Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve tante Miek, Nien & San,
Een gedicht voor jullie...
We zullen hem vreselijk missen...
Liefs Karlijn

Lieve John,
Waarom jij, en nu al, veel te jong. Je had nog zoveel plannen voor de toekomst.
Wij zullen het moeten doen met de herinneringen die we hebben aan jou,
en dat zijn er veel. Het begon ongeveer 30 jaar geleden twee verdiepingen onder de grond in het Triadegebouw van het UMCG. Daar kweekten we onze cellen. De anekdote met de verdwenen bos bloemen was een grappig voorval. Hier begon onze vriendschap!
Mijn eerste computerlessen kreeg ik van jou, en gelukkig had je heel veel geduld.
Samen met Bert heb je het ontwerp gemaakt voor de geboortekaartjes van
Nienke en Sanne. De gezellige dagen dat we bij elkaar kwamen om te eten, te kletsen en daarna een kaartje te leggen.
Het vieren van je promotie en de feestjes.
En onlangs het werken en verven in het huis van Sanne.
En dan natuurlijk onze vakanties op Terschelling. Wij waren altijd welkom bij jullie.
We keken hoe je iedereen versloeg bij de tenniswedstrijden. We lagen naast elkaar op het strand en zagen een reddingsactie van een helikopter. Samen eten in de Koegelwieck, een etentje waar we ons een heel jaar op konden verheugen.
Wanneer wij aankwamen met de boot of vertrokken stonden jullie soms in de haven van West naar ons te zwaaien. Allemaal mooie herinneringen!
Nu heeft het laatste signaal van de boot geklonken, hij vertrekt……..
Wij zwaaien je uit, ...... voor de aller laatste keer.