“Hè, dat kan toch niet”…… dat waren mijn eerste woorden toen mijn vader afgelopen donderdag het verschrikkelijke nieuws bracht dat oom John er niet meer is.
Hoe kan zo’n lieve, sterke, volhardende man, echtgenoot, vader, opa, vriend en ‘oom’ er nu ineens niet meer zijn?
• Hij was toch de man die meer dood dan levend een vreselijke brand had overleefd?
• Hij was toch de man die toen keihard geknokt heeft en er weer boven op kwam?
• Hij was toch de man die daarna zelfs met zijn handen handiger was dan vele heren in deze zaal?
Zo’n man….die kan er toch niet ineens niet meer zijn?
Het is helaas toch de werkelijkheid dat we vandaag afscheid nemen van John…
‘Oom John’ zoals ik hem al mijn hele leven ken. Eerst bij onze zomerhuisjes op Oostvoorne, als vader in het hechte gezin van ‘tante’ Jannie, Ruudje en Marlies, en als vriend van mijn familie. En later, toen ik groot was, als vriend van mijn eigen gezin, die ons kwam helpen en die altijd in was voor een gezellig samen zijn.
Deze lieve, sterke, volhardende man, echtgenoot, vader, opa, vriend en ‘oom’, die is er niet meer…. En dat doet pijn.
En lieve mensen, ook al ben ik Ajax-fan, ik hoop nu dat Feyenoord kampioen wordt zodat hij vanuit de hemel het mooiste zicht heeft op het feest op de Coolsingel.
Oom John, we missen je!
