje, nauwelijks meer leesbaar ..

En soms zit je nog in mijn hoofd;
Je stem is weg, ik was je stem al snel kwijt, net als je geur ..

Soms rij ik nog langs het ziekenhuis en voel ik de oude pijn en afschuw;

Sankt zei ooit dat zolang iemand nog aan n dode dacht diegene nog voortleefde. Maar Sankt had ongelijk ..leven is zoveel meer dan voortbestaan in een hoofd vol herinneringen.
Leven is ontdekken en hoop en verdriet voelen en leren, veel leren, maar ook van puur geluk rondtollen tot je erbij neervalt.

Soms mis ik je net zo erg als in het begin, mis ik je om duizend redenen, maar het meest omdat niemand jou is en nooit zal zijn.

Ik haat die lege plek in mijn ziel, ik haat het gemis en haat soms jou, doodgaan lijkt zo makkelijk nu.
Maar haat is net als liefde, een zinloze emotie als het object van de emotie verdwenen is.

Ik kan dus niet van je houden en ik kan je niet haten, ik kan je alleen maar missen en dat doe ik dus elke dag weer.